RPG: De Onderwereld

Ik keek de wolf aan, ik keek de vampier aan. En ik begon te vertellen:
'Jaren geleden is er een voorspelling geweest. De voorspelling van Eenheid. Hierin wordt verspelt dat op een dag het grootste deel van de wezen in vrede zullen leven. Ze zullen niet op elkaar jagen, niet zoals vroeger en nu, ze zullen elkaar niet doden. Ze zullen in vrede leven en elkaar helpen overleven. Ze zullen hun krachten voor elkaar gebruiken, in plaats van tegen elkaar. Vlak na de voorspelling werd deze geheim gehouden, er waren wezens die niet in vrede wilden leven. Wezens van elk soort, weerwolven, vampiers, jagers.. ze wilden niet stoppen met het moorden en opjagen van andere soorten. Uiteindelijk hoorden steeds meer mensen en wezens van de voorspelling, wat voor veel onrust zorgde. Er gingen veel verhalen, en niemand wist de waarheid nog. Ik vertel jullie nu de waarheid; de voorspelling bestaat, is echt. Net zo echt als Jagers, net zo echt als vampiers, wolven en monsters. Mensen ontkennen hun bestaan, en sommige wezens ontkennen het bestaan van de voorspelling. Maar ik heb een vraag: denk je dat toeval bestaat?'
Ik keek ze aan, ze zwegen. 'O, mijn naam is Lisa trouwens.'

"Migella, is mijn naam." Zei ik rustig. "En of ik in toeval geloof? Ja, maar waarom vraag je me dat?"
Ik had stiekem zelf al wat van de voorspelling gelezen maar geloofde er zelf niet in, ons soort in vrede leven met andere soorten? Nee, dan zouden ze meer zoals mij moeten zijn maar dat waren ze niet.
Maar achter een geheime muur hier in het kasteel had ik boeken bewaard over de voorspelling, misschien was het geen mythe en moest ik me er meer in verdiepen? en moet ik hun in vertrouwen nemen, of was het een val. Eén ding wist ik nu zeker, de voorspelling moest uitkomen, het zou leiden tot iets goeds. Maar vaak als er iets goeds gebeurde in de onderwereld kwam er wel weer iets anders waarvoor we moesten schuilen of moesten vechten. Het hield nooit op.

'Hmm, aangenaam dan.. Ik vraag het, omdat ik zelf niet in toeval geloof. Het is geen toeval dat iemand een bepaald wezen is, ik bedoel, waarom ben jij een wolf en is hij een vampier, toevallig? Waarom ben ik een halfbloedje, half Jager, half heks, én imuun voor vampiers, toeval? Nee, dat geloof ik niet. En waarom komen wij elkaar nu voor de tweede nacht achter elkaar tegen? Nee, het is geen toeval. Alles heeft zijn doel. Ik ben hier geboren, hier in de onderwereld. Ik ken de andere wereld alleen van verhalen en boeken. Daardoor ken ik een groot deel van de onderwereld en al zijn wezens, alle. Ik ben hier opgegroeid, in plaats van in de andere wereld, dat is geen toeval. Het is het lot; anders had ik mijn krachten niet zo kunnen ontwikkelen en niet geleerd wat ik nu weet. Wat ik wil zeggen; alles heeft zijn doel en ik geloof in de voorspelling. En ik geloof wat onder de waarzeggers wordt gefluisterd, maar wat weinig anderen weten; het begin van de nieuwe tijd is de ontmoeting van vreemden, maar toch bekenden. Deze ontmoeting zal bij de vierde volle maan zijn, dit jaar. Dat is deze nacht. En denk na; wij zijn vreemden van elkaar, maar door afgelopen nacht ook al een beetje bekenden. Daarom.. denk even na of je in toeval gelooft..'

De vampier zweeg nog steeds. Hij luisterde wel aandachtig naar wat lisa en ik te vertellen hadden.
"Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, waarom ik in toeval geloof." Zei ik tegen haar. "Maar vroeger toen ik nog in de bovenwereld leefde, was ik altijd alleen, eenzaam en niemand keek naar mij om. Toen heb ik thuis een keer zo erg zitten huilen omdat ik anders wilde zijn, ik wilde niet meer saai en normaal zijn en door iedereen uitgelachen worden. Op dat moment verscheen er een man in mijn kamer en hij vertelde me dat hij "toevallig" in de bovenwereld was om wat zaken op orde te stellen, hij had me horen huilen en wilde mij helpen. Hij zei niet veel, het enige wat uit zijn mond kwam was dat ik uniek zal zijn en dat niemand mij meer zou uitlachen, maar dan moest ik hier alles opgeven en mijn ziel in ruil aan hem geven."
Lisa wilde wat zeggen maar ik hield haar tegen en begon verder met mijn verhaal.
"Dus dat deed ik, maar ik wist niet dat ik in een weerwolf zou veranderen en dat ik op jacht moest en vampiers en andere wezens moest afslachten, hij heeft namelijk mijn ziel niet afgepakt. Hij heeft me datgene laten houden wat mij uniek maakt, iets menselijks wat ik voorheen bezat, maar ik moest het geheim houden voor mijn soort. Hun waren namelijk niet zo. Nu ik er zo over nadenk zal het inderdaad geen toeval zijn geweest, maar hij zij het zo nadrukkelijk. Maar het lot, denk je dat dit mijn lot is? Ons lot, dat we elkaar twee dagen achter mekaar treffen?" Toen bedacht ik me opeens dat het al donker begon te worden. "Ik moet gaan, ik meen het, ik moet gaan. Wees voorzichtig vannacht, alsjeblieft." Snel verdween ik door een zijraam naar buiten, ik had de snelheid van een wolf ook tijdens het mens zijn en dus zagen ze mij in een flits verdwijnen.

