Peter en Lisa

Hoofdstuk 1

Peter gaapte en keek op zijn horloge. Tot zijn genoegen zag hij dat zijn laatste uur was ingegaan. Daarna was hij eindelijk weg bij zijn werk. Iets meer dan een maand geleden had hij ontslag genomen in verband met een grote geldprijs die hij had gewonnen bij een loterij. Hij had er nog over zitten denken om maar een paar dagen in de week te gaan werken, maar vond het een beter idee om eerst een jaartje er tussenuit te gaan.
Het plan was om samen met zijn vriendin naar het zuiden van Frankrijk te gaan en daar een jaar te genieten. Op het moment dat het tot Peter en Lisa was doorgedrongen dat ze de hoofdprijs van tien miljoen hadden gewonnen namen ze zich voor gelijk ontslag te nemen bij hun werk en alle regelingen die nodig waren werden getroffen zodat ze weg konden. Het was een erg impulsieve beslissing geweest maar beiden hadden het gevoel dat het de juiste was.
Peter staarde dromerig voor zich uit en zat zich te bedenken hoe hij ging genieten in Frankrijk. Een tijd zonder zorgen kwam er voor hem aan; geen werk, geen verplichtingen, alleen maar ontspanning.
‘Het mag misschien je laatste dag zijn,’ hoorde hij achter zich. ‘Maar ik verwacht wel dat je dat laatste uur die brieven afmaakt.’
Peter vloekte in zichzelf en stond op.
‘Weet je wat, Mark?’ begon hij tegen zijn baas. ‘Wat denk je ervan dat ik nu er vandoor ga? Dan heb je helemaal niets meer aan me.’
‘Alsof ik dat normaal wel heb,’ zei Mark zachtjes, maar hard genoeg om het te horen.
‘Oké, als je het zo wilt…’
Peter pakte zijn rugtas naast zijn stoel en zonder verder iets te zeggen liep hij naar de lift. Zijn baas begon te schreeuwen, maar Peter luisterde niet meer. Dat deed hij sowieso niet als hij weer eens aan het schreeuwen was en Mark wist dat. Het geschreeuw ebde weg toen de lift naar beneden ging en op de begane grond was het helemaal niet meer te horen. Peter gaf een zucht van verlichting en zei tegen zichzelf: ‘Eindelijk weg bij dat klotebedrijf.’
Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij stapte de deur uit, de zon in. Nog nooit in het laatste jaar had hij zich zo goed gevoeld als nu. Hij ging een hemels leven tegemoet en kon niet wachten tot hij in Frankrijk zou zitten. Lisa zou het overgrote deel al hebben ingepakt de volgende ochtend vertrokken ze met de auto naar een klein dorpje waarvan Peter nu al de naam weer vergeten was. Het kon hem ook niet schelen hoe de plaats heette. Dat kwam wel als ze er bijna waren. Ze zouden de volgende ochtend om vijf uur vertrekken en dan in een keer doorrijden.

De bushalte was bijna leeg. Er stond een kleine gedrongen man met een lange jas, een hoed op en een grimmige blik in zijn gezicht. Peter hield er helemaal niet van om met de bus te gaan, maar omdat Lisa vandaag de auto voor een groot deel zou inladen kon hij vandaag niet anders.
‘Goeiemiddag,’ zei hij tegen de man.
De man keek even op en bromde iets onverstaanbaars.
Lekker gezellig weer ging door Peter’s hoofd. Hij ging op een stoeltje in de abri zitten en keek om zich heen, probeerde alles te observeren. Links van hem stond de man die eigenlijk niets deed. Waarschijnlijk had hij wel een probleem met zijn ademhaling want bij elke inademing hoorde Peter een zacht piepend geluid. De man keek naar de bowlingbaan voor hem en had een tic dat telkens zijn hoofd naar rechts trok.
