RPG: De ontdekking: Lirantia

Arwen
Eindelijk mocht ik weg hier, een nieuwe wereld ontdekken. Op vele planeten waren er lotingen geweest en werd er goed gekeken naar wie er geschikt voor waren. Natuurlijk werd dit goed aangepakt en had iedereen iets speciaals.
Mijn moeder was een mens en kwam van de planeet aarde en mijn vader was een Meldaan en kwam van de planeet Meldior. Doordat mijn vader van een ander soort was die bepaalde krachten bezaten kon ik mijzelf onzichtbaar maken en ook kreeg ik soms visioenen binnen die iets over de toekomst zeiden. Mijn moeder was dus mens, een lief en goed mens en daarbij had ik het voordeel dat ik dingen goed overdacht en sociaal in de omgang was.
Ik beschouwde mezelf overigens meer als een mens, want het uiterlijk had ik merendeels van mijn moeder plus mijn karakter en van mijn vader heb ik enkel zijn krachten meegekregen en de vorm van mijn oren. Die waren iets puntiger. Hier was ik wel blij om want Meldanen stonden erom bekend dat ze nogal serieus en koppig waren, geen idee wat mijn moeder erin heeft gezien. Heb mijn vader eigenlijk ook weinig gezien om er iets van mee te krijgen, hij was altijd bezig met de oorlog.
Uit deze loting was een klein groepje uitgekomen en ik hoorde er gewoon bij! Ik kon mijn geluk niet meer op, de aarde vond ik namelijk nogal saai worden. Ook had ik hier vrijwel niemand echt meer om voor thuis te blijven, mijn ouders waren lang geleden bij een oorlog overleden en ik had wel vrienden, maar die kon ik stiekem toch wel missen.

Morgen was het dan zover, dan zou ik als één van de eerste zijn die een voetstap op de planeet Lirantia zou zetten. Ik hoopte wel dat de groep gezellig was en dus een hoop nieuwe vrienden kon gaan maken. Eigenlijk wist ik niet eens hoe groot de groep zou zijn en hoe we daar zouden leven. We kregen alleen één koffer toegestuurd en daar mochten we alles indoen wat we nodig dachten te hebben.
Wat spannend vond ik het, een onbekende planeet ontdekken, wie weet leefde er wel van alles en was de natuur beeldschoon. Alleen één vraag bleef in mijn hoofd ronddwalen, waarom moesten wij daarheen? Een groep die totaal van elkaar zou verschillen, waarom was dit zo? Eigenlijk maakte het me niet zoveel uit, ik ging naar Lirantia en niemand zou me tegenhouden! Op weg naar een nieuw begin..

Mijn beste vriendin en ik hadden ons zomaar voor de lol opgegeven voor de loting. Kan je nagaan hoe groot de verrassing was toen ik hoorde dat ik écht naar Lirantia zou gaan! Dat ik een van de eerste zou zijn. En bovenal: dat ik weg zou gaan van hier. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik op de maan woon, maar sinds die rare aardlingen zoveel intresse leken te hebben in de maan was het leven erg veranderd. We moesten altijd op onze hoede zijn.

Ik had de koffer gepakt en klaarstaan. De laatste avond op de maan zou ik vieren met een groot feest. Ik had iedereen die ik kende uitgenodigd en was helemaal klaar om los te gaan. Ik had zin in het feest en zin in de reis!

Ashton
We werden in een capsule gezet. Hiervoor hadden we een uitgebreide uitleg gehad. Op het moment dat het glas de capsule afsloot, waren er een aantal regels waar we ons aan moesten houden.
- Houdt de twee handels vast met je complete hand,
- Op het moment dat het gas geroken wordt, diep inademen,
- Niet wild bewegen en geen onverwachte bewegingen,
- Probeer niet zelf de glazen schuif te verwijderen,
- Belangrijkste regel: raak niet in paniek.
Waarom we dat gas moesten inademen wist ik niet. Ik had begrepen dat we in een diepe slaap zouden vallen, en weer wakker werden op plaats van bestemming. Ik had ooit een oud boek gelezen van Stephen King, een verhaal over The Jaunt. Hierin ging het ook fout, een zoon die niet in slaap was gevallen en krankzinnig werd.
Ik wist natuurlijk dat dat fictief was, maar het weerhield me er wel van om te gaan zitten kloten in die cabine. Ik wilde het wel overleven.
De glazen schuif ging dicht en ik pakte de handels vast. Eindelijk zou ik een beter leven tegemoet gaan. Weg van de aarde, weg van iedereen die iets tegen me had. Geen mensen meer die me zouden pesten, hoewel ik daar zelf al wat aan gedaan had. Ze zouden nooit meer iemand pesten, laat staan dat ze zouden kunnen praten of lopen.
Ik had een kracht die niemand kende, en die alleen op bepaalde momenten tot uiting kwam. Ik had er geen controle over en als het eenmaal bezig was, kon ik het niet stoppen. Het was ook een erg goed gevoel, op de hoofdpijn achteraf na. Ik vergeleek het met een avond goed doorhalen en drinken. Die avond voel je je perfect, achteraf is er de kater.
Het was mijn gift, maar ook gelijk mijn vloek.
Een zacht gesis klonk. Ik rook heel lichtjes de geur van menthol of eucalyptus. Ik ademde diep in en alle geluiden leken direct al heel ver weg te zijn. De cabine begon te trillen en op het moment dat ik mijn ogen opendeed was er niets anders dan stilte om me heen. Boven me waren alleen sterren te zien. Ik wist niet waar ik was. Was dit de planeet waar ik heen zou gaan? Is het een planeet? Kan ik hier ademen?
Teveel vragen gingen tegelijk door m'n hoofd. Nu de capsule nog gesloten was, ging ademen makkelijk. Maar zou dit ook zo zijn als hij zou openen.
Alsof mijn gedachten verhoord werden, schoof het glas boven me opzij. Een koude stroom lucht kwam in mijn gezicht en het duurde even tot ik opstond.
Op het moment dat ik over het randje van de capsule heen keek zag ik niets. Er was niemand, niemand van de groep waar ik mee vertrokken was. En niets anders dan sneeuw en ijsbergen.

