RPG: De Onderwereld

M’n tong ging langs m’n tanden. Ik voelde de twee uitstekende hoektanden en zuchtte. Voor een vampier was er weinig lol te beleven in deze onderwereld. Het aantal normale mensen wat rondliep was schaars en het liefst zou ik weer terug gaan naar de wereld daarboven. Dat was alleen niet meer mogelijk. Eenmaal beneden, nooit meer naar boven. Dat was de regel.
Er waren meerdere mensen en wezens die hun fout hadden ingezien. Zij zaten hier ook gevangen. Ik liet hen dan ook met rust; ik zou het niet erger maken. Als je het als mens al moeilijk had, dan had je dat als vampier minstens twee keer zo erg.
Er was nauwelijks meer iets te vinden met goed bloed. Mijn krachten namen af, ik liep zwalkend door de donkere verlaten straten. Het leek wel alsof er met de dag meer verdwenen. De mensen, de wezens, de tovenaars, allen die ik kende; ze waren weg. Geen spoor meer.
Ik voelde de wind door m’n haren gaan. Als vanzelf ging mijn hand er doorheen. Dat had ik als mens vroeger al gehad, en nu tweehonderd jaar later was dat onveranderd.
Alle huizen waren donker, geen straatlantaarn brandde. M’n tong ging weer langs m’n hoektanden. Ik had zo’n dorst. Als ik niet snel iets vond, dan had ik niet lang meer.
Misschien dat ik een weg zou kunnen vinden naar de bovenwereld. Als dat zou kunnen…
Maar ik wist dat dit bij fantasie zou blijven. Ik, Nustrilum, ooit een van de meest beruchte en grootste vampiers, zou hier sterven.
Velen van mijn soort waren mij voorgegaan. Sommigen zag ik sterven vlak voor mij, en bij heel veel had ik het gehoord. Ik wil niet zo gaan, niet hier, niet op die manier. Ik moet een manier vinden, al is het het laatste wat ik doe.

Morgenavond is het weer zover en er is niks wat ik er tegen kan doen. De transformatie, de lust en de pijn, het zal nooit stoppen. Rennend door de bossen, proberen sneller dan ieder ander te zijn en dan de jacht. De eeuwige jacht op de vampiers, de strijd van leven en dood.
Maar zo ben ik niet, zo was ik niet. Ik, Migella Santher, was ooit een doodnormaal meisje, die ervan droomde anders te zijn. Toen ik daar de kans voor kreeg pakte ik die met beide handen aan, niet wetend dat het de grootste fout van mijn leven zou zijn. Ik werd zeker anders, maar niet op de manier die hij me beloofd had.
De dagen dat het geen volle maan is, gedraag ik me als een normaal meisje net als voorheen. Maar als ik dan op school kom en er word weer gepraat over iemand die vermist word, voel ik mezelf rood worden van schaamte. Dat is ons werk, wij vermoorden onschuldige mensen en genieten ervan. Maar ik niet, ik walg ervan. Ik eet geen mensen, ik eet geen vampiers, ik verwond ze hoogstens en verstop ze. Zodat niemand van mijn soort kan zien dat ik anders ben, dat ik niet ben wat zij willen dat ik ben. Ik zou een schande zijn, maar niemand weet dat ik ervan walg om een weerwolf te zijn. Ze zouden me afmaken en het laatste wat ik wil is doodgaan voordat ik iets heb kunnen veranderen. Er moet iets veranderd worden en ik ga daarvoor zorgen. Met of zonder hulp..

Ik zag haar al lopen en ik wist haar verhaal. Zij was een van HEN. Voor haar moest ik oppassen, ik moest uit haar buurt blijven. Haar naam wist ik nog niet, maar ik wist dat zij onze soort opzocht en uit wilde roeien. Net als die hele familie van haar. Hoewel ik me afvraag of dat haar echte familie is. Ze waren allemaal van hetzelfde soort, de soort waar ik de meeste afschuw voor had.
Deze was nog jong, maar op de momenten dat de volle maan kwam opzetten wist je niet hoe lang iemand al in zo’n staat was. Het kon haar eerste transformatie zijn, maar misschien was ze ook al honderden jaren oud. Het maakte ook niet uit, ze stopten niet eerder voordat ze je van binnen naar buiten hadden opgevreten en er niets van je over was.
Ik hield mijn pas in, en binnen een fractie van een seconde zat ik op het dak van een van de huizen in de straat waar ik doorheen liep. Ik zag haar, observeerde haar. Ik rook haar. Ze rook naar de dood. Een geur waar ik normaliter van hield, maar nu niet. Het was niet de dood van de normale mensen. Het was de dood van mijn soort. Een aparte soort geur en ze straalde het uit.
Ik keek naar boven en zag de maan. Hij was niet vol. Als ik wilde zou ik haar kunnen pakken, maar ik deed het niet. Als ik haar te pakken nam, vond haar familie mij en zou mij ook te pakken nemen. Ze zouden me verscheuren. Ik volgde haar op een afstandje, heel stil. Ze mocht me niet horen.