Bij het bowlingcentrum stonden drie mannen en een vrouw voor de deur. Ze waren druk met elkaar in gesprek en lachten. Niet veel later kwam er een auto het parkeerterrein oprijden en het meisje wat hieruit stapte voegde zich bij het groepje mensen voor de deur en mengde zich blijkbaar in het gesprek. De jongen die tegenover haar stond deed een paar stappen naar voren en kuste haar op haar mond, waarschijnlijk haar vriend. Je wist het nooit meer tegenwoordig, vond Peter. Meisjes gingen van de een naar de ander, en de jongens hadden de naam. Het was een uitspraak die hij vaak deed en lachte zachtjes in zichzelf om de reacties van vrouwen die die opmerking teweeg brachten.
Heel lang om daarover na te denken had hij niet, want de bus stopte voor zijn neus en blokkeerde zijn uitzicht. Peter voelde in zijn broekzak en zocht naar zijn strippenkaart. De chauffeur stempelde deze af en Peter zocht een plek in de bus. Het viel hem op dat er maar weinig mensen in de bus zaten voor die tijd van de dag. Het was spitsuur en hij had toch wel verwacht dat de complete bus vol zou zitten en hij dus zou moeten staan. Dit was niet het geval. Helemaal achterin zat een negroïde man van een jaar of twintig met zijn hoofd mee te gaan op zijn muziek. Een paar plaatsen daarvoor zat een jonge vrouw met waarschijnlijk haar dochter of zusje. Aan het leeftijdsverschil te zien haar dochter. Gelijk achter de chauffeur zat de man die hij ook al bij de bushalte zag en links voor Peter zat een man in net pak in te dutten met zijn hoofd tegen het raam.
‘Je voelt je niet op je gemak hè?’
Een zwoele stem klonk achter hem. Er zat een meisje die hem in de eerste instantie nog niet was opgevallen. Ze was van zijn leeftijd – rond de dertig – en was een van de aantrekkelijkste meisjes die hij ooit had gezien. Hij was even stil en zocht naar zijn woorden. ‘Nee klopt, ik ben niet gewend te reizen met het openbaar vervoer.’
‘Moet je ver reizen dan?’ vroeg ze verder.
Peter was even stil. Behalve dat hij niet gewend was met de bus te reizen, had hij het ook nooit meegemaakt dat hij zo snel aanspraak had met iemand. En al helemaal niet met een meisje als haar.
Ze praatten nog wat met elkaar. Ze vroeg of hij ver moest en hij vertelde haar dat hij ongeveer een half uur in de bus moest zitten voordat hij uiteindelijk thuis was. Zij hoefde maar een minuut of tien en nadat ze dat verteld had werd het stil en draaide Peter zich weer om.

Overal om me heen vielen bankbiljetten naar beneden. Ik kon me niet bewegen De stapel biljetten werd zo hoog ze bijna mijn zicht belemmerde. Dit gebeurde echter niet. Een persoon stond over me heen en keek me aan. Ik kon niet zien of het een mannelijk of vrouwelijk persoon was. Rond het hoofd van de persoon leek het erg mistig. Een felle pijn schoot opeens door mijn lichaam. Ik voelde het letterlijk uit elkaar scheuren. Met veel moeite kon ik mijn hoofd omhoog brengen en zag dat ik naakt lag. De bankbiljetten waren weg en zo ook de persoon. Er ontstond een scheur in mijn buik en die zocht zijn weg verder naar boven. Ik verging van de pijn. Mijn ribbenkas werd uit elkaar getrokken en ik zag mijn longen en hart. Mijn hart zwol op en een explosie volgde.

Peter schrok wakker en keek om zich heen. Hij moest even op adem komen voordat hij weer doorhad dat hij in een bus zat. Zijn ademhaling werd rustiger en opeens voelde hij een hand op zijn schouder.
‘Een kik en je bent er geweest,’ siste ze hem toe. Het was het aantrekkelijke meisje die achter hem zat. Peter voelde iets kouds tegen zijn slaap en realiseerde zich dat het een pistool was. Hij hield zich stil en wachtte gespannen af wat ze ging doen.
‘Ik weet van je geldprijs.’