Ze had haar zegje gedaan en was weg.
'Nustrilum,' mompelde ik.
Ik was geen prater. Ik dacht meer na over dingen. Ze hoefden niet alles van mij te weten. En dat zouden ze ook niet. Alleen hetgeen wat hoognodig is. Het zou wel heel toevallig zijn (ik glimlachte om mijn woordspeling) als die Lisa ook nog mijn gedachten zou kunnen lezen. Ik geloofde dat niet.
Ze bleef ook stil toen het wolvenmeisje weg was. Ze keek me niet eens aan.
'En nu?' vroeg ik.
Nog steeds keek ze naar voren. Ik snapte het niet. Daarnet praatte ze honderduit over De Voorspelling en nu bleef ze een beetje voor zich uit staren.
'EN NU?' vroeg ik nog een keer, nu gebiedender.
Ze keek op, zichtbaar geschrokken.
'Ik weet niet wat nu,' antwoordde ze me.
'In dat geval ga ik naar buiten. Ik krijg dorst, en er is geen lol aan bij iemand zoals jij. Veel bloed, maar geen dood tot gevolg. Zelfs niet de kans je tot vampier te maken.'
Ik wilde meer zeggen, maar ik hield m'n mond en liep weg. Ze konden me wat met hun voorspelling. Die Lisa deed alsof ze heel wat ervan wist, maar voor m'n gevoel wist ze bijna net zoveel als dat wij wisten. En m'n gevoel had bijna altijd gelijk.
Ik vertrouwde haar niet. Ik zou nog bijna eerder die wolvin vertrouwen dan haar. Ik kende haar soort niet, ik moest haar niet. ik moest snel bij haar weg, voordat ik verkeerde dingen ging doen.
In plaats van dat ik naar buiten liep, ging ik een trap op. De trap was half ingestort, dus ik moest mijn best doen om naar boven te klimmen. Ik wilde meer zien van het kasteel.
Hoe hoger ik kwam, hoe meer het vervallen was. Ik was steeds meer in mijn element.
Een lange gang volgde, donker, met een paar gaten in de muur, bedoeld als raam.
Buiten werd het inderdaad donker. In de verte hoorde ik het wolvengehuil. Waarschijnlijk was ze weer bij haar troep. Ik wilde nog steeds meer van haar weten, maar eerst zou ik die Lisa ontmaskeren.
De lucht betrok en de eerste regendruppels vielen naar beneden. Het regende vaak hier. Ik snapte niet hoe; het was een onderwereld. Als hierboven een wereld was, hoe kon de lucht er hetzelfde uitzien als ik in de bovenwereld had gezien?
het licht van de maan scheen net boven een lange brede zwarte wolk uit. Ik zag lichtflitsen horizontaal gaan en later een aantal inslagen in het woud, veel verderop.
Weer het wolvengehuil, het kwam dichterbij. Ze waren op jacht.
'Wat ben jij voor plannen aan het smeden?' klonk achter me.
Ik schrok en zag dat Lisa achter me stond.

Hij draaide zich om. In plaats van naar hem te kijken, keek ik naar de maan.
'Ik dacht dat jij op jacht ging?' Hij wilde antwoorden, maar voor hij die kans kreeg vulde een gil de stilte, gevolgd door het gejank van wolven. Ze hebben een slachtoffer, dacht ik.
Even kreeg ik een gevoel van ironie. Al de vampiers die ik gedood had, alle manieren die ik wist om weerwolven te vermoorden.. en nu had ik net een gesprek gehad met zowel een vampier áls een weerwolf en stond ik op een dak met een vampier en luisterde ik naar weerwolven. Het voelde vreemd.
Het regende en donderde, ik hield van dit weer. Het deed me denken aan toen ik klein was, thuis met mijn ouders.
Ik stond hier nu al een tijdje, maar had intussen mijn blik niet van de maan afgehaald. Nogmaals vroeg ik 'Wat ben jij voor plannen aan het smeden?' wetend dat hij toch niet eerlijk zou antwoorden, dus zijn antwoord maakte eigenlijk niet eens uit. Ik haalde mijn schouders op, keek naar de vampier en zag zijn gezicht; wantrouwen, een beetje onbegrip, het maakte me niet uit.
'Ik ga naar huis Nustrilum. Mijn moeder zei altijd dat volle maan de beste tijd was voor spreuken en drankjes, dus ik heb werk te doen. Als je me nodig hebt, volg je de geur van bloed maar.'

In het midden van het bos was de verzamelplaats en op mijn weg erheen begon de maan al scherp te schijnen. Langzaam veranderde ik in een weerwolf en begon ik te janken samen met de rest van mijn soort. Ik was net op tijd en ook al leek ik niet verdacht, ik moest mezelf bewijzen want er waren er een hoop die mij als verrader zagen.
We splitsten op en ieder ging zijn eigen kant op, ik rende de berg op om te kijken of ik nog een glimp kon vangen van het kasteel. Eenmaal boven gekomen zag ik door het licht twee gezichten weerkaatsen, hoog in het kasteel. Het waren Lisa en de vampier en ze stonden er maar zonder te weten dat het slechte weer en de wind hun geur zou versterken. Ik kon hun geur zelfs al vanaf hier ruiken en wist dat ik er snel heen moest voordat mijn soortgenoten hun zouden afslachten. Zo hard als ik kon ging ik erop af, maar ik was te ver weg en zou hoogstwaarschijnlijk te laat zijn.