Door de donkere straten, schuilend voor de duistere volken die hier rondhingen. Tenslotte was dit de onderwereld en was er s'nachts niks anders dan onheil, er werd ook altijd gewaarschuwd dat je beter niet naar buiten kon gaan. Vampiers worden vaak onderschat, maar ze zijn slim en hebben een beter reukvermogen dan wie dan ook. Maar omdat ik een weerwolf ben, voel ik dingen sneller aan, dat is iets wat we erbij kregen, het enige positieve dan.
Hoe verder ik de nacht inging, hoe donkerder het werd en hoe angstiger ik me voelde. Ik werd gevolgd en voelde iets naar me staren. De geur van duivels bloed ving mijn neus en ik merkte dat ik wilde veranderen. Niet iedereen van mijn soort kan dat, maar degene die niet zijn gegrepen door een weerwolf maar uit vrije wil deze kant hebben gekozen, kunnen veranderen wanneer ze willen. Nog een voordeel, want als dit niet zo was, was ik allang gepakt door het vijandelijke soort, de vampier. Ze denken dat iedereen hetzelfde is, elk soort heeft hetzelfde doel. Wat meest van de tijd ook zo is, maar ik schijn dan toch een uitzondering te zijn. Helaas is dit een geheim die ik altijd bij me zal dragen.
Maar ook ik heb mijn grenzen, ik blijf even stilstaan en voel dat hetgeen dat mij de hele avond al volgt zich ook niet verroert. Hoe pijnlijk dit ook zal zijn, ik kan niet het risico nemen gepakt te worden op mijn jeugdige leeftijd. Langzaam verander ik in een groot, harig beest en draai ik me om met mijn gloeiende gele ogen naar mijn prooi. Hopend dat dit hem afschrikt en ik hem niet hoef te verwonden.

Ze had me gezien. Ik zag haar haar groeien. Overal kwam het vandaan. Terwijl ze mijn richting uitkeek, zag ik hoe haar ogen van niet zichtbaar naar felgeel gingen. Het haar verspreidde zich snel over haar lichaam. Ze scheurde uit haar kleding en een staart stond omhoog, net als de haren op haar rug. Nu moest ik snel handelen.
Ze sprong mijn richting uit en net op tijd kon ik haar ontwijken. Ik sprong van het dak af en rende volle snelheid door de donkere straat. In mijn eentje kon ik niets beginnen. Ik moest soortgenoten vinden, of lotgenoten en snel. Anders was er niets van me over.
Ik keek achterom en zag niets. Was het een hinderlaag? Zouden meer wolven op de loer liggen? Het verbaasde me niet. Wat me wel verbaasde was dat ze was getransformeerd zonder dat het volle maan was. Ik ging iets rustiger lopen en luisterde…
Er was niets. Niets anders dan wat ik al hoorde. Het zachte geruis van de wind, wat losse blaadjes die ritselden over de zwartgeblakerde straatstenen.
Ik keek om me heen en zag dat de huizen hier compleet waren uitgebrand. Iemand was bezig om alles en iedereen uit te roeien hier. Het werd tijd dat ik uit deze hellewereld ontsnapte. Ik was een wezen van de hel, maar dit wenste ik niemand toe.
Gekraak klonk achter me en ik dacht dat de wolf me gevonden of ingehaald had. Dit was niet het geval. De schim die ik zag had niets weg van een weerwolf, überhaupt niet van een beest. Het liep overeind, maar niet menselijk en het was net zo snel weg als dat het verschenen was. Dit was iets wat ik tot nu toe nog nooit had gezien. Op het moment dat ik me omdraaide om verder te lopen werd ik door iets tegengehouden.

Ik hoop dat dit hem genoeg heeft afgeschrikt, hij dacht vast dat dit het einde van zijn leven was. Wat een vooroordelen weer, die vampiers denken over elke weerwolf hetzelfde. Maar wat als er nou echt één anders is, misschien dat dit hem van gedachte veranderd. Ik heb hem immers alleen de stuipen op het lijf gejaagd en hem niet afgeslacht. Toen ik me eenmaal ergens verstopt had, zorgde ik dat ik weer langzaam terug veranderde in het normale meisje wat ik het liefste was, mijn ogen gingen van felgeel weer naar de normale blauwe kleur die onopvallend waren in het donker. Mijn haren verdwenen en ik kreeg mijn oorspronkelijke figuur weer terug. Het was fris en ik had niks meer om het lijf, mijn kleding was gescheurd en mijn borsten waren zichtbaar. Iedere keer weer, gelukkig heb ik genoeg kleding thuis liggen om er elke dag weer netjes uit te zien.
Verschuild in het donkere straatje om te kijken wat meneer vampier ging doen, zag ik een schim voor me uitgaan. Maar dat was niet het enige, ik voelde nog een aanwezigheid, achter me. Het rook naar iets wat op een mens leek, maar toch ook niet helemaal. Is dit een hinderlaag voor meneer vampier? Als dat zo is, zal ik hem helpen. Niemand verdient het om geslacht te worden in een oneerlijke strijd. Mijn soort is er goed in, één vampier insluiten op een afgelegen plekje en hem dan kapot maken tot er niks anders over is dan bot. Maar zo ben ik niet en ik gun het een ander ook niet.
Terwijl ik stilletjes verscholen aan het afwachten was wat er ging gebeuren zag ik dat het wezen of mens, wat het dan ook mocht zijn, voorbij mij liep en hem tegenhield.

Geluiden van buiten hadden me gewekt. Mij, Lisa Litt. En ik was niet blij, ik had mijn slaap nodig. Ik was jaren op onderzoek geweest en ik was uitgeput. Op zoek naar informatie, manieren om maar langer in leven te blijven dan een willekeurig mens. Al was ik natuurlijk geen willekeurig mens; ik had magische krachten, ik vocht voor de zwarte kant. En na mijn reis, nu, nu waren mijn krachten sterker dan ooit. Alleen ik was zo moe.
Ik stond op en keek naar buiten, waar dat geluid vandaan kwam, maar het enige wat ik zag was een meisje. Ze zag er een beetje verward en angstig uit, maar ik besloot er niet te lang bij stil te staan.
Eigenlijk was het wel goed dat ik wakker was; ik hoorde dat er veel veranderd was hier in de tussentijd, dus ik had nog veel te doen.
Ik ging naar buiten, waar het meisje nog steeds was en liep een stukje haar kant op. Nu zag ik waarom ze zo angstig keek; verderop stond een vampier.
Ik liep naar hem toe. Ik was niet bang voor vampiers, nooit geweest. Ik sprak hem toe..