Hij wilde zich omdraaien om te vragen hoe ze dat wist, maar ze legde haar wijsvinger op zijn mond. ‘Sst. Ik wil dat je doet alsof we een normaal gesprek hebben. Zeg een ding verkeerd of te hard. Maak een vreemde beweging en je hebt heel kort mogen genieten van je geldprijs.’
Haar ogen schoten vuur en hij zag dat ze het meende. Zachtjes knikte hij.
‘Oké, dit het is plan,’ vervolgde ze. ‘Over twee bushaltes is een bank. Wij stappen met z’n tweeën uit en jij loopt in je eentje naar binnen. Ook daar geldt weer: geen vreemde stappen ondernemen. Ik heb ook connecties namelijk in die bank, dus dat zou heel vervelend voor je kunnen uitpakken.’
Peter was over de eerste schrik heen en het begon door te dringen wat ze wilde.
‘Jij wilt dus dat ik mijn geld overmaak naar een rekening die toebehoort aan jou?’
‘Je bent de domste nog niet merk ik al,’ zei ze met een cynische glimlach op haar gezicht.
‘En jij denkt dat ik ook zo stom ben om mijn geld over te maken naar jou? Denk je nou echt dat ik maar een cent naar je overmaak? Dan moet je toch wel erg op je achterhoofd gevallen zijn. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt.’
Het meisje kwam naast hem zitten en duwde het pistool met kracht diep in zijn zij. ‘Je weet wat het alternatief is,’ siste ze hem toe.
‘Dat klopt, maar zodra jij mij doodschiet heb je niets meer aan me en dus ook niet meer aan mijn geld.’
De cynische blik in haar ogen verdween even, om een paar seconden later weer terug te komen. ‘Zolang ik jou niet dood is er dus geen probleem.’ Gelijk na dit gezegd te hebben pakte ze haar PDA en liet hem een foto zien. ‘Maar dat is…’
Ze knikte.
‘Oké, leg dat ding maar weg. Ik heb genoeg gezien.’
‘Ik ben blij dat ik je tot inkeer heb kunnen brengen.’ Ze drukte op de stopknop op de paal naast haar. ‘Deze halte moeten we eruit.’
Peter bleef voor zich uit staren en dacht na wat hij moest doen. Op de foto stond Lisa, zijn Lisa. Verschillende gedachten maalden door zijn hoofd. Het geld houden voor zichzelf, Lisa laten neerschieten, allebei, of juist en Lisa en het geld.
Een gedachte van vroeger kwam in hem op. Precies tien jaar geleden. Dat was het moment dat Lisa en Peter een relatie met elkaar aangingen. Peter zag er beter uit dan nu. Tegenwoordig was hij kalend, gelige tanden van het roken en hij was iets gezet. Tien jaar geleden was dat anders. Hij sportte veel, rookte nog niet, en was een van de aantrekkelijkste jongens van zijn school. Daar had hij dan ook gebruik van gemaakt. Elke week had hij wel een ander meisje die met hem mee naar huis ging.
Dat veranderde op het moment dat hij Lisa ontmoette. Ze had helblauwe ogen, en lang golvend donkerblond haar. Haar ranke lichaam was het eerste wat Peter opviel.

Ze had een zwoele stem, net als het meisje die het pistool in zijn zij duwde, maar toch net even anders. Het meisje naast hem had een harde ondertoon in haar stem en dat had Lisa totaal niet.
Hun eerste date was in een bioscoop en dat was ook de eerste keer dat ze met elkaar zoenden. Vele keren zouden hierop volgen. Peter zwoer het elke week meenemen van een meisje af en hield het bij Lisa. Zij deed wat met hem. Hij was er na tien jaar nog steeds niet achter wat. Het voelde goed, te goed soms.

‘Hou eens op met dat gedroom van je. We zijn bij de halte.’
Woest werd Peter uit zijn mooie gedachte over vroeger gerukt. Vuil keek hij naar het meisje wat hem nog steeds onder schot hield. Hij dacht even na en nam toen een beslissing wat zijn leven voorgoed zou veranderen. Hij bleef zitten.