Ik hoorde het al voordat ik het zag.
'Tijd om te gaan,' zei ik haar en zonder het uit te leggen liep ik weg.
Ze bleef staan, kijken naar de maan.
'Dan niet.'
Het kon me niet schelen wat ze deed, ik liep weg. Ze kwamen te dichtbij. Ze hadden ons geroken. En ze kwamen naar ons.
'Waar ga je heen?'
Ik gaf geen antwoord meer en begon sneller te lopen. Ik moest hier weg, dat kasteel uit, verdomde kasteel. Ze had ze gewaarschuwd, het kon niet anders, ze had ze gewaarschuwd.
'Kut, kut, kut. We moeten weg,' schreeuwde ik naar achter.
'Waarom?'
Ik draaide me om, pissig.
'Ik heb verdomme geen tijd om het uit te leggen. Vertrouw me voor één keer! We moeten weg. Ze heeft ze gewaarschuwd en ze komen onze kant uit. Het valt me tegen dat jij het nog niet doorhad.'
Na die woorden gesproken te hebben liep ik de trap weer af, struikelde en viel bijna.
'Verdomme!'
De grote zaal zag er voor m'n gevoel opeens leeg uit. We waren met z'n tweeën, we waren allebei machtig, maar niet machtig genoeg om een roedel wolven uit te roeien.
Het raam in de grote zaal was donker, en ik wist genoeg. Het was duidelijk hoe dat kwam.
'Wolvenmeisje, maak dat je wegkomt, verrader!'
Haar kop draaide om en ze keek me aan met haar felgele ogen.
Haar vacht was geklit. Ik had haar al eerder gezien op deze manier, maar ze leek er met de dag slechter uit te zien. Slecht was niet het goede woord. Helser, dat was het.
Ze sprong uit het venster en liep op me af. Ik liep naar achter, stapje voor stapje.
Ik keek naar achter en zag dat alleen nog een muur en een haard achter me was. De haard was mijn enige optie. Ik draaide me om en met wat voor m'n gevoel de snelheid van het licht was vloog ik op de haard af. Ik zou dan via de schoorsteen naar buiten komen. Of in ieder geval ergens uitkomen waar zij niet heen zou kunnen.
Ik hoorde hoe ze achter me zat. Ze rende achter me aan. Ze was toch een verrader, heel zonde.
In de haard zag ik opeens een felwitte flits. En toen was het kasteel om me heen verdwenen. Ik wist niet waar ik was, maar de onderwereld was het zeker niet.

Ik rende hem achterna want hij mocht geen verkeerde ideeën over mij krijgen. Er moest ook snel gehandeld worden want ik hoorde de rest van mijn soort al het grindpad richting het kasteel oprennen.
Ik greep met mijn klauwen de kleding van Lisa beet en trok haar mee de haard in. Een felwitte flits verblindde mijn ogen en alles werd wit in mijn hoofd. Toen ik mijn ogen eindelijk weer open kon doen was er een hele andere wereld voor me geopend. Een prachtig groen landschap en ik was geen weerwolf meer, ik was een meisje met aan één hand een stukje kleding van Lisa. Maar waar waren Lisa en de vampier? Ik was alleen.

Was ik er? Was het de bovenwereld? Zou ik eindelijk terug zijn?
Als dat het geval was, dan bleef ik hier. Dan maakte het me echt niet meer uit wat er gebeurde in die onderwereld.
Laat die jagers maar hun gang gaan.
'Kutvoorspelling,' zei ik en ik keek om me heen.
Het kwam me totaal niet bekend voor. Ik lag op verdord gras, compleet vergeeld. Er hing een schemerduister. Om me heen hing een ongelooflijke stilte. Zo stil, dat het bijna pijn aan mijn oren deed.
Dit kon niet de bovenwereld zijn. Niet zoals ik het kende. Maar wie weet hoeveel er veranderd was in de laatste eeuw. Er kon een compleet nieuwe revolutie zijn geweest. Misschien wel een derde wereldoorlog.
Toen pas zag ik het.
Gebouwen waren ingestort, lagen over elkaar heen. Lijken lagen verspreid, sommigen zo erg verminkt dat het er niet menselijk meer uit zag. Een vreemde scherpe geur hing in de lucht.
In de verte zag ik iets bewegen. Misschien kon diegene me verder helpen.
Je zit niet meer in de onderwereld ging door m'n gedachten.
Ik bleef staan. Natuurlijk, als een mens een vampier zou zien. Nee, ik kon niet naar die persoon toe gaan. Ik moest alleen verder trekken door dit verwoeste landschap.
Het enige wat te zien was, waren brokstukken, stukken zwaar metaal, niets leek meer op de wereld van 100 jaar geleden. Ik vroeg me ook af of het echt de bovenwereld was, of een of andere parallelle dimensie, hoewel ik daar niet in geloofde.
Ik vervolgde mijn weg door het puin, op zoek naar iets wat mij duidelijkheid kon verschaffen. Iets zoeken zonder dat ik wist wat ik zocht. Iets zoeken, en ik zou het vinden.

Ik opende mijn ogen en keek om me heen. Waar was ik? En waarom hoorde ik niks? Vanwaar die stilte om me heen? Ik keek nogmaals om me heen. Het was donker hier, maar ik kon nog genoeg zien. Het leek op de hel; het slechtste deel van de onderwereld. Het was donker en een grote puinhoop. Overal lag troep, afval, stukken steen, stukken hout, metaal. Overal op de grond lag het, soms kleine bergjes van hooguit een meter hoog.
Ik stond op en liep een stukje. Mijn adem stokte toen ik ze zag; ik stond bij wat het leek een rivier van lijken. Mensenlijken. Zover ik kon zien lagen ze. Waar was ik in helsnaam?
Ik draaide me om en liep terug naar waar ik net was. Ik snapte het gewoon niet, wat was er gebeurd? Ik liep weer naar de "rivier" en besloot hem te volgen en te kijken waar hij uitkwam.

Er was hier helemaal niemand en ik kon niet alleen zijn, dat was iets waar ik niet tegen kon. Ik moest het gevoel hebben dat ik naar iemand toe kon gaan, dat er iemand was die van me hield. Maar er was hier niks, niemand. Alleen ik.
Waar was ik eigenlijk terecht gekomen? Dit was geen onderwereld, dat kon het niet zijn. Het was hier zo mooi, al dat groen en ik hoorde zelfs vogeltjes. Dat deed me terugdenken aan mijn oude huis, in het bos. Misschien ben ik weer terug? Ik liep iets verder en zag toen het uiteinde van het bos en heel merkwaardig een afgrond verderop. Ik liep er voorzichtig naartoe en keek net over het randje heen. Met een schok viel ik naar achteren, w-w-wat was dat? De hele ravijn stond gevuld met verrotte lijken die hier naar schatting al jaren lagen. Bijna ging ik over mijn nek, ik moest hier weg. Ik liep het bos terug in en rende tot ik er bij neerviel, maar ik was niet meer alleen. Er was hier nog iemand.