Eldarwen
"Dag mam, pap! Ik ga jullie missen, maar niet te erg hoor." Zei ik. Mam gaf me een kus op me voorhoofd en pap zei alleen maar dat ik voorzichtig moest zijn en mijn krachten goed moest gebruiken wanneer het nodig zou zijn. Ik, Eldarwen bezat de kracht van de natuur, ik kon met elementen spelen maar alleen als het nodig was. Het was namelijk illegaal om op mijn planeet genaamd Ellementia te spelen met je krachten, gebruik het wijs werd al altijd gezegd. Dat deed ik dan ook en dat was één van de redenen waarom ik uitgeloot was voor deze tocht. Het ontdekken van Lirantia, heel spannend. Ik moest eigenlijk opschieten want ik was al wat later, dus snel gaf ik me ouders nog even een kus en rende ik de deur uit. Om toch nog op tijd te komen, zorgde ik stiekem voor wat extra wind zodat ik er sneller met de fiets zou zijn. Niemand die het door zou hebben en bovendien was het nodig toch?
Eenmaal aangekomen bij het vertrek, liep ik snel de deur in, gang op en even denken. "2e deur aan mijn linkerhand." Zei ik tegen mezelf. Gevonden! Ik deed de deur zachtjes open en zag allemaal hoog opgeleidde mensen. "Ah, daar ben je. Eldarwen als ik het goed zeg toch?" Ik knikte en liep langzaam naar voren. "De bedoeling is dat je eerst naar de aarde gaat om vervolgens met de rest van de groep, wel apart in je eigen capsule te vertrekken naar Lirantia. Ik geef je nu een brief mee waarop de regels staan, lees die eerst aandachtig door en dan kun je vertrekken. Aarde was hier niet erg ver vandaan en het lag toch op de weg. Dacht ik bij mezelf. Was er tenslotte ook nog nooit geweest, dus vond het allemaal wel best.
Eenmaal klaar met lezen kon ik vertrekken, ik hoefde zelf niks te doen, de capsule was zelf ingesteld op de juiste coordinaten. Zodoende landde ik op aarde, kon een blik werpen op de rest van de groep, maar gepraat werd er nog niet. De regels werden nog eens duidelijk uitgelegd, en dat was het dan. Terug mijn capsule in en op weg naar Lirantia. Wat ik me wel afvroeg waarom ze zo geheimzinnig deden en niet wilden antwoorden op vragen als, waar slapen we dan? Wat eten we? Het zal wel, we zullen het daar wel zien. Ik heb gelukkig vanalles in mijn koffer gedaan, dus het komt vast wel goed. Op de weg kon ik alle prachtige planeten en sterren zien, de capsule was één grote glasplaat waardoor ik alles kon zien. Toen de planeet in zicht was, hoorde ik een gesis. Het gas, dacht ik bij mezelf. Ik liet het in me opnemen en toen ik weer bij mijn postieve kwam merkte ik dat ik aan het schommelen was. Hu, was ik er dan nog niet? Langzaam opende ik mijn ogen en de hele wereld was blauw, in ieder geval dat leek in mijn ogen zo. Vreemde beesten zag ik door de wereld vliegen, vinnen. Maar dat lijken wel vissen? Ik draaide me om en kwam oog in oog met de heldere blauw/paarse lucht en merkte toen pas dat de capsule in het water terecht was gekomen en ik gedraaid was richting het water. Verderop zag ik land en gelukkig stond de stroming zo dat ik daar heen zou spoelen. Hoopte ik.

Arwen
Eenmaal bij de vertrekplaats aangekomen, kon ik eindelijk zien met wie ik op de planeet te maken zou krijgen. Jonge, sommige wat vreemd maar leuke gezichten, ik was reuzebenieuwd hoe ze waren kwa karakter. Maar praten was nog niet toegestaan dus hielden we allemaal onze mond. Stiekem fluisterde ik naar de jongen naast me. "psst, ik heet Arwen. En jij?" Hij zei niks en keek een beetje zenuwachtig om zich heen. Ik knikte naar hem dat het goed was, het komt straks wel als we eenmaal op Lirantia zouden aankomen. Na de uitleg en de lange "preek" konden we onze capsules binnentreden en vertrekken. De reis erheen was erg mooi, ik had nog nooit zo een lange reis door de ruimte gemaakt, ben wel vaak naar Meldior geweest maar dat was niks vergeleken met deze afstand. Het gas spoot de capsule in en binnen no time was ik in dromenland. Toen ik eenmaal bij kwam en opende me ogen. Ik keek om me heen, wit, ijs en het was superkoud. Er was hier niks, niemand. Is er een fout gemaakt? Snel pakte ik mijn koffer en haalde er een dikke trui uit en mijn mooie witte muts. Al klappertandend stond ik om me heen te kijken. De hemel was helderblauw en verderop liep het over in paars. Ik begon te lopen, niet wetend waar naartoe.