Haar groene ogen waren even afgeleid, maar op het moment dat ik bewoog stonden haar ogen strak weer strak mijn richting op. Ze werkten hypnotiserend.
‘Zoo,’ sprak ze. ‘Vampiertje, wat doe jij hier zo alleen?’
Ze sprak me aan alsof ik een klein kind was. Het klonk heel denigrerend. Ik wilde terugpraten, maar het lukte niet. Ik wilde haar bloed drinken, maar dat lukte niet. M’n lichaam, m’n mond, alles leek verlamd. Ik rook nog wel de geur van warm bloed en ik verdronk in die groene ogen. Niet omdat ze zo mooi waren, maar ze hadden een dwingende blik. Ze dwongen me stil te staan. Ze dwongen me te verlammen en mijn lichaam gehoorzaamde, en hoe meer ik me er tegen verzette, hoe meer ik voelde hoe mijn lichaam tegen de grond werd aangeduwd.
‘Vampiertje, vampiertje, wat zullen we eens met jou gaan doen? Ik denk dat we maar hetzelfde moeten als je soortgenoten. Je snap toch wel dat deze verbranding niet voor niets was.’
Nu snapte ik het. Zij waren het die ons probeerden uit te roeien. Ik zag nog twee personen verschijnen achter haar. Ze zagen er precies hetzelfde uit. Bijna identiek.
Gegrom klonk opeens achter me vandaan en uit het niets vandaan en voor ik het wist waren de hypnotiserende ogen verdwenen. Degene waaraan deze toebehoorden was in groot gevecht met de weerwolf. Dit was voor het eerst dat ik zag dat een weerwolf een vampier hielp. Het klopte niet. Hoe kwam dit?

Voor ik het in de gaten had werd ik aangevallen door een weerwolf.
Ik vloekte, dit had ik niet verwacht. Ik vocht terug, zo goed als ik kon. Mijn magische krachten tegen de lichamelijke krachten van de wolf.
Ik glimlachtte. 'Stomme wolf, waar bemoei je je mee? De wereld is beter zonder die idiote vampieren. En dit geval hier is wel te zwak voor woorden. Waarom zou je opkomen voor een wezen dat jou net zo makkelijk kan doden?'
De wolf aarzelde, maar viel me niet meer aan. Ik had haar aandacht.
'Ik ben al zo lang bezig de wereld te bevrijden van de vampiers, nutteloze bloedzuigende wezens. De meeste weerwolven vinden dat geen probleem, waarom jij wel? Vecht niet met me, maar leg het me uit'
Ik kreeg geen reactie, dus ik richtte me tot de vampier. 'En jij, geef me een reden om jou te laten leven!'

In mijn gedachten wist ik dat ik haar niet aankon, maar ik kon hem niet voor dood achterlaten. Vampiers zijn makkelijk te hypnotiseren door deze wezens maar wij weerwolven daartegen kunnen ons verzetten. Daarom moest ik ingrijpen, anders was het allang gedaan met hem. Ze denkt dat ze het goede doet, maar is geen haar beter dan mijn soort en dan zijn soort. Het uitroeien van soorten moet stoppen en dit was mijn eerste stap. Voor het eerst zag ik een angstige vampier die zich niet kan verroeren laat staan iets terugzeggen tegen haar. Ik liet mezelf terug veranderen in de weet dat ik dan nog kwetsbaarder was dan een normaal mens. Ik was verzwakt door de aanval en door de transformatie. Mijn felgele ogen verdwenen echter niet en ik keek haar aan. “Laat hem met rust.” Sprak ik tot haar. Hoewel ik geen wezens eet, had ik er wel de lust voor. Ze had een schram op haar bovenarm door mijn klauwen en ik zag dat de vampier haar bloed rook maar niks durfde te doen. Zij was sterker en duivelser dan wie dan ook hier, maar ze waren met z'n drieën en meer van dat soort waren er niet. Met een groep zouden we ze aankunnen, maar het was nu twee tegen drie. Met haar scherpe stem sprak ze terug. “Waarom zou ik dit scharminkel met rust laten en waarom neem je het op voor jou vijand?” Toen klonk er een luid gegrom en gebrul uit de verte, ze hadden mijn angst geroken. Mijn soort komt eraan. “Luister, ik zou weggaan als ik jullie was anders verslind de rest van mijn familie jullie.” Zei ik. Ze hadden haar boodschap begrepen, wetend dat ze tegen een groep weerwolven toch niet op konden en gingen er vandoor, echter de vampier bleef staan. “Ga weg!” Schreeuwde ik.

Ik ging, maar van afstand bleef ik kijken. Ik begreep het niet en ik wilde antwoorden hebben. Ik zag hoe de vampier bleef staan en hoorde de wolven in de verte steeds dichterbij komen. Nog steeds bleef de vampier staan. Als ik me niet vergisde praatte hij tegen de wolf, het meisje. Waarom wilde ze dat ik, mijn soortgenoten en de vampier weggingen? Er was iets met haar, ze was.. anders. Ik wilde meer van haar weten.