Ik klom over de brokstukken heen. Het was nog steeds veel te stil hier. Ik hoopte dat hetgeen wat ik zocht, dat ik daar ook echt iets aan zou hebben.
Wat zou er zijn gebeurd?
Misschien dat ik toch wel gelijk kon hebben met een kernoorlog. De verwoeste stad waar ik in liep, de verrotte en verminkte lijken. De stank van verrotting kwam diep mijn neusgaten binnen. Ik snoof het op, en ik genoot wel een beetje.
Aan de andere kant vroeg ik me af als deze lijken radioactief waren, en dus waarschijnlijk de mensen die hier rondliepen ook; wat zou er gebeuren als ik besmet bloed binnen kreeg? Zou ik er wat van merken? Of zou het niet veel anders zijn dan gewoon bloed. Ik was natuurlijk al dood, dus doder dan dit kon ik niet gaan.
Mijn dorst naar bloed kwam langzaamaan wel weer opzetten. Ik moest snel iemand vinden.
Liep daar niet…
Een harde klap in mijn rug en ik viel voorover. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van een misvormd gezicht.
De ogen keken me aan, maar zagen volgens mij niets. Het haar was half verbrand, net als de hoofdhuid eronder die bijna zwart was. Een neus was niet aanwezig en de mond was een groot gapend gat. Geen tanden, geen tong.
De kleding leek ook verbrand. Het hing verscheurd aan het lichaam en ter hoogte van de buik leek het te zijn versmolten met de huid. Huid en textiel ging in elkaar over.
Het viel opnieuw aan. Het moest krankzinnig zijn, dat kon niet anders.
M’n reactie was meer een reflex, dan dat ik het echt doorhad. Ik ontweek de aanval en mijn tanden zonken diep in wat er nog van de nek over was.
Het bloed wat er uit kwam smaakte anders, maar niet smerig. Eigenlijk smaakte het nog beter dan wat ik normaal had gedronken. Ik zoog zijn lichaam leeg.
Ik liet los en het lichaam vouwde zich in elkaar.
Even voelde ik me sterk, maar als snel voelde ik me verzwakken. Pijn was iets wat ik al twee eeuwen niet gevoeld had, en nu voelde ik het. Het ging door mijn aderen, een brandende pijn. Het voelde alsof ik van binnenuit in de fik stond. Ik rook zelfs verbrande huid.
Ik viel achterover en keek naar m’n armen. Rook steeg hier vandaan op.
Al mijn spieren spannende, viel ik achterover.
Wat was dit?

Naast de bomen zag ik de schaduwen van mensen? of monsters? Wat waren het? "Hallo, wie is daar?" Vroeg ik angstig. Ik ben niet snel bang, maar wist hier niet wat me te wachten stond. Maar niemand kwam tevoorschijn of zei iets, alleen de schaduwen bleven bestaan. Waar is die vampier toch en waar is Lisa. Huilde ik bijna.
Plots van rechts zag ik grote wezens aankomen en aanvliegen en ze gingen zonder om te kijken me voorbij, alsof er onheil aankwam. Ze gingen te snel om te zien wat het precies was. Ook de schaduwen waren plots weg. "Wat gebeurd er toch?" Wat het ook was ik was weer alleen.
Langzaam begon ik vermoeid door het bos te zwerven op zoek naar voedsel of een rivier waar ik wat kon drinken, ik was uitgedroogd. Hoe dieper ik het bos inging hoe donkerder het werd, tot er op den duur alleen nog maar duisternis was. Omdat ik geen normaal meisje was maar een weerwolf meisje kon ik met gemak in het donker lopen, ik hoefde niks te zien. Mijn instinct zorgde ervoor dat ik nergens tegen op zou botsen.
Na uren rondgegezwerfd te hebben kon ik niet meer, ik moest zitten, slapen, eten. Maar er was hier niks, geen mens, niks levend, geen water.
Op het moment dat ik toch even ging zitten op de oude aarde om uit te rusten zag ik in de verte licht. Waar het vandaan kwam had ik net gelopen en toen was het nog pikke donker. Het kwam steeds dichterbij en een sterke wind begon op te zetten. Maar het was geen wind zoals ik die kende, de wind fluisterde dingen naar me.
Word ik gek? "WAT IS DIT? WAAR BEN IK?" Schreeuwde ik. Ik werd gek, ik wist het zeker. "Snel, rennen.. voor het te laat is. Migella, rennen.. " Zei een fluisterende stem. "Wie praat er tegen me, wat is er aan de hand, waar ben ik toch? " De tranen stroomden over mijn wangen en hoe langer ik bleef zitten, hoe warmer en lichter het werd. Mijn ogen waren wazig van de tranen en moest ze fijnknijpen om wat te zien. "VUUR" Geschokt zag ik alles in vlammen opgaan voor mijn neus en ik kon de dood al bijna voelen. Snel stond ik op en begon zo hard als ik kon te rennen, sneller en sneller. Het leek wel alsof ik werd ingehaald, het werd zo warm, zo heet. Mijn keel stond in vuur en ik had onwijze steken in mijn buik. Bijna wilde ik het opgeven, maar daar iets verder zag ik het einde van de andere kant van het bos en ik rende nog sneller. Niet wetend dat het daar uitliep in een rivier. "Plons" Ik viel de rivier in en had moeite boven te blijven, ik was al helemaal uitgeput van het rennen en dit viel even zwaar tegen. Ik zwom naar de overkant zonder om te kijken en zonder te weten in wat voor rivier ik was beland. Toen ik mezelf eenmaal omhoog had gehezen en weer vast land kon voelen, bekeek ik de omgeving goed. De rivier wat eerst een gewone doodnormale rivier leek, was inderdaad dood maar verreweg van normaal. Lijken kwamen bovendrijven, verminkte wezens, vampiers met stalen pijpen door hun hart, weerwolven met hun kop afgehakt. Mensen waarvan het vlees al was weggerot op de meeste plekken.
Ik kan veel hebben, ik kan veel aan. Maar dit, dit is teveel voor me. Ik viel met mijn hoofd achterover en mijn ogen sloten zich, ik had opgegeven.