‘Heb je me niet gehoord? We moeten hier uit!’
Peter zei niets en staarde voor zich uit. Hij zou zich niet zo makkelijk in de luren laten leggen. Hij had dat geld gewonnen. Niemand anders had er recht op, zeker niet zo’n kutwijf die dacht dat ze alles maar kon maken.
‘Ga eruit,’ siste ze. Nu een stuk kwaadaardiger.
Peter gaf nog steeds geen reactie en hoorde de deuren weer dichtgaan. De bus kwam weer in beweging en zette de reis voort. ‘Ooh, wat ben jij dom. Dacht je dat ik blufte?’ Ze sloeg hem in zijn gezicht. ‘Dacht je echt dat ik blufte?’ Haar stem sloeg over en ze sloeg hem nog een keer met vlakke hand in zijn gezicht. Het deed pijn, maar aan de andere kant voelde het als een overwinning. Deze zet had hij gewonnen. Het zou zo snel nog niet lopen dat ze Lisa wat aan zouden doen.
‘Doe het maar,’ zei hij. ‘Laat haar maar afmaken. Het kan me niet schelen. Dan is alles voor mezelf.’
Het meisje had haar gsm in haar hand en typte een nummer in. Ze zat met haar duim op het verbindknopje, en Peter zag dat ze twijfelde. Het duurde even voordat ze het indrukte. ‘Doe je het nog? Of moet ik het zelf soms doen?’
Peter leefde zich helemaal in. Het was totaal niet zoals hij normaal zou reageren maar het ging nu alsof hij niet anders deed. Sterker nog: hij rukte de telefoon uit de hand van het meisje en belde het nummer dat zij wilde bellen.
‘Ja?’ klonk een zware mannenstem aan de andere kant van de lijn.
‘Doe het maar, want ik werk toch niet mee,’ was het enige wat Peter zei en hij hing de telefoon op. Hij richtte zich tot het meisje: ‘Was dat genoeg?’
Verbijsterd pakte het meisje de telefoon weer terug. ‘Kan het jou niet schelen dan dat ze je vriendin zullen vermoorden? Want ze zullen het doen.’
Peter lachte.
‘Waar is die grote mond van jou gebleven? Ik dacht dat jij degene was met het pistool. Hoe komt het dan dat ik het hoogste woord nu heb?’
Ze mompelde wat maar zei verder niets.
Zo bleef het een hele tijd stil tussen Peter en het meisje. Het viel Peter op dat naar mate de eindhalte dichterbij kwam het meisje om zich heen begon te kijken. Er was een herkenning in haar gezicht te zien en ze drukte op het stopknopje. Het rode licht achter de chauffeur ging weer branden en blijkbaar wilde ze er de volgende halte uit.
Ze duwde het pistool in zijn zij. ‘Opstaan!.’ gromde ze en hij deed wat ze zei. Hij was best benieuwd waar ze nu terecht zouden komen, niet eens bang voor haar en haar pistool. Op de een of andere manier voelde hij aan dat ze toch niet kon schieten. Dat ze er niet toe in staat zou zijn als het er op aankwam.
En dan nog; als ze hem zouden vermoorden konden ze ook niet meer bij het geld komen. Helemaal niet als ze zijn vriendin vermoord zouden hebben. Wat hij ook betwijfelde.
Hij voelde en hoorde een harde klap op zich achterhoofd en het werd zwart voor zijn ogen.

Toen hij weer bijkwam moesten zijn ogen even wennen aan het donker. Er was niemand om hem heen, of zo dacht hij. Pas toen zijn ogen gewend waren aan het donker merkte hij dat hij op de grond lag en zijn armen en benen niet kon bewegen. Hij probeerde zijn hoofd op te tillen maar zelfs die was vastgezet. Een rookwolk kwam over hem heen.
‘Zo, meneer de wijsneus. U hebt gezegd dat u ons uw geld niet geven. Dan doen we het op deze manier.’
De vreemde man achter hem bewoog en een sigaret verscheen boven zijn ogen. ‘Als je ons nu niet toegang tot je geld geeft zul je er nog erg veel spijt van krijgen.’