'Ik ga niet weg. Je familie maakt me niet uit. Ik blijf hier staan. Ik wil weten wat er hier aan de hand is. Waarom bescherm jij mij? Wij zijn van nature aartsvijanden.'
De wolf keek me aan, maar gaf geen antwoord.
'Aan jou heb ik niets,' zei ik en ik liep weg. Hier kwam ik niet verder mee. Ik zou op zoek gaan naar het meisje met haar hypnotiserende ogen. Ze intrigeerde me. Ik moest meer van haar weten. Het probleem was; de weerwolf intrigeerde me ook. Ze had iets. Ze was...anders. Ik wist niet wat er anders was, maar ze was anders dan de weerwolven die ik was tegengekomen.
Het gebrul kwam dichterbij, en ik liep op mijn dooie gemak verder. Het deerde me niet. Ze kwamen maar. Misschien dat ik voor m'n dood nog wat bloed kon proeven van die hellebeesten. Het zou me goed doen. Daarmee zou ik gelijk mijn krachten terugwinnen. Misschien zelfs wel meer dan ik ooit tevoren had.
Ik bleef staan en wachtte. Nu ik er zo over nadacht, was het misschien wel een stuk slimmer om een van hen af te maken. Mijn tanden diep in een van hun slagaders zetten en het bloed naar binnen laten gulpen. Ik likte langs mijn lippen. Deze waren droog. Ik had al weken niets meer gedronken.
Aan de ene kant wist ik dat ik moest doorlopen, maar de dorst won het. Met een valse glimlach keek in naar de weerwolf die me nakeek.
'Wat doe je? Waarom blijf je staan, imbeciel!'
Het klonk doods. Het klonk goed.
Ik snoof in de lucht. Ergens kwam nog de geur van bloed vandaan. Ik volgde het en al snel had ik haar gezien. Ze stond verscholen, maar ik zag haar. Voor ze het goed en wel doorhad, stond ik voor haar neus en ik zette mijn tanden diep in haar nek. Het bloed stroomde uit de wond en ik zoog zoveel mogelijk op.

Ik voelde de tanden in mijn nek, ik voelde de pijn, ik voelde mijn bloed stromen. Ik voelde het allemaal, en ik werd zwak. Ik had al zo weinig energie, en dit was de druppel. Ik verzette me echter niet. Dit was precies waarom ik zo'n hekel had aan vampiers, waarom ze dood moesten. Ze waren veraderlijk en achterbaks. Dat wist ik al zo lang, al vanaf de eerste keer dat ik met een vampier in aanraking kwam. Toen waren de tijden nog anders en was ik zo jong. En mijn krachten kende ik nog niet. Toen kwam ik erachter dat ik imuun was voor vampiers. Ze konden me niet doden, ze konden me niet besmetten zodat ik ook een walgelijke vampier werd. Ze konden mijn bloed drinken, maar ook dat had zijn grenzen. Toen ik jong was liet ik me express bijten, zodat ze hun dorst konden stillen. Maar toen 1 van die vampiers mijn beste vriend aanviel, toen was het gedaan. Vanaf toen gebruikte ik mijn krachten tegen vampiers, ze hadden het er zelf naar gemaakt.
Ik wachtte tot de vampier zijn dorst gestild had en stopte. Hij keek me aan, duidelijk in de war dat ik nog leefde.

De weerwolven sprongen naast me neer en keken om zich heen. In de verte hoorden we een vrouw gillen maar de wind nam het geluid snel mee. Ik was bang, bang dat hij nog niet ver genoeg was en bang dat ze door hadden wat voor een verrader ik was. Een paar veranderden langzaam in mensen en de sterke mannelijke weerwolven bleven op de loer staan om toch nog te kunnen toeslaan zodra er gevaar dreigde. “Je hebt een lelijke wond, Migella.” Zei de moeder van ons soort. Het was één familie, iedereen hoorde bij elkaar en zo was er ook maar één moeder die voor ons zorgde. Ze was een lief mens, maar had het gevaarlijke van een weerwolf in zich en daarom keerde ik me tegen haar zonder dat ze het merkte, met een schuldgevoel die aan me bleef knagen. Er gingen allemaal gedachtes door mijn hoofd heen, hoe heet hij, waarom pakte hij me niet toen hij de kans even had. Kan me niet voorstellen dat hij me wilde sparen, maar hij had iets magisch, iets wat hem minder dood maakte dan de rest, iets wat hem anders deed lijken. Maar dat gegil van die vrouw, wie was dat? Was dat zijn werk? Ik moest er achteraan, maar niet vanavond. Nee, vanavond moest ik een verhaal verzinnen en liegen tegen mijn soort.

Ze begon me weer aan te kijken met die betoverende ogen. Dit keer keek ik weg, ik wist wat ze konden doen en ik wilde dat niet nog een keer. Mijn dorst was gelest en dat was eigenlijk mijn hele bedoeling hierachter.
'Ik weet niet hoe je het deed, en ik hoef het niet te weten. Vaarwel, vreemd magisch wezen.'
Ik loog, ik wilde wel weten hoe het kwam dat ze tegen mijn beet kon. Mijn vergif moest zich hebben vermengd met haar bloed. Ik had haar lang genoeg mijn gif laten innemen, zodat ze minstens bewusteloos moest zijn, eigenlijk dood. Ze had dood moeten zijn en ze stond nog, ze keek me aan.
Wat gebeurde er? Er klopte niets meer van deze wereld. Alles was krom. Wezens die zich voordeden als mensen en zich staande hielden tegen een der machtigste vampiers. Een weerwolf die het voor mij opnam. Het klopte niet, en ik zou uitvinden wat het was.
Voordat zij en haar vriendjes mij te pakken konden krijgen zorgde ik dat ik weg was. Sneller dan het oog kon waarnemen vertrok ik. Ik rende.
Ik rende harder dan ik ooit gerend had. Eerst moest ik bij hen weg. Ik moest medewerking krijgen. Maakte niet uit van wie, maar ik moest mensen verzamelen die me bij zouden staan.
De weerwolf ging door m'n gedachten.
En ik wist dat zij mij kon helpen. Het zou voor het eerst zijn dat een weerwolf en een vampier bondgenoten zouden worden, maar het moest. Anders was deze wereld niet meer wat het geweest was. En we zouden meer bondgenoten moeten krijgen. Een alliantie van mensen, en alle wezens die hier zaten en tegen de vernietiging van bepaalde soorten waren.