‘Aaaahhhh’
Vlammende pijn ging door m’n lichaam. Ik probeerde erbij te komen. Mijn nagels gingen door mijn huid en zaten op mijn botten. Ik wilde het eruit krijgen. Mijn hele lichaam werd kokendheet. Vlammen kwamen uit mijn handpalmen.
Ik ga dood, ik ga dood, godverdomme, ik ga dood
De stukken vel hingen los aan mijn armen. Bot was zichtbaar, het boeide me niet. Het moest eruit.
Mijn spieren spanden nog steeds samen, krampachtig. Ik kwam overeind en kroop op handen en knieën naar voren. Ik was verblind door de pijn. Het enige wat ik zag, waren felle kleuren. Ik kon alleen contouren van objecten opmaken.
‘Laat het ophouden,’ schreeuwde ik.
Ik zakte door mijn armen en viel op mijn ellebogen. Rook kwam uit mijn mond. Ik voelde mijn ogen branden in hun kassen. Er was niets anders dan zwart voor mijn ogen. Ik probeerde met m’n handen mijn gezicht aan te raken, maar voelde niets anders dan lucht. De pijn werd minder, en ik voelde hoe ik tot as verging.
Tot er helemaal niets meer was. Het vreemde was dat ik me nog bewust was van mezelf. Ik hoorde de wind ruisen. Heel traag kwam mijn zicht terug. Ik voelde mijn voeten niet op de grond staan en zag (nog heel wazig) hoe ze boven de grond zweefden.
Op het moment dat ik alles weer helder zag, keek ik onder mij. Ik zweefde een meter of twee boven de grond. Onder mij lag een grote plas bloed en het enige wat ik zag was mijn hoofd, voor de helft verbrand, aan de andere kant kwam mijn schedel er al doorheen.
Ik keek naar mijn handen en ze waren transparant.
‘Ben ik dood?’
Voordat mijn vraag door wie dan ook beantwoord zou kunnen worden voelde ik dezelfde vlammende pijn weer. Ik werd verblind en voelde hoe ik hard op de grond viel.
De pijn zakte weg en opnieuw kon ik weer zien. Ik was weer mijn normale zelf.
'Wat is hier in godsnaam aan de hand?' vroeg ik aan niemand.
De wind wakkerde aan en ik zag hoe stof en zand mee werden genomen.
Ik stond op en keek schichtig om me heen. Dit wilde ik niet nog eens meemaken. Als ik nog een keer zo'n besmette klootzak tegenkwam zou ik hem met de grond gelijk maken. Ze zullen boeten voor wat ze voor effect op me hebben.
Ik liep weg, en voelde me krachtiger dan ooit, niet lettende op de plas bloed onder mijn voeten.

Ik liep steeds verder langs de rivier, naar wat het leek al uren. Hoe verder ik kwam, hoe meer ik gewend raakte aan het feit dat ik langs lijken liep. Langzaam maakten de mensen in de "rivier" ruimte voor monsters en wezens. Daardoor voelde ik me even beter. Dode monsters, dode vampiers en dode weerwolven. Normaal gesproken had ik hier van kunnen genieten, maar nu was het simpelweg eng. Plots schrok ik; in de rivier zag ik twee bekende gezichten, de gezichten van twee van mijn vaders vrienden, Jagers die overleden waren. Voorzichtig liep ik naar ze toe, over de andere lijken heen. (Ik grinnikte even, want dit gaf over lijken gaan een heel andere betekenis) Verbeelde ik het me, of waren de lijken.. warm? Ik schudde het van me af, mijn geest speelde een spel met me, dat was alles. Bij de vrienden aangekomen bleef ik even naar ze kijken. Kort legde ik mijn hand op een van hen, maar ik trok hem snel en vloekend terug. Nee, dit was niet mijn geest die een spel speelde, dit was serieuse pijn! Hoe kon een lijk zo ontzettend heet zijn?
Ik liep terug naar de kant en keek naar mijn hand. Deze zat onder de blaren en zweren en was vuurrood. Ik bewoog hem voorzichtig en besloot verder te lopen.
Na ongeveer vijf minuten lopen, verging ik van de pijn. Mijn hand voelde aan alsof ik hem in vuur hield, mijn arm voelde trouwens niet anders. Ik keek naar mijn hand en arm en het leek alsof de verbranding zich verspreid had. De pijn bleef zich verspreiden, tot heel mijn lichaam onder zat met blaren en zweren. Ik zakte in elkaar, het was niet te dragen. Ik weet nog dat ik dacht, dit is het einde, en toen werd het zwart voor mijn ogen...