Skitz
'Lalalala,' zong Petrov.
Ik werd er gek van. Hij kon ook nooit zijn kop een keer houden.
'Hou nou eens op,' vertelde ik hem. 'Je bent hier niet de enige.'
'Lalalala, nee, jij bent de enige. Hahaha.'
Hij ging nou nog huppelen ook. Wat een gast.
'Vind jij hem nou ook niet irritant? Hij haalt het bloed onder je nagels vandaan?' vroeg ik aan Niomi.
'Ik vind hem wel gezellig, lalala. Doe met ons mee.'
Nu begon zij ook al te zingen. Ik wou dat ik me kon losmaken van hen.
Ik hoorde een geluid.
'Kijk uit,' zei ik. 'Volgens mij worden we gevolgd.'
Ik keek schichtig om me heen. Ik wist dat we gevolgd worden, dat kon bijna niet anders. Ik hoorde geluid, dus iemand had ons gevonden. Ik heb altijd gelijk hierin. Zodra we wat horen, worden we gevolgd.
De rest bleef stil en ik verstopte me achter een ijsschots. Voorzichtig keek ik om het hoekje. Een vrouwmens stond daar. Ze keek alsof ze niet wist waar ze was. Maar ik wist dat dat een afleidingsmanoeuvre was. Natuurlijk wist ze wel waar ze was, ze achtervolgde ons. Ze deed maar alsof, om ons te laten denken dat ze van niets wist. Maar ik wist genoeg. Daarvoor liepen wij al veel te lang rond op deze planeet.
'De sneeuw is koud aan mijn voeten,' begon Petrov.
'Niet zo hard,' zei ik. 'Straks hoort ze ons.'
Het was te laat. Ze liep onze kant uit. Ik keek om me heen, moest ons ergens anders verstoppen. Ik moest wat doen, ik moest wat doen. Ik moest hier weg, en anders moest ik echt wat doen.
Ik wist alleen niet wat. Ik bleef heen en weer lopen. Ijsberend, achter de ijsschots, en weer er achter vandaan.
Toen liepen ze weg. Het meisje zag er anders uit. Een witte muts op.
'Kijk,' grinnikte Niomi, 'zo ziet een smurf er nou uit.'
En dat moest dat meisje nou net horen.
'Kijk nou wat je doet,' zei ik haar en ik wilde wegvluchten.
'Wacht!' riep het meisje.
Ik keek naar haar, angstig. Mijn hele lichaam trilde. Waar moesten we nou weer zoveel lawaai maken. Wat moest ik doen, wat moest ik doen?
'Blijf bij me weg,' riep ik haar toe.
'Niet dichtbij komen, ik weet wie je bent. En zullen ons niet te pakken krijgen.'

Arwen
Opeens hoorde ik een stem. Hu, noemde iemand mij nou een smurf? Ik draaide me snel om en zag daar een jongen staan, hij leek tegen zichzelf te praten. Langzaam liep ik op hem af. Zijn handen stonden naar me alsof ik moest stoppen en niet dichterbij mocht komen, ook leek hij erg bang te zijn. "Waarom moet ik stoppen? Hoor jij niet bij de groep? Riep ik naar hem. Hij bleef nog steeds angstig staan en durfde me waarschijnlijk niet recht in de ogen aan te kijken. "Wie ben je, en waar is de rest?" Riep ik weer naar hem. Hoorde hij wel bij de groep? Hij leek nogal verward en bang. Hij begon zenuwachtig weer tegen zichzelf te praten en richte zich vervolgens op mij. "Je mag nu wel dichterbij komen, ik ben Niomi." Zei hij tegen me. Niomi? Dat lijkt mij meer een meisjesnaam. "Hey Niomi, mijn naam is Arwen en ik ben hier met een groep om deze planeet te ontdekken. Hoor jij bij de groep?" Vroeg ik hem. "Groep, welke groep? Nee, dit is mijn huis." Verbaasd keek ik hem aan en dacht bij mezelf dat dat niet kon. Wij waren toch de eerste, hoe kon dit? "Dit is je huis? Ik dacht dat deze planeet onbewoond was?" Vroeg ik hem. Weer begon hij tegen zichzelf te praten. "Petrov, hou toch eens op, ze is wel te vertrouwen." Zei Niomi. "Niet waar, ik kan het aan haar zien. Een groep, laat me niet lachen, ze is duidelijk alleen, helemaal alleen" Zei petrov. "Ze is mooi." Kwam er weer vanuit een hele andere stem. Wie was dit, of waren dit? Hij was duidelijk niet helemaal bij zijn gezonde verstand, het was een mooie jongen maar een tikkeltje verdwaald in zijn verstand. "Zeg, weet jij misschien een plek om te slapen? Of om te eten?" Ik hoorde mijn maag namelijk knorren en begon ook wel wat vermoeid te raken. "Ja, volg mij maar." Hij liep voor me uit en weer praatte hij tegen zichzelf. "Je moet haar niet meenemen!" "Maar ze is wel mooi, ze lijkt niet op een smurf." "Maar dat is ze wel! Ze is vast aardig, smurfen zijn aardig."

Ashton
Brrr, wat was het koud. Ik begon te klappertanden.
Waarom had ik er niet bij nagedacht dat het zulk weer zou zijn? Ik liep nu in een dunne linnen broek en een t-shirt. Had wel wat bagage bij me, genoeg kleding eigenlijk. Maar geen winterkleding.
Ik gooide mijn koffer open en zocht door mijn kleding heen. Ik liep te vernikkelen, dus moest wel wat vinden. Ik vond een shirt met lange mouwen en trok deze aan.
Niet dat het heel veel hielp, maar in ieder geval waren mijn armen bedekt.
Ik liep weg, door de sneeuw. Mijn schoenen en broek zakten diep in de sneeuw en ik voelde een tinteling door mijn voeten gaan. Als ik dit had geweten, had ik me of niet opgegeven, of m'n snowboardschoenen en -kleding meegenomen. Dit was niet normaal, zo koud. Op Aarde had ik nog geen koudere plek meegemaakt.
Ik voelde de kou doortrekken door mijn benen. Het kroop verder omhoog. Mijn complete lichaam verstarde bijna. Ik kon me bijna niet bewegen zo koud had ik het, maar ik ging door. Ik zou wel moeten, ik ging niet door een beetje kou mijn reis laten verzieken.
'Ashton, ashton,' zei ik tegen mezelf. 'Je hebt jezelf weer aardig in de problemen gebracht.'
Eigenlijk was ik niet degene die mezelf in die problemen had gebracht. Het waren die klootzakken op Aarde. Hadden ze niet een beetje goed kunnen mikken met die capsules? Nee, ze moesten ons natuurlijk weer ergens verspreid (denk ik) over die planeet neerpleuren. En ons verder aan ons lot overlaten.
Ik probeerde zo snel mogelijk door de sneeuw heen te lopen, zodat mijn lichaam warm werd. Het werkte niet. Ik werd steeds kouder. Ik zou nu heel snel moeten zijn, anders zou ik niet lang meer leven. Mijn handen trilden zo erg, dat het me moeite kostte om ze stil te houden.
En opeens, was het warm. De sneeuw smolt op dit punt en de zon scheen hoog aan de hemel. Ik keek om me heen. Er was nu niets anders dan zand voor me uit, met wat zandbergen. Totaal het tegenovergestelde en het zweet brak me uit.