Na een lange nacht te hebben gehad, werd ik eindelijk wakker. De zon scheen al iets naar binnen en moeder zat naast mijn bed. Het scheen dat ik gisteren van zwakte ingestort was en daarom heeft ze de hele nacht naast mijn bed gezeten. “Migella, wat is er gisteravond gebeurd?” Vroeg ze op een lieve manier maar met een serieuze ondertoon. “Ik weet het niet meer.” Loog ik. Ze liep van me vandaan en zei heel kalm “Kijk uit met waar je mee bezig bent en denk erom, vanavond is het weer zover. Wees voorbereid.” Vanavond, volle maan. Ze zullen alles pakken wat op de weg komt en ik moet zoals altijd een vampier verwonden tot het bewusteloos raakt en het verstoppen. Ze moeten ruiken dat ik van hun bloed gedronken heb, dat ik hun vlees geproefd heb.
Het is nu acht maanden geleden sinds ik hier ben en het is me altijd gelukt, maar nu heb ik het idee dat ze beter op me gaan letten na gisteravond. De woorden van moeder zaten in mijn hoofd. Kijk uit met waar je mee bezig bent.Zou ze iets doorhebben? Zou ze weten dat ik anders ben?

De volgende ochtend werd ik goed uitgerust wakker. De wond in mijn nek deed nog pijn, maar het was te dragen. Bovendien had ik dingen te doen. Ik wilde een vriendin opzoeken, een vriendin die ik al veel te lang niet gezien had.
Toen ik bij haar was en we hadden bijgepraat had ik een vraag die ik haar nodig moest stellen. Ik moest weten van de voorspelling.
Ze vertelde me alles wat ze wist. De voorspelling, die al zo lang geleden was gedaan en hoe steeds meer mensen en wezen dachten dat het nu de tijd was. De voorspelling van Eenheid, waarin voorspeld werd hoe op een dag steeds meer wezens in vrede zouden leven. Hoe ze elkaar niet meer konden doden, alleen helpen. Mensen zoals mij, die tegen het gif van bijvoorbeeld een vampier konden.
Ze keek me aan.. 'Je weet wat fluistert wordt Lisa, jij hebt krachten die andere mensen niet hebben, die veel wezens niet hebben. Jij overleeft in situaties waarin anderen sterven. Jij, en jouw generatie zijn het begin. Maar je moet vertrouwen hebben in andere wezens.. ook en misschien wel vooral vampiers. Jij kan hen helpen!'
Ik zuchtte.. 'maar James'
'Ja Lisa, ik weet waarom je tegen vampiers bent, maar we weten allebei dat het niet altijd zo was. Heb vertrouwen in het goede. Hoe jij nu doet en wat je doet, is niet wie je bent. Vind jezelf terug.'
We namen afscheid en ik wist wat ik moest doen; ik moest die vampier vinden, en als het kon die weerwolf. Vannacht zou ik op zoek gaan, maar eerst moest ik James opzoeken.

Ik had de hele nacht doorgelopen en de volgende ochtend brak alweer aan.
Het viel me op dat ik nog nooit in deze buurt geweest was. Bomen staken huizenhoog boven me uit. De begroeiing zorgde ervoor dat er geen kant uit te kijken was. Er waren twee opties: rechtdoor of terug.
Ik koos voor het eerste. ik wist niet waar ik uit zou komen. Dat maakte me niet uit. Ik was wel wat meer gewend dan dat. Het enige wat ik moest doen, was oppassen voor die weerwolven, zodra ze weer aan groepsvorming deden. De hangjongeren van de onderwereld, alleen iets bloeddorstiger.
Toch bleef een weerwolf door m'n gedachten gaan. Zonde, dat ze in zo'n aaseter veranderde. Als mens was ze erg aantrekkelijk. Daar zou ik mijn tanden zeker in willen zetten.
Ik was zo erg in gedachten dat ik niet oplette waar ik liep. Ik schrok op toen ik met mijn hoofd tegen een muur stootte. Het voelde nat en glad aan. Er kwam motregen uit de lucht, genoeg om me zeiknat te laten worden. Het voelde goed, bevrijdend.
Een paar passen naar achter gelopen, zag ik wat er voor me stond. Twee hoge bouwsels met een muur er tussen torenden boven me uit. Tegen de stenen zaten algen geplakt, of iets wat er op leek. Ik stond op een brede houten brug die over de slotgracht heen viel.
Behalve de motregen die naast me neerviel in het water en op het hout, hoorde ik geen geluid. Dit kasteel moest al jaren verlaten zijn, zo niet eeuwen.
Mijn weg vervolgde en ik liep het kasteel in, op mijn hoede. Niet wetende wat ik daar zou tegenkomen.