Daar lag ze, half op haar zij, voorover en haar hoofd raakte het water net niet. Haar ogen stonden waren gesloten. Haar lichaam was dat van een mens, maar haar hoofd, was de kop van een wolf. Haar snuit had zich maar half gevormd. Ik wist niet wat er gebeurd was, maar ik wist haast zeker dat ze dood was.
Ik voelde met twee vingers bij haar slagader in haar nek. Als ik m’n best deed voelde ik heel zachtjes en heel zwak een hartslag.
Net goed, verrader zei ik, en ik liep weg van haar.
Hoe verder ik van haar weg liep hoe meer ik een schuldgevoel kreeg. Een vreemd gevoel, wat ik al heel lang niet had gevoeld. Dat was ook niets voor een vampier om dat te voelen.
Ik keek om en zag haar weer liggen. Uit automatisme ging mijn tong weer langs mijn tanden.
Ik schrok.
Mijn hoektanden waren van normaal formaat.
Was ik door toedoen van dat besmette bloed weer menselijk geworden? Kwam daardoor het schuldgevoel naar boven zetten?
Ik liep terug naar haar toe, maar wist totaal niet hoe ik haar moest helpen. Ik besloot om naast haar te blijven zitten; meer kon ik niet doen.
Ondertussen overpeinsde ik het menszijn. Of menselijker. Ik geloofde niet dat de vampier zomaar uit mijn lichaam was gegaan.
Het kwam als donderslag bij heldere hemel.
De geest die mijn lichaam uittrad. Het heeft de vampier uit me gehaald. Ergens zweeft de geest van mijn vampierwezen rond. Het kon niet anders. Het had ons van elkaar losgemaakt.
Ik voelde mijn hart steeds harder bonzen in mijn borst en sloot mijn ogen.
Ik koesterde dit moment.

"Jij.." Kreunend van pijn en vermoeidheid opende ik mijn ogen en zag de vampier nu duidelijker. Maar hij zag er in eens heel menselijk uit, zijn kleur was teruggekomen. En het belangrijkste, hij rook naar mens, ik vond het fijn.
Hij draaide zich naar me om en keek me aan, hij keek me eindelijk eens echt aan. Niet met een gemene lach of met duivelse ogen, niet alsof hij me wilde proeven. Maar hij keek naar mij, hij keek recht in mijn vermoeide ogen alsof hij wilde zien wie ik was en hij keek alsof hij ook daadwerkelijk kon zien wie ik was en hoe kwetsbaar ik in werkelijkheid wel niet was. "Je weet mijn naam nog niet meisje, het is, ik heet nustrilum." Zei de vampier. Hij werd verlegen, wat was dit nou? "Je, je bent mens? Je lijkt mens, je ruikt naar mens, wat is er gebeurd?" Vroeg ik hem.

Langzaam opende ik mijn ogen. Het eerste wat ik dacht was; ik leef nog.
Ik wilde omhoog komen, maar een ontzettende pijnflits ging door mijn lichaam en dwong me te blijven liggen. Na een tijdje besloot ik nog een poging te wagen, dit keer rustiger. Het lukte me overeind te komen, maar mijn hoofd duizelde. Langzaam deed ik een arm naar voren en keek hoe deze er nu uitzag. Ik schrok, mijn arm zag er hetzelfde uit als de puin waar ik op zat. Ik schrok nog erger toen ik de grond onder me zag.. het leek wel of deze opeens uit vlees bestond! Voorzichtig ging ik staan en ik liep half wankelend verder. Ik dacht aan het weerwolfmeisje, die mij hierheen had gebracht, waar 'hier' dan ook was. Als ik haar te pakken krijg, ging het door mijn hoofd en precies op hetzelfde moment voelde ik weer die afschuwelijke pijn en zakte ik door mijn benen. 'Godver' vloekte ik. Ik stond op en liep voorzichtig verder. In de rivier zag ik een dood monster liggen, ik grinnikte.. achterlijke wezens. 'Shit' Weer die pijn, weer had ik niet de kracht om te blijven staan. Nu raakte ik geirriteerd, wat was dit voor ongein? Deze keer stond ik sneller op en liep weer door.
Toen zag ik opeens beweging in de rivier. Twee fee-achtige wezens vlogen omhoog en kwamen mijn richting op. Ze zongen:

Zoals je was, zal je nooit meer zijn
Je lichaam draagt niet langer haat
Als je haat voelt, voel je pijn
Dat maakt je minder kwaad

Zoals je was, zal je nooit meer zijn
Men zal je zien zoals je bent
Puin bij slecht en vlees bij fijn
Zodat ieder je gevoelens kent.

Ze keek me aan, en ik zag het haar van haar gezicht verdwijnen als sneeuw voor de zon. Haar huid begon zichtbaar te worden, haar ogen veranderden van geel naar helblauw. Haar puntige oren verdwenen en ik zag haar donkerblonde haar tevoorschijn komen.
'Ik weet niet wat er is gebeurd,' gaf ik toe. 'Maar als ik het heel goed heb, ben ik gesplitst van de vampier in mij. Oh, de pijn.'
Ik greep naar mijn lichaam. Overal voelde ik nog de pijn die over was gebleven van de vlammen die door mijn aderen waren gegaan. Het werd minder, maar was nog steeds niet te harden.
Migella kwam overeind en steunde op haar armen. Ze ging met haar hand door haar haar, om een lok voor haar ogen weg te halen. Toen ze weer opkeek viel me op wat een mooi gezicht ze had. Iets wat ik totaal niet zag, als vampier zijnde. Ik zag toen alleen de weerwolf in haar. Ik voelde toen alleen maar de haat voor haar.
De haat was nu totaal weggevloeid, als het water en de lijken in de rivier voor mij. Ik bleef een tijdje in haar ogen staren. Ze keek terug, met een kleine glimlach op haar gezicht.
'Ik..ik kan hier niet meer veranderen in een wolf,' vertelde ze me.
Ik knikte. Het was deze wereld die ervoor zorgde. Wat er was weet ik niet, maar er was hier iets gebeurd. Iets heftigs, en misschien wel iets heel ernstigs. Maar het had iets goeds teweeg gebracht. Het leek wel alsof alle haat uit deze wereld was verdwenen.
'Ik weet het, ik zal in deze wereld ook nooit meer vampier zijn. Maar vind jij ook niet dat het goed voelt? Het voelt...bevrijdend.'
Ze dacht even en bevestigde het.
'Ik weet dat de wolf in mij zit, en hij zou er uit kunnen komen. Maar iets in deze wereld houdt dat tegen. Het voelt goed, om te zijn wie ik eigenlijk wil zijn.'
Ik moet verbaasd gekeken hebben.
'Ik ben niet hoe jij denkt dat ik ben,' vervolgde ze. 'Het vermoorden van vampiers, het opvreten van andere wezens. Ik kon het niet. Niemand wist het, zelfs mijn familie niet. Maar nu...is alles zoals het zijn moet.'
Ik stond op, en ik trok haar overeind.
We keken samen naar deze verwoeste, maar liefdevolle wereld. We hadden nu de wereld achtergelaten waarin het leven tot een hel werd gemaakt. Eindelijk...
Mijn gezicht vertrok opeens van de pijn en ik keek naar mijn armen. Ze werden grijzer.
Migella keek me aan.
'Wat gebeurt er, Nustrilum? Je gezicht..je huid..'