Eldarwen
Na lang te hebben gedreven in het water, kwam ik eindelijk aan land. Moest wel snel de capsule openmaken anders nam de golven me weer mee terug. Zodoende deed ik de capsule open en trok hem met me mee aan land. Wie weet had ik die nog nodig. Ik verstopte hem met koffer en al ergens in de bosjes zodat ik op me gemak even rond kon kijken. Eigenlijk heb ik wel dorst dacht ik bij mezelf en legde mijn handen als een kommetje in het water en begon te drinken. Hmm, niet vies maar wel apart. Moest er toch even aanwennen, maar mijn dorst was wel gelest. Het landschap zag er niet verkeerd uit, voor me zag ik water en in de verte kon ik ijsbergen zien en achter me was er bebossing. Het was hier lekker, niet te warm en niet te koud. Hoog aan de hemel stond de zon, maar de bomen waren zo hoog dat ik lekker in de schaduw kon staan. Nu, het enige probleem. Waar was de rest? Weet toch zeker dat ik niet in me eentje ben weggegaan. Begon het nu ook toch wel warm te krijgen, snel nam ik een duik in me koffer en deed mijn lange kleffe spijkerbroek en truitje uit, toch keek ik voor de zekerheid nog om me heen zodat niemand me kon zien. Daar stond ik dan in mijn string en beha. Ik zocht snel naar mijn turquoise jurkje en deed hem aan, zo dit zit een stuk verfrissender. Laat de vakantie nu maar beginnen, maar waar moest ik beginnen? De andere misschien zoeken? Ik bekeek de plek goed, zodat ik wist waar ik vandaan kwam. Nam mijn koffer mee en liep de kust af in de hoop iets te vinden.

Skitz
‘Smurfen zijn aardig, smurfen zijn aardig.’
Ik bleef het herhalen, om het zelf te gaan geloven, maar het werkte niet. Ik vertrouwde haar niet.
Smurfen zijn aardig, smurfen zijn aardig. Aardige smurfen, smurfen zijn aardig.’
‘Hoe heet jij?’ vroeg ze uit het niets vandaan.
Ik was zo geconcentreerd erop dat smurfen aardig zouden zijn dat ik een halve meter opzij sprong toen ze begon te praten.
‘Ze…ze noemen mij Skitz,’ antwoordde ik haar.
‘En ik ben Niomi en ik vind smurfen cool!’
Petrov bleef stil, en ik wist niet waarom.
‘Waar breng je me heen?’ vroeg het meisje weer. ‘Waar gaan we eten?’
‘Eten? Oh ja, eten. Ik zal je brengen.’
‘Skitz weet een heel goed restaurant, of niet Skitz.’
Niomi giechelde terwijl ze dit zei.
Ik zuchtte. Ik wist niet of ze wel te vertrouwen was en Petrov had gelijk. Het meisje had het over een groep en ze was alleen. Dat was toch verdacht? Ik vond dat verdacht.
‘Waar is die groep?’ was eruit voor ik er erg in had.
‘Welke groep?’
‘Zie je wel!’ zei Petrov uit het niets vandaan. ‘Ze weet nu al niet meer welke groep. Ze lult! We moeten van haar af. Je moet zorgen dat we haar kwijtraken.’
Niomi: ‘Rustig, Petrov. Laat haar nou eerst eens haar zegje doen. Je trekt weer veel te snel je conclusies…zoals altijd.’
‘Oh, die groep. Ik weet niet waar die groep is. We waren met z’n allen vertrokken en er moet wat verkeerd zijn gegaan. Want toen ik hier aankwam, was ik alleen.’
‘Alleen…’ antwoordde Petrov.
‘Dus,’ ging Niomi verder. ‘Je hebt geen kwaad in de zin?’
Een glimlach verscheen op haar gezicht. Mooi meisje als ze lachte.
‘Nee, maar wat ik me wel afvroeg. Wie ben jij? En waar kom je vandaan als je niet bij onze groep hoorde?’
Het was even stil.
‘Moet je geen antwoord geven,’ vroeg ik Niomi.
‘Nee, ze zegt toch “jij”? Waarom geef jij dan geen antwoord, Skitz? Of Petrov?’
‘Ik heb haar niets te zeggen,’ antwoordde Petrov. ‘Want ik heb gelijk, vind ik.’
Ik zuchtte.
‘Je weet wie we zijn. Skitz, Petrov en Niomi. Waar we vandaan komen? Ja, van daar, verderop.’
Ik wees over de twee puntige bergen heen, want daar kwam ik vandaan voor ik haar tegenkwam.
‘Maar er wonen toch geen mensen hier?’ vroeg Arwen verbaasd, terwijl we langs het donkere bos liepen. We wisten niet de echte namen hiervan. Die waren ons nooit verteld. En de wezens die je hier tegenkwam, die spraken een vreemde taal. Een heel vreemde taal en ze gedroegen zich vreemd, heel vreemd.
‘Wij wonen hier toch? Dan zijn er toch al drie mensen?’ zei Petrov geïrriteerd.
‘Hier naar rechts,’ zei ik, en al snel liepen we onder het vochtige bladerdak van het bos.