Ik keek uit het raam en zag dat de straat leeg was, snel klom ik via het dak iets verder de straat in en liet ik me door een kapot raam zakken in een verlaten garage zodat niemand me kon zien. Dit was mijn plek, niemand kwam hier, niemand wist dat er hier iets was. Het was verlaten en vies, maar het was helemaal voor mezelf. Allerlei gedachtes gingen door mijn hoofd, het is niet meer rustig geweest sinds gisteravond. Vanavond was het zover, ik moest weer tegen mijn principes ingaan. De huid proeven van zij die ons willen uitroeien en hun bloed moest ik aan mijn handen hebben, oftewel mijn klauwen.
Onder de garage liep een lange verlaten tunnel, waar vroeger de mensen zich verscholen voor het duistere in deze onderwereld. Nadat wij wolven hun uit de huizen hadden verjaagd, kwam hier geen mens of wezen meer. Deze tunnel kwam uit bij een verlaten kasteel, ergens waar ik mijn boeken verstopte over de andere soorten. Niemand kwam daar en niemand wist van mijn onderzoek, mijn plannen. Ik schreef alles op en verstopte mijn spullen daarna achter een geheime muur, voor het geval er toch iemand langs zou komen. Langzaam sloop ik door de tunnel naar mijn kleine laboratorium, zo noemde ik het want het klonk slim en dat had ik altijd al willen zijn. Toen ik bij het einde van de smalle tunnel aankwam hoorde ik boven mijn hoofd voetstappen. Voetstappen die hier in mijn ogen niet welkom waren, straks was het van mijn soort en ontdekte hij mijn plannen, straks was het een vampier en wist hij dat ik geen wezen kon doden en dat zou me kwetsbaar maken. De voetstappen kwamen dichterbij en ik bleef ademloos stil in de tunnel zitten.

Gelijk na het bezoek aan mijn vriendin, ging ik langs James, of wat er nog van hem over was; een zielig, stinkend, leeg lichaam, met holle ogen. James was nu een van de levende doden in de onderwereld, en waar hij ooit een mens was op de verkeerde plek, was hij nu een wezen op de juiste.
Het was fijn hem weer te zien, al deed het me pijn te zien hoeveel slechter hij eruit zag. Even voelde ik de haat door mijn bloed stromen, de haat voor vampiers. De haat voor de wezens die James hadden gedood, hem hadden gemaakt tot wat hij nu was. En ik had zo'n zin op zoek te gaan naar een vampier, om hem te laten lijden. Lijden tot hij op zou geven en sterven. En het liefst die vampier van de nacht ervoor!
Maar daarvoor was ik hier niet, ik wilde met James over de voorspelling praten, zijn visie weten. Hij haalde krakend zijn schouders op, zijn botten hadden duidelijk hun beste tijd al gehad. Met een piepende en zuchtende stem sprak hij: 'Niet mijn probleem, lieve Lisa. Ik heb geen ziel meer, weet je nog? Het kan me niet schelen, laat die vampieren maar lijden, laat die weerwolven opbranden, het kan me niet schelen. Alleen voor jou... voor jou doe ik alles.' Ik knikte, maar had geen idee wat ik moest met dit antwoord. Ik had tijd nodig om na te denken, maar eerst wilde ik zowel die vampier als dat weerwolfmeisje vinden. Ik had alleen geen idee waar te zoeken, dus ging ik weg bij James en liep naar het kerkhof waar mijn ouders lagen.
Mijn vader die, zoals het een Jager betaamd, stierf tijdens de jacht op alle wezens die niet menselijk genoeg waren. En daarnaast mijn lieve moeder, gestorven in de poten van een weerwolf. Ik bleef tot de nacht kwam, en praatte tegen ze,misschien konden ze me horen. Ik stelde al mijn vragen en vertelde al mijn twijfels en pijn. Ik keek naar de maan en stond op. Hoe moeilijk kon het nou zijn een weerwolf te vinden bij deze maan? En die vampier, iets zei me dat ik hem nog wel zou tegenkomen.

Ik spitste mijn oren. Ik was net het binnenplein van het kasteel overgelopen en dacht dat ik wat hoorde. Het was even stil, maar al snel was het er weer. Heel in de verte klonk een zacht gekraak, alsof iemand over iets van hout heen liep. Iemand die probeerde zachtjes te doen, maar het hout verraadde hem of haar.
Het was dichtbij, heel dichtbij. Ik deed voorzichtig een paar passen naar voren richting de ingang van de grote zaal. Het geluid ebde weg.
Mijn oren waren nog steeds gespitst, hoewel mijn aandacht verslapte voor het geluid en ik meer met de grote zaal voor mij bezig was. Er stond een lange houten tafel. De zware houten stoelen lagen om; tegen de tafel aan, onder de tafel en een aantal in stukken gebroken verspreid over de stenen.
Op de meeste plekken was het donker gekleurd, maar het was duidelijk wat het was. Ik rook het en op de rode plekken was het helemaal duidelijk. Het was een groot bloedbad. Op de vloer lagen een aantal grote plassen bloed en de tafel was nog nat, zoveel bloed was er in het hout getrokken.
Ik ging met mijn vinger langs de tafel en proefde. Het was geen mensenbloed. Dit was het bloed van een weerwolf en het was oud bloed. Het smaakte niet meer zoals het hoorde te smaken. Het lag hier dus waarschijnlijk al maanden, zo niet jaren aan de verkleuring te zien. Alleen een aantal plassen bloed op de grond waren recenter. Niet van de laatste paar dagen, maar het was nog vloeibaar en niet in de stenen getrokken.
Ik vroeg me af wat zich hier had afgespeeld. Het moest een hels gevecht geweest zijn.
Net voorbij de tafel zag ik een paar resten liggen. Een wolvenkop, volledig vergaan, met daarnaast een voor mij bekendere doodskop; dat van een vampier. Ik zag de lange hoektanden.
Ze stonden tegenover elkaar, gezichten naar elkaar toe, alsof ze nog steeds in hun strijd zaten. Iemand moest ze zo hebben neergezet en achtergelaten. Iemand moest hen vermoord hebben. Iemand die iets tegen vampiers en tegen weerwolven had.
Opeens klonk een harde klap. Ik schrok en keek in de richting vanwaar het kwam.
Zij was het. Wat deed zij hier?
'Achtervolg jij me, weerwolf? Wat moet je van mij?'