Ik was nog steeds vermoeid en mijn ogen waren maar klein en ook voelde ik me nog zwak. Maar ik wist dat ik iets moest doen, er gebeurde iets verschrikkelijks met Nustrilum die ik zowaar als een soort vriend was gaan beschouwen in deze korte periode. Hij veranderde in een afzichtelijk iets, het leek wel alsof hij ouder werd. Nustrilum greep me bij mijn arm en zei toen hij diep in mijn ogen keek. “Migella, je moet me helpen. Ik kan de pijn niet verdragen, ik voel mijn botten breken, Migella! “ Hij was bang, maar wat moest ik doen? Ik was zwak, maar moest ik opstaan? Schreeuwen? Ik was niet meer stoer, ik was een kwetsbaar eenzaam meisje die weer geen keuzes kon maken en bang was dat ze een fout zou maken. Ik voelde hoe het weerwolf zijn uit me vloeide en hoe menselijker ik werd hoe meer onzeker ik was. “HELP!!” Schreeuwde ik. “HELP DAN TOCH!!” Ergens in de verte langs de rivier zag ik iemand deze kant op lopen, maar het zag er zwak uit. Wie was het? “HALLO? Alsjeblieft help ons..” Mijn stem zwakte af en ik kon niks meer doen. Nustrilum was nog steeds aan het veranderen, zijn huid liet langzaam los en toen ik zijn hand wilde vastpakken, brak die af. Met een gil schrok ik naar achter, dit was afschuwelijk. Er zaten nog plakken huid op zijn lichaam maar het bedekte bijna niks meer, ik kon zijn ingewanden zien en begon te kokhalzen. De stank die er vanaf kwam was niet te harden, de tranen vloeiden over mijn wangen en de angst stond geketend in mijn ogen. Er bleef niks meer van hem over. Hetgeen wat in de verte liep kwam niet dichterbij, het stond met de armen omhoog en het kwam ons niet helpen. Wat moest ik doen..

Na het liedje was ik verdergelopen. Ik dacht na over wat ik net gehoord had, tot ik iemand hoorde roepen. 'Help' klonk het, en 'Hallo?' Er klonk angst in de stem. En de stem klonk bekend. Ik rende richting het geluid en zag dat het Migella was, godzijdank, een bekend gezicht! (Op dat moment voelde ik een tinteling door mijn huid en zag ik dat ik weer gewoon vlees was) Ik rende verder in haar richting. Ze keek verbaasd mijn kant op.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ik. Ze huilde en wees naar een hoopje.. ja, wat was het.
'Nustrilum' snikte ze. Ik schrok, dat hoopje, was dat de vampier? Het zou kunnen.. in de onderwereld niet, maar hier kon het.
Ik keek vluchtig om me heen. In de verte stond iets, liep iets. Het leek menselijk, maar was niet menselijk genoeg om te helpen.
'Wat is er gebeurd Migella?'

"Ik weet het niet zeker" Huilde ik."Maar het lijkt erop alsof hij veranderd van uiterlijk in zijn leeftijd omdat hij hier mens is en aangezien hij al twee eeuwen oud zal zijn zal er niks meer van hem overblijven. en het gebeurd ook met mij, ik ben weer het onzekere meisje van vroeger, ik heb niks meer van de wolf in me." Ze keek me aan alsof ik gek was, maar ze was bang en ik kon het zien. Ik wist niet of ze ooit een ander wezen is geweest en of ze zichzelf ook raar voelde, maar bang was ze zeker wel, ik kon het van haar gezicht aflezen. Nustrilum was niet meer dan een hoopje stof geworden en net op het moment dat het allemaal geen zin meer leek te hebben, hetgeen wat in de verte liep kwam nu zelfverzekerd onze kant uit. Misschien kon het ons helpen? Ik stond op en begon te roepen om hulp, hij kwam nog steeds richting ons toe gelopen, maar kon nog niet helemaal waarnemen wat het was. Het leefde, had een menselijke vorm en het liep hierheen. Toen het dichtbij genoeg was gekomen kon ik zien wie het was. De man die mij heeft veranderd, wat moest hij hier?
"Migella, Nustrilum en Lisa, hoe vinden jullie deze wereld?" Mijn adem stokte in mijn keel, ik kon niks uitbrengen. Ook Lisa deed haar mond niet open. Hij begon te lachen. "Zo ziet de wereld eruit als jullie door blijven vechten, lijken teveel om nog op te ruimen, vechten tot er niemand meer over is. Dom zijn. Ook weten jullie nu hoe het voelt jullie oude ik weer te zijn. Is geen pretje he?" Wat moest hij van ons? "Ik wil met jullie een deal sluiten. Jullie kunnen hierblijven, maar ook teruggaan en de voorspelling een handje helpen, ook word jullie vriend Nustrilum weer zijn oude ik. "Blijft hij dan mens?" Vroeg ik. "Nee, hij blijft vampier net als jij weer een weerwolf zal zijn. "Ga terug naar het kasteel en daar zullen jullie antwoorden vinden, samen komen jullie er wel uit." Nog voordat ik wat wilde vragen was hij al weg. "Ja jezus, hoe komen we hier dan vandaan? Lisa?