Arwen
Mijn kleren waren wat doorweekt door de natte bladeren, maar ik had een omgeving gezien waarvan ik nooit had durven dromen. De bladeren waren niet groen, maar paarsachtig blauw, het was zo mooi en ik wilde hier nooit meer weg dacht ik bij mezelf. “Kijk je wel uit Arwen, wij zijn niet de enige op deze planeet.” Zei Niomi, Petrov of Skitz. Ik kon ze nog niet helemaal uit elkaar houden, maar volgens mij was dit Niomi. Zij had een wat lieflijkere stem en was erg vriendelijk tegen me. Petrov vertrouwde me niet en wilde me het liefst weghebben, hij reageerde altijd een beetje kortaf. Skitz, daar kreeg ik geen hoogte van, hij leek me charmant en me wel aardig te vinden. “sssttt..” Werd er gefluisterd. “Wat is er dan? Vroeg ik aan ze. “sssttt..” Ik deed maar wat ze zeiden, ze duwden de bladeren iets weg en ik zag daar.. Ja, ik zag daar toch heel duidelijk een capsule. Maar wat zat erin? Een dier? Het had iets weg van een vosje, het was klein en donzig maar ik had het nog nooit gezien. “ssstt, dat is zijn huis en we mogen de dieren niet storen.”
“Maar, daaruit komen wij, dat is ons voertuig.” Er moest hier nog iemand zijn geland, want het was duidelijk niet mijn capsule. “Het is nu ook niet van jou. Het is van hem of haar” Zei Petrov. “Inderdaad, er is al geplast, ik kan het hier vandaan ruiken.” Zei Niomi. “Zo laten de dieren hier zien dat het van hun is.” Zei Skitz. “Wij doen het tegenwoordig ook, dus als je een vreemd luchtje ruikt kan het ook van ons zijn.” Zei Niomi.
Ik werd gek van hun, ze praten achter mekaar en allemaal op een andere manier. Ik vond het erg lastig, en dan de onderwerpen. Het was grappig, maar een beetje apart. Vroeg me af hoelang ze hier al rondzwierven. En waarom doe ik net alsof het meerdere personen zijn, er staat er toch maar echt eentje voor me neus. Een knappe jongeman, helemaal mijn type. Jammer dat hij niet spoort. “Jongens, er is hier nog iemand geland, we moeten hem of haar vinden!” Ik zag hem nadenken. “Ok, op één voorwaarde.” Ik keek hem verbaasd aan. “En dat is ?”

Agent Jonesy
‘Oke,’ sprak ik in een microfoontje, wat in mijn oor zat. ‘Oke, ik ben er.’
‘Mooi, ga op zoek en observeer ze,’ hoorde ik als antwoord.
‘Begrepen.’
Ik liep door de sneeuw, mijn armen om me heen slaand. Het was echt ijzig koud.
‘Had je me niet kunnen waarschuwen dat het zo koud is hier?’ zei ik in het microfoontje.
Ik kreeg geen antwoord en hoorde alleen een statische ruis. Begon alweer lekker. Ik vroeg me af wat me nog meer te wachten stond. Het liefst had ik ze nu gevonden, en kon ik weer terug. Ik moest natuurlijk wel eerst mijn opdracht uitvoeren, maar dat moest geen probleem zijn.
‘Verdomme, wat is het koud,’ sprak ik hardop en ik meende het. Ik probeerde een stukje te rennen, maar kramp schoot in mijn been.
‘Shit.’
Ik sleepte mijn been voort door de sneeuw. Probeerde het zoveel mogelijk te bewegen en gelukkig voelde ik al snel de kramp wegzakken. Dit nam niet weg dat mijn lichaam niet verkrampte van de kou. Ik had het echt niet vaak zo koud meegemaakt.
Ik keek om me heen om te zien of hier nog verandering in kwam, maar het enige wat ik zag was sneeuw en ijs. Het leek wel de Zuidpool en het was hier minstens zo koud.
‘Wat zei je, agent Jonesy?’ hoorde ik opeens in mijn oor.
‘Dat het hier ijzig koud is. Dat hadden jullie me wel kunnen vertellen.’
‘Koud? Wat zie je verder voor je, Jonesy?’
‘Nou, niets anders dan sneeuw en ijs,’ antwoordde ik.
Het viel even stil in m’n oor.
‘Dat is niet mogelijk,’ zei de Generaal uiteindelijk. ‘Lirantia heeft over de gehele planeet een subtropisch klimaat. Dit soort extremen zijn niet mogelijk.’
Ik vloekte.
‘G-g-godverdomme, ik w-weet t-t-toch wat ik zie of v-v-voel.’
Nu begon ik nog te klappertanden ook.Ik perste mijn kaken stijf op elkaar en liep stug door. Het geluid in mijn oor ging weer over naar statische ruis. Blijkbaar was ik niet interessant genoeg, of hadden ze wat beters te doen.
Ik moest snel dit koude deel zien te verlaten, anders was mijn verblijf hier van korte duur geweest.