Langzaam opende ik het luik naar boven en keek snel in de rondte op zoek naar hetgeen dat hier verdacht rondliep. Toen ik de vampier in mijn ooghoeken zag, schrok ik en sprong naar achter, wat niet onopgemerkt bleef. Een harde klap had zijn aandacht gepakt, snel deed ik het luik dicht en ging ik terug de tunnel in. Ademloos en hopend dat hij niet gezien had dat ik het was. Maar hij had me gezien en ik hoorde hem naar me roepen. Langzaam klom ik de tunnel uit tot ik uiteindelijk voor hem stond.
“Wat doe je hier, je hebt hier niks te zoeken!” Riep ik met een felle stem naar hem toe.
Hij moest lachen. “Niemand verteld mij wat ik mag en wat niet.” Snauwde hij naar me toe.
Ik merkte dat ik niet bang voor hem was, ook al kon ik zien dat hij trek begon te krijgen in mijn bloed.
“Dit is mijn plek, sinds de laatste slachtpartij van zeven maanden geleden, is hier niemand meer geweest. Dus wat doe je hier?” Hij keek naar het verse bloed dat op de grond lag. “Dit bloed is niet van zeven maanden terug, meisje.” Ik werd boos en bang omdat er iets was gebeurd in deze ruimte waarvan ik niks afwist. Mijn ogen begonnen te gloeien en werden felgeel. “Wat is er? Gaan we boos worden.” Lachte de vampier. Ik kon het niet hebben dat hij zo tegen me praatte, wie dacht hij wel niet dat hij was. Ik wilde hem grijpen en verwonden omdat hij zo gemeen was en deed alsof hij me met gemak kon pakken.
Maar voor ik het wist was de vampier de grote zaal binnen gelopen en met grote verbazing keek ik hem na. Hij bleef stilstaan, bukte en nam het doodshoofd dat voor zich lag in zijn handen. Hij ging met zijn tong langs de tanden van het wezen. “Zeven maanden.” Zei de vampier en hij keek me aan met zijn dode ogen. “Was jij erbij? Heb jij dit gedaan? Hoeveel heb je er al vermoord? Waarom pak je mij niet?” Hij begon langzaam naar haar toe te lopen en gooide het doodshoofd de hoek in. Zijn blik werd steeds doder en zijn stem klonk steeds duivelser.
“Nee, nee, nul en omdat ik dat niet wil.” Zei ik hem. Hij keek me verbaasd aan en wilde doorvragen maar iets anders liep het kasteel binnen. Ik keek om me heen, maar zag niks. Ook zag ik de vampier om zich heen kijken, maar wie het ook mocht wezen. Ik ben sterker dan ze denken.

Ik was pas net bij het kerkhof weg, toen mijn Jagersinstinct me ergens anders heen leidde. Ik liep richting een donker gebouw, een gebouw wat ik maar al te goed kende. Ik wist alleen niet waarom mijn instinct me erheen bracht.
Binnen hoorde ik al snel twee stemmen, het geluid van botten op de grond, lege botten. Opeens werd het stil, de stemmen hadden me in de gaten gekregen. Ik liep naar voren, tot ik hen kon zien en zij mij. Hoe groot was de verassing, het waren het wolvenmeisje en die vampier!
'Denk je nou werkelijk dat dit het werk is van wolven?' vroeg ik de vampier en ik keek in zijn richting. Snel draaide hij zijn ogen weg van de mijne. Ik was verbaasd dat hij zo snel in de gaten had wat mijn ogen met hem konden doen. 'Je bent onze eerste ontmoeting nog niet vergeten zie ik? De meeste vampiers zijn niet zo snel van begrip.. Maar om terug te komen op die schedels; dat is geen werk van wolven, daarvoor ligt er nog veel te veel bloed hier. Dit? Dit is het werk van een Jager. En als ik kijk naar hoe hij het gedaan heeft..' Ik keek de ruimte rond, even grijsde ik. 'Als ik kijk naar hoe hij het gedaan heeft, zou ik zeggen dat het een volbloed Jager was. En mochten jullie het niet weten; de laatste volbloed Jager is al jaren dood.' Even zweeg ik, ja, de laatste volbloed Jager was al jaren dood. Hij stierf toen ik tien was, mijn vader. 'En dat nieuwe werk; goedkope namaak. Menselijk werk.'
De weerwolf keek me aan: 'Wie heeft dan de laatste jaren al die moorden gepleegd?'
'Zij, zij en die andere twee' siste de vampier. Ik knikte, ik was hier voor het goede doel en niet van plan te liegen. 'Ik en die andere twee zijn op het moment de enige die nog Jagerbloed bezitten' De vampier keek me aan, 'Je bent een Jager? Je bent een moordenaar! Heb je daarom mijn beet overleefd?' Ik legde hem uit dat ik imuun was voor vampiergif, dat mijn vader eens gebeten was terwijl hij onder bescherming van een spreuk stond, dat hij het daardoor had overleefd en mij daardoor imuun had gemaakt. 'Maar de kracht van mijn ogen komt wel van mijn vader' zei ik met een lach. 'Of je het leuk vind of niet, je kan me niet doden. En om de een of andere reden wil ik jou nu ook niet doden. Ik ben hier met een reden, ik wil iets van jullie.'
Ik stond op het punt te vertellen over de voorspelling en alles wat hij betekende, en was maar wat blij dat die vampier me niet kon doden.. alleen de weerwolf kon dat op dat moment, alleen het meisje had die kracht.