'Wie zegt dat ik hier weg wil?' vroeg ik. Ik dacht na.. wilde ik hier wel weg? Weg uit een wereld waar al die idiote wezens dood waren? Kreunend zakte ik door mijn benen. Migella gaf een gilletje. Ik voelde mijn huid weer tintelen en wist al wat dat betekende; ik was puin op het moment. Ik stond op. Migella keek naar me. 'Wat, wat heb je?' vroeg ze geschrokken. 'Laat ik maar zeggen dat deze plek ook zo zijn invloed op mij heeft' Migella keek me vragend aan. 'Het is me niet toegestaan haat te voelen hier..' gromde ik. Ik zag een glimlach over haar gezicht gaan. 'Vind je dat grappig?' vroeg ik, zonder een antwoord te verwachten.
'Nee, alleen leuk om te weten dat je blijkbaar niet altijd zo vol van haat was. Maar serieus' zei Migella, 'We hebben je nodig Lisa. Hij zei dat we weer onze oude ik zijn. Jij bent geboren met je heksenkrachten, misschien heb je ze nog'
Ik dacht na. Waarschijnlijk had ze gelijk en had ik mijn heksenkrachten nog. Ik probeerde het, ik mompelde wat en had vuur in me handen. Ik had mijn krachten nog! Nu moest ik nog beslissen of ik ze wel wilde gebruiken. Ik keek naar het hoopje stof. Ik kon Nustrilum niet zo laten, of wel? En Migella dan, zij was hier toch beter af, zonder haar weerwolven-gedoe? Ik keek haar aan, nee dit was geen plek voor haar. Ik kon me hier wel redden waarschijnlijk, maar Migella zou deze plek niet lang kunnen verdragen. Voor haar was het beter terug te gaan, voor Nustrilum ook. Ik zuchtte.. 'Ik help jullie terug te gaan zo goed ik kan, maar ik blijf liever hier' Ik grinnikte toen ik voelde dat mijn huid weer normaal werd.
Migella schudde haar hoofd. 'We hebben je niet alleen nodig om terug te komen, we hebben je ook nodig voor de voorspelling.'
Ik stond voor de moeilijkste keuze die ik ooit had moeten maken en ik vloekte, klotezooi. Ik wist het niet.. Voor de eerste keer dat ik bij Migella en Nustrilum was keek ik in de rivier. Al die lichamen, al die lijken. En het was aan ons drie om dat te voorkomen? Het leek zo onmogelijk. Ik zakte in elkaar, begon te huilen als een klein kind. Zolang was het waarschijnlijk ook geleden dat ik gehuild had; toen ik klein was. Daarna was ik steeds aan het vampierjagen geweest, aan het moorden geweest. Dan was er geen tijd of plaats om te huilen. Maar nu was het ok.. Migella trooste me en even voelde het goed.
Toen duwde ik haar van me weg en stond op. 'Ok' fluisterde ik, 'Let's do this'
Ik dacht na. Tijdens mijn onderzoek had ik wat geleerd over tijdreizen, maar ik had het nog nooit gedaan. Migella knikte naar me, 'Je kan het'.
Ik sloot mijn ogen en probeerde me te concentreren. Deze keer mompelde ik niet, maar sprak de woorden hard op. Door mijn oogleden heen zag ik een felle flits en plots stonden we op het dak van het kasteel. De rivier van lijken was weg, Nustrilum was weer een vampier, Migella weer een wolf, en ik.. ik was weer in staat haat te voelen!

Ik weet wat er gebeurd was, maar ik stond weer op het kasteel. Op de een of andere manier was ik weer terug, in m'n oude ik. Ik voelde een bekende dorst weer opkomen. Ik wist het al; ik was weer de vampier en ik was weer terug in de onderwereld.
De rivier van lijken was weg. De puinzooi was weg. Geen vage besmette wezens. Alleen het bekende. De vampier in mij krijg weer de overhand, het menselijke werd naar achter geduwd. Het menszijn voor heel even was niets anders meer dan een herinnering, weggedrukt ergens diep in mijn geheugen. Ik opende mijn mond, zodat mijn scherpe hoektanden goed zichtbaar waren en rekte mij uit. Een kleine grom kwam diep uit mijn keel vandaan.
'Oke, dus wie moeten we vermoorden?' sprak ik.
Ik leek bloeddorstiger dan ooit.
'Nustrilum, beheers je,' sprak Migella.
Ze keek me aan, met haar mooie ogen. Het deed wel wat met me, maar op dit moment te weinig. Lisa stond naast haar, opnieuw te kijken naar de maan boven de wolken. Het leek alsof we nooit waren weggeweest.
Het enige verschil was nu dat Migella erbij was, en ondanks dat het volle maan was, dat zij niet veranderd was in een weerwolf. Dat was heel vreemd.
'Migella, je bent niet...'
Ze onderbrak me.
'Ik weet het. Op de een of andere manier heeft die wereld me de kracht gegeven om de wolf in mij te controleren. Ik kwam als wolf hier terecht. En bijna direct veranderde ik weer terug naar het meisje, wat ik eigenlijk ben.'
'Ik proef jullie bloed bijna. Nog meer dan dat ik vroeger deed hier. Het lijkt wel, alsof ik machtiger ben geworden, als vampier zijnde.'
Ik keek naar Lisa, ze bleef stil.
'Kom, we moeten gaan,' zei ze en ze sprong van het dak af en landde gehurkt op de grond.
Ik sprong haar achterna en een hard gehuil klonk boven me.
Een wolf sprintte mij voorbij.
Hoe we terugkwamen wist ik niet. Waarom wist ik ook niet. Maar ik had het idee dat Lisa het wel wist, en de enige twee die ik vertrouwde liepen nu ver voor mij uit. Ik kon ze rennend niet bijhouden.
Zonder er bij na te denken sprong ik in de lucht en met grote vaart zweefde ik hun kant uit.
'Lisa, waar gaan we heen?'
'Naar iemand die weet hoe we De Voorspelling moeten volbrengen.'