Hope
"Wat zei u meneer?" Vroeg ik.
"Ja hoor, ik heb Lirantia nu in het vizier." Die duivelse planeet die het leven van al zovelen had verwoest. Lirantia was eens prachtig, maar die verdomde achterlijke onderzoekers maakten er een zooitje van en niet alleen van de planeet, ook van de mensen die ze er brachten. *Zucht* als het maar goed met hem ging.. Ik hield mijn hart vast. Ik was even weg in gedachten maar werd snel weer op aarde gebracht door een luide stem.
"Vuur het maar af, Hope" Werd er aan de andere kant gezegd.
Als dat maar goed gaat, dacht ik bij mezelf. Ik opende een luik aan de achterkant van mijn schip en liet het voorwerp afvuren richting de planeet.
"Hope, is het gelukt?"
"Ja meneer, het is onderweg." Ik volgde het voorwerp dat inmiddels al aan het gloeien was door de snelheid. Ik hoopte maar dat het er niet door defect zou raken. "
"Hoelang nog?"
"Ik denk nog dertig seconden meneer." Het voorwerp was zo afgesteld dat het in de atmosfeer zou blijven zweven en die had hij bijna bereikt.
"Ok, ik tel af. 1, 2, 3.. en beeld! We hebben beeld meneer!" Alleen was er nog niemand te zien en ik zuchte. Aan de andere kant hoorde ik luid geklap, het scheen een grote missie te zijn en het belangrijkste was gelukt. Nu maar afwachten tot er iemand voorbij zou lopen, het voorwerp was een hightech camera die ingesteld was om de eerste persoon te volgen die hij zou waarnemen. Bepaalde sensoren konden het verschil tussen mens en dier voelen en daardoor zou het altijd moeten werken. Maar er was niemand te bekennen, het enige wat ik kon zien was wit. Alhoewel dat erg raar was, deze planeet had een subtropisch klimaat en er kon dus onmogelijk ijs liggen. Oh, waar zou hij toch zijn..

Eldarwen
Niks, er was hier gewoon helemaal niks. Af en toe hoorde ik de bladeren naast me ritselen, maar dat was zo zachtjes dat ik er niks achter zocht. Zal wel een beest zijn geweest of een vogel die wegvloog. Het werd steeds warmer en de kust lag al wat verder van me vandaan, voor me uit was er niks anders dan zand en de zon scheen recht op mijn hoofd. Mijn blanke huid zou misschien kunnen verbranden, ik had geen flauw idee hoe het hier zat met UV straling. Voor de zekerheid smeerde ik mezelf even in. Zachtjes smeerde ik me in met de gladde zonnebrandolie en mijn lichaam begon te glimmen. Lachend bedacht ik me dat ik de zon ook wat minder fel zou kunnen maken of het zou kunnen laten regenen, maar dan zou ik met de natuur spelen voor mijn eigen gemak en dat mocht ik niet. Misschien was de regen wel zuur hier en zou dat het einde voor mij en de rest betekenen, als er dan al een rest was. Eenzaamheid is killing, en dit vieze zand ook. Bah, het zat helemaal in mijn schoenen. Toen viel me iets op in de verte en moest ik even knipperen met mijn ogen. Om het nog beter te zien kneep ik mijn ogen tot spleetjes. What the fuck, een fucking koe staat daar! Ik liep er langzaam heen, maar hoe dichterbij ik kwam hoe minder het leek op een koe. Het was één miezerig boompje in dit hele verdroogde landschap. Alhoewel het helaas geen koe bleek te zijn, de schaduw was zalig. Ik zakte tegen de boom naar beneden en deed eventjes mijn ogen dicht.

Ashton
Ik begon waanvoorstellingen te krijgen. Zag ik daar nou een koe? De warmte nam een loopje met me. Koeien konden niet leven in deze hitte, en daarbij zou ik er vreemd van staan kijken als ze koeien op deze planeet zouden hebben.
Ondertussen had ik mijn T-shirt om mijn hoofd gebonden, ter verkoeling. Zo zou ik minder snel een zonnesteek krijgen, maar volgens mij had het niet veel geholpen.
Ik werd nieuwsgierig en liep erop af.
Hoe dichterbij ik kwam, hoe minder het op een koe begon te lijken. Het was niet echt een luchtspiegeling, maar de vorm, met de schaduw deed het vanaf een afstand heel erg op een koe lijken. Toen ik dichterbij stond zag ik voetstappen rondom de boom. Er zat niemand meer, maar er was zeker iemand geweest die had genoten van de schaduw. Een afdruk van twee voeten naast elkaar en een bilafdruk stonden nog in het zand, vlakbij de stam. Iemand was mij voor geweest, en nog niet zo heel lang geleden.
Ondanks dat ik benieuwd was wie of wat er had gezeten (ik rook een vrouwelijk iemand, soms had ik dat, dat ik rook wat voor iemand ergens was geweest) ging ik zitten, op dezelfde plek in de schaduw.
Ik keek naar de lucht, en het viel me op dat de zon nog niet verplaatst was, wat dus zou betekenen dat de planeet stil zou staan. Ondanks dat kon ik wel ademhalen, maar als je het dus goed bekeek stond de tijd stil. Ik had ook nog geen beest of mens of wat voor wezen dan ook gezien. Nou was het misschien wel te warm hier, maar zelfs in de Sahara leefden mensen en beesten.
‘Wie ben jij?’ hoorde ik opeens achter me. Dezelfde geur drong mijn neus binnen. Dit moest een uitzonderlijk mooi meisje zijn.