Het was haar, die heks of wat het dan ook was. Waar had ze het over, haar vader een jager?
“Wie heeft je vader vermoord?” Vroeg ik aarzelend.
“Wie denk je, stom wicht. Jullie!” Schreeuwde ze.
Ik kon me niks herinneren dat me dit ooit verteld was. Ik wist niks van een volbloed jager, oftewel. Moeder vertelde me ooit een verhaal toen ik slecht in slaap kon komen, de eerste nacht nadat het volle maan was geweest. Vroeger scheen er een groot man te zijn geweest die iedereen kon doden met alleen al de blik in zijn ogen, hij kon dingen met je doen waarbij je grootste nachtmerrie in het niets viel. En om die man te doden was er meer nodig dan alleen een groep weerwolven, hij had krachten en niemand wist hoe sterk die waren. Dat was het enige moment waarop de weerwolven en de vampiers samen zijn gekomen om tegen hem te vechten. Met succes, maar niet in de weet dat hij nog voor nakomelingen gezorgd had. Zijn metgezel, naar het schijnt een heks is in leven gebleven en niemand heeft ooit iets van haar kunnen waarnemen of van haar kinderen. En nu stond er gewoon één voor me, een halfbloed jager en half heks. Jagers hebben de ogen van een vogel en de snelheid van een jaguar en heksen bezitten de zwarte magie. Zij heeft beide.
Maar niemand wist hoe ik was, welke krachten ik bezat, zelfs ik niet. Want toen ik een afspraak maakte dat ik mijn ziel zou inleveren tegen een ander leven en ik een uniek wezen zou worden, kreeg ik er wat bij. Iets wat mij anders maakte dan de andere weerwolven, zodat ik in mijn soort ook uniek zou zijn. Hij wilde me alleen niet zeggen wat het was, daar zou ik zelf achter komen zei hij me. Ik ben anders, ik wil niemand doden, zou dat mijn kracht zijn? Als dat zo was dan was ik serieus genaaid, wat heb ik daar nou aan als er zo'n machtig wezen voor mijn neus stond.
Maar ze leek ons niet te willen doden, maar wat dan?
“Wat is je reden, waarom ben je hier en wat wil je van ons?” Riep ik naar haar.
“Ooit gehoord van de voorspelling, wolven meisje.” Zei ze terug.

'De voorspelling?' vroeg ik ongelovig.
'Mens, waar heb je het over. Die jagers, dat waren mythen.'
Iedereen kende het verhaal. De mythe van de Jagers. Iedereen wist dat er een kern van waarheid in zat, alleen wist dit vrouwtje het zo te brengen dat mensen haar gingen geloven.
'Het kan voor een deel waar zijn,' vervolgde ik. 'Maar nee, ik...'
Ik maakte m'n zin niet af. Ik zag het voor me. Alsof ik er naast stond. En ik had er naast gestaan. Minstens een eeuw geleden. Ik was nog niet verdoemd tot de onderwereld en ik leefde in een stadje aan de Adriatische kust in Italië. Een rustig stadje, groot genoeg om niet iedereen te hoeven kennen, en klein genoeg om over te laten komen bij iedereen hoe een sociaal persoon ik was.
Het was ook groot genoeg om eens in de zoveel tijd iemand te laten verdwijnen. Maar ik moest het niet te vaak te dichtbij zoeken. Ik ging vaak op jacht, meer naar het zuiden van Italië. Daar was het, wat ik nu voor me zag. Wat zich opnieuw afspeelde in mijn gedachten.
Op een afgelegen weg liep een meisje, een jaar of negentien. Ze had me niet gezien. Ik zorgde er wel voor dat ze me niet te zien zou krijgen. Ze zou niet weten wat haar overkwam.
Ik sprong in de lucht en bleef even hangen. Ik voelde mijn tanden vlijmscherp in mijn mond, klaar om diep in haar halsslagader te laten zakken.
Ik sloeg toe...
Binnen een seconde of twee had ik de honderd meter afgelegd tussen ons in en hapte in...zand?
Ik keek verdwaasd om me heen. Het meisje was weg, maar ook in geen velden of wegen meer te herkennen.
'Als je slim bent, blijf je hier,' sprak een onbekende tegen me. 'Als je naar onze wereld gaat, dan had je nu niet meer geleefd.'
Ik was furieus. Wat dacht hij wel niet? Dat hij mij alles kon maken? Ik draaide me om en zag een man van een jaar of dertig in een net zwart pak staan. Een wit overhemd eronder. Nette schoenen. Niets bijzonders.
'Iemand zal mijn dorst moeten lessen,' sprak ik en viel hem aan.

Hetzelfde gebeurde als bij die halve heks, hoewel ik met mijn tanden zijn nek niet eens inkwam. Hij bleef me uitlachen en pakte me vast. Zo'n kracht had ik nog nooit gehoord. Hij hield mijn gezicht dichtbij het mijne.
'Ik ga nu iets doen, wat ik niet van plan was te doen. Maar je laat me geen keuze.'
Ik kon me niet loskrijgen, hij hield me veel te strak vast.
Hij zei: 'De Voorspelling zal uitkomen. Op het moment dat je dat doorkrijgt, is het te laat.'

Ik weet nog steeds niet wat ie bij me deed, maar het voelde alsof iemand me uit elkaar trok, zout op de wonden gooide en me weer in elkaar probeerde te zetten, terwijl er scherpe messen tussen m'n ledematen zaten die er diep in priemden.

Voordat de halve heks iets kon zeggen, zei ik: 'Ok, er is een voorspelling. Ik herinner het me. Vertel me alles. Ik heb nog een appeltje met iemand te schillen.'