Eldarwen
Hij keek me aan met zijn hemelsblauwe ogen en bleef net iets te lang staren. "Laat ook maar, ben toch te moe om je naam te onthouden." Zei ik en ik liet me weer versuft op de grond ploffen. Hij keek me even verbaasd aan en plofte naast me neer. "Ben je hier alleen?" Vroeg hij me. Met moeite draaide ik mijn hoofd naar hem toe en zei "Nou, op het moment niet meer. We zijn nu met z'n drieen." Hij moest even nadenken en de verwachte vraag werd gesteld. "Met zijn drieen?" Ik grinnikte. "Ja, ik jij en deze koe achter ons." Ik zag dat hij moest lachen en ik genoot ervan.
"Aangenaam, ik ben Eldarwen en ik hoor bij een zogenaamde groep die hier zou worden gedropt om het hier te verkennen, maar volgens mij was dit niet de bedoeling." Ondertussen werd het nog warmer en had ik schijt aan het feit dat ik niet mocht spelen met de natuur. Ik had toch niet voor niks deze krachten gekregen. "Mijn naam is ashton, en ben deel van jouw groep." Zei hij. Niet veel later zag ik een rilling over zijn lichaam en mijn tepels werden een beetje hard. Hij keek om zich heen om te kijken waar het vandaan kwam. "Lekker he, beetje wind." Hij knikte maar ik kon zien dat hij het toch vreemd vond. Maar ik was één ding vergeten. Ashton keek me verschrikt aan en wees naar mijn haren. Toen wist ik het al gelijk. Shit shit shit. "Fuck, zijn ze blauw?"
Ashton knikte en bleef me raar aanstaren, alsof hij wachtte op een verklaring. "Ok, ik zal het maar opbiechten. Je hoort toch bij de groep dus ik kan je vast wel vertrouwen. Ik kom uit Elementia, dus heb de krachten van de natuur. Zodra ik die krachten gebruik en het is niet nodig gebeurd er iets met me. In dit geval, zijn mijn haren blauw geworden. Ik was het een beetje vergeten" Hij moest lachen. "Nou, je kan het wel hebben hoor.. en die wind, goddelijk. Dankjewel!"
Na een tijdje niks gezegd te hebben vielen we tegen elkaar aan in slaap.

Skitz
‘De voorwaarde is dat je diegene met rust laat. We nemen niemand met ons mee. Daarom zijn wij ook maar met z’n drieën en nu dan met vier.’
Ik zag dat Arwen een glimlach niet kon onderdrukken. Ik snapte niet waarom ze dat deed
‘Maar wat nou als hij of zij onze hulp nodig zou hebben?’ vroeg ze.
‘Dan helpen we hem, en laten we hem achter,’ zei Petrov.
‘Oh, dus je wil hem toch wel helpen, Petrov?’ vroeg Niomi.
Petrov zei niets, maar ik wist dat hij geïrriteerd was. We werden allemaal wel eens geagiteerd door Niomi die zich soms opstelde alsof ze boven ons stond.
‘Oke, we helpen hem, maar we kunnen echt verder niets doen,’ zei ik. Ik was het er mee eens.
‘Niets doen, niets doen, lalalala.’
Petrov begon weer te zingen. Ik werd er gek van.
‘Petrov, hou op,’ riep ik nog tevergeefs.
‘Kom,’ zei Arwen en ze liep naar de capsule.
Wij liepen er voorzichtig achteraan, bang om ons heen kijkend. We wisten al wat er ging gebeuren, maar moesten we dat ook tegen Arwen zeggen?
‘Arwen,’ zei ik met een geknepen stemmetje.
Op het moment dat ze zich omdraaide ging het heel snel. Een vrouw sprong achter de capsule vandaan met iets in haar hand. Ze stond licht voor over gebogen en keek ons met een wilde blik in haar ogen aan. Ze gromde en hijgde als een wild dier. Het ding in haar hand was een groot mes, zag ik nu.
Ze kwam op ons af rennen.
Ik bleef naar haar kijken. Zelfs toen ze uit wilde halen naar Arwen deed ik niets.
‘Oh oh, hij doet het weer,’ zei Niomi. Zij wist al genoeg
Arwen stond klaar om de aanval te ontwijken en ik bleef de vrouw aankijken.
Toen het begon, bleef de vrouw even stil staan en keek naar haar lichaam. Vanaf haar voeten vandaan begon ijs zich een weg naar boven te zoeken. Haar voeten, enkels, onderbenen waren nu al bevroren en voordat ze er iets aan had kunnen doen was ze één grote ijsklomp.
Arwen keek me verbaasd en vooral verrast aan.

Arwen
“Wie in godsnaam was die vrouw?” Het begon allemaal steeds raarder te worden, een schizofreen een vrouw die me wilde aanvallen wie weet wat ik nog meer kon verwachten. “Oh, zij woont hier gewoon.” Zei hij alsof het niks voorstelde. “Zij woont hier 'gewoon'? Vroeg ik hem met de nadruk op gewoon. “Ja, gewoon.” Meer woorden leek hij er niet aan vuil te willen maken. Hij liep door zonder om te kijken of ik hem wel volgde, langzaam liep ik achter hem aan met nog een laatste blik naar achteren geworpen. Ze stond er nog, met een ijzige laag over haar lichaam, het was akelig om te zien. Toen ik weer voor me keek was hij verdwenen. “Skitz, Niomi, Petrov!! Waar zitten jullie?!” Godsamme, shit, kut waar waren ze toch heengegaan. Weer sloeg ik mezelf op me kop omdat ik drie namen riep naar één persoon. Achterlijke planeet, het is hier niet pluis dat wist ik wel. Waarom zijn we hier naartoe gestuurd? Als het toch al ontdekt was, er leven hier aardig gestoorde mensen. Of waren die hier misschien ook heen gebracht. Ik keek nog eens goed om me heen, maar ik zag niemand meer, die vrouw was ook al uit het zicht.

Jonesy
‘Kggg,’ was het enige wat ik nog uit m’n oortje hoorde komen.
Blijkbaar kon het niet tegen sneeuw.
Ik was voorover gevallen en had geen gevoel meer in het deel van m’n gezicht wat in de sneeuw lag. Ook mijn vingers en tenen waren gevoelloos geworden.
Ik begon te hallucineren. Om me heen waren overal prachtige kleuren te zien. De sneeuw was niet meer saai wit, maar paars en geel en oranje en groen en nog meer kleuren die allemaal in elkaar overliepen. Wat een pracht, ik wilde hier nooit meer weg. Het enige wat ik wilde was slapen en genieten van de mooie kleuren.
Opeens leken de kleuren onder me vandaan te verdwijnen. Het voelde alsof ik zweefde door de lucht. Ik vloog. Onder me zag ik het weidse gebied van sneeuw. De kleuren waren allemaal nog duidelijk zichtbaar.
Ik genoot.
Boven me hoorde ik wat gemurmel, maar ik kon niet echt uitmaken wat het was. Ik zal het me wel verbeeld hebben, dacht ik en terwijl mijn lichaam zachtjes op en neer deinde kreeg ik het vanzelf steeds warmer. Er kwam weer gevoel in mijn tenen. Ze begonnen hard te tintelen, net als mijn vingers. De sneeuw werd weer wit en al snel leek het een grote zandvlakte waar ik overheen vloog.
Nu pas viel het me op dat ik echt door de lucht vloog. Iets hield mij vast, maar ik kon mezelf niet goed genoeg omdraaien om te zien wat het was. Ik was het in ieder geval dankbaar. Het had m’n leven gered.
Nu kon ik door met mijn opdracht.
De greep waarmee ik vast werd gehouden verslapte en liet me opeens los. Ik viel tientallen meters naar beneden. De hitte werd ondraaglijk, nu ik niet meer in de schaduw hing van wat me ook vast had.
‘AAAHHH.’
Mijn valsnelheid verminderde. En heel zachtjes en beheerst raakte ik de grond, als een blaadje, wat van een boom dwarrelde. Om me heen was nu niets anders dan een zandvlakte, maar de hitte was beter te verdragen dan de ijskou van net.

eldarwen
Ik werd wakker en merkte dat ik op met mijn hoofd in het zand lag. Bah wat vond ik dat goor, nu had ik nog dorst ook en waar was Ashton heen? Bah bah, ik voelde het zand tussen mijn tanden kraken en baalde verschrikkelijk. Hoe was ik in godsnaam in dit niemandsland terecht gekomen, stomme loting. Ik had nog nooit ergens zo van gebaald als van dit, had ik me maar nooit opgegeven. Ik was er nog maar twee dagen en vond er nu al geen reet meer aan. Ik stond op en begon nog eens goed om me heen te kijken, niks te zien. Geen Ashton, maar wacht eens even. In de verte liep iets, maar het liep zwak. Wat was het? Ik kneep mijn ogen samen en haalde het beeld dichterbij, dat was een mens. Die er duidelijk uitgedroogd en verward uitzag, dit was een noodsituatie. Ik liet mezelf door de lucht zweven en was binnen no time aangekomen bij de man. Ik zag hem nog verwarder naar me kijken en uiteindelijk viel hij flauw. Toen ik hem langzaam bij zag komen, keek hij me angstig aan en niet alleen mij maar ook de omgeving. We waren niet meer in de zandbak, maar een langzaam riviertje stroomde ons voorbij. Hij probeerde wat te zeggen, maar het kwam er maar met moeite uit. “Wat is je naam?” Vroeg ik hem rustig.

Skitz
'We kunnen weer verder,' zei ik vrolijk.
Arwen keek verschrikt om.
'Jullie waren net weg.' zei ze. 'En waar is die vrouw gebleven?'
Ik zei niets, en vervolgde mijn weg.
'Heb je anders honger,' vroeg Niomi haar.
'Uhm, we waren toch al op weg naar iets om te eten? En waarom geven jullie op sommige vragen geen antwoord?'
Niomi schudde lichtjes haar hoofd en liep verder.
Zonder een woord te zeggen liepen we door het bos. We zouden nu bijna aan het eind komen. Bijna zouden we het bos uit zijn en dan in het Niets staan; een grote vlakte die zover als het oog reikte zwart was. Het was geen aarde of modder wat er lag. Het was gewoon zwart. Zo zwart, dat je niet kon zien wie er bij je in de buurt stond, behalve als je vlak tegen elkaar aan liep. En dat zouden we ook moeten doen. De wezens daar...
'Kijk,' riep Petrov. 'We zijn bijna bij het Niets aanbeland.'
'Het Niets?' vroeg Arwen met een kleine angst in haar stem.
Petrov keek haar aan, en hield toen zijn mond. Blijkbaar had hij haar nog steeds niet veel te zeggen.
'Het Niets zul je zo vanzelf zien. Het is een grote vlakte helemaal niets. Daarom noemen we het ook het Niets. Logisch toch?'
Arwen keek me aan alsof ze water zag branden.
'Een vlakte niets, is toch niet mogelijk?'
De laatste paar bomen verdwenen nu achter ons en de grond ging van grijzig naar diep en donker zwart. Voor ons uit was niets te zien. Van grond tot lucht was alles zwart.
'Zie hier en aanschouw, het Niets.' zei Petrov, terwijl hij zijn hand richting het zwart uitstak.

Arwen
Wat een stinkhol dacht ik bij mezelf. Niet letterlijk dan, want er was hier niks. Geen geur, geen kleur, het enige wat te zien was, is die gozer hier die uit drie mensen bestond. Toen ik langzaam achter hem aanliep veranderde de omgeving in een flits, waar ben ik nu weer? Ik keek om me heen en achter me bevond zich het zwart waar ik net moest zijn geweest en voor me zag ik twee mensen lopen. Maar dat was ik zelf samen met die gozer, dat beloofd niet veel goeds. Ik had een visioen en probeerde goed in me op te nemen waar dit was en wat er zou gebeuren. Er gebeurde tot nu toe vrijwel niks en het enige wat ze deden was praten en langzaam verder lopen.
Waarom werd me dit laten zien?
Na een tijdje gebeurde er nog vrij weinig en verveelde ik me al in mijn eigen visioen. Maar toen zag ik een soort lichtflits uit de hemel naar beneden vallen, automatisch wilde ik ''KIJK UIT'' schreeuwen, maar dat haalde in een visioen niet veel uit. Ik zag het brokstuk op mezelf en hem neerkomen en er ging een steek door mijn lichaam. Op dat punt stond ik weer in het niets en versuft staarde ik Skitz aan.