Peter, die nog steeds dacht dat ze bluften zei niets en spuugde in de lucht hopend iemand achter hem te raken. Op het moment dat hij het deed realiseerde hij even niet meer dat hij op zijn rug lag en dus kwam het kloddertje speeksel weer terug in zijn eigen gezicht. Een bulderend gelach klonk achter hem.
De sigaret werd even weggehaald en kwam weer in dezelfde positie te hangen. Zo’n tien centimeter boven zijn rechteroog. Tegelijkertijd kwam ging er weer een rookwolk over zijn gezicht heen.
De sigaret werd weer weggehaald en hij hoorde voetstappen. De man stond nu met beide voeten links en rechts van Peter’s hoofd. Hij zakte door zijn knieën en Peter keek alleen naar twee ogen; de rest was bedekt door een bivakmuts. De plek waar zijn mond hoorde te zitten bewoog toen hij praatte. ‘Ken je de uitdrukking: Wie niet horen wil moet maar voelen, Peter?’
Peter schrok
Hoe wisten ze zijn naam? Ondanks dat hij het niet wilde knikte hij bijna automatisch.
‘Mooi,’ zei de man en stond op. ‘Kom mee,’ zei hij tegen iemand die Peter nog niet gezien of gehoord had en de man verzette zijn voet. Nog even zakte hij door zijn knieën en de peuk hing nog geen centimeter boven Peter’s oog. Hij kon de hitte nu al voelen en het werd al zeer snel ondraaglijk. ‘Ik kom over een uur terug. Mocht je dan nog geen antwoord hebben dan ben ik niet meer zo aardig.’
Nauwelijks had hij zijn zin uitgesproken en liep weg. Zelfs toen de peuk al even bij Peter’s oog weg was voelde hij de hitte nog steeds. Een brandende gloed die als een lens op zijn hoornvlies lag. Een tijd lang zag hij ook niets door het oog.
‘Hallo?’ riep hij. ‘Iemand? HELP!’
Alleen een echo van zijn eigen stem, die doorklonk in de donkerte van de nacht. Ondanks het felle licht dat van de maan afkwam zag hij verder niets om zich heen. Het ding wat om zijn nek zat, was ook zo strak aangespannen dat hij zijn hoofd niet eens kon draaien.
‘HELP!’
Niemand die hem antwoordde. Hij hoorde niets om zich heen, zelfs geen auto of een trein in de verte. Alleen zijn eigen ademhaling was te horen en soms het geritsel van een blaadje dat werd meegevoerd door de wind. Peter luisterde er na en zat erover na te denken hoe hij na een tijdje gillend gek zou worden als ze hem hier een paar dagen achter elkaar lieten zitten. En erger nog: eten en drinken! Als ze hem niets zouden geven zou hij het niet lang meer maken.
‘Rustig P.’ zei hij tegen zichzelf. ‘Ze hebben je geld nodig en zolang jij niet toegeeft zullen ze je niet dood laten gaan.’
‘Ja,’ antwoordde hij zichzelf. ‘Ja, dat zal dan ook wel zo zijn.’
‘Verdomme,’ dacht Peter en lachte in zichzelf. ‘Ik lig hier pas hooguit een halfuur en ik praat nu al tegen mezelf.’
‘Lastig kan dat zijn hè,’ hoorde hij een bekende stem achter zich zeggen.
‘Jij! Kreng! Hoe haal je het in je hoofd om mij zo hier te laten liggen?’
Geen antwoord. Hij hoorde voetstappen van een hoge hak achter hem lopen en ze kwamen dichterbij.
‘Wanneer maak je me los? Ik zit hier net een halfuur en ik word nu al gek!’
Nog steeds geen antwoord. De voetstappen waren ook niet meer te horen, maar hij voelde dichtbij een aanwezigheid. Dus ze zou vlakbij zijn hoofd moeten staan. ‘Ik weet dat je koppig blijft,’ begon ze uit het niets achter hem. ‘We zullen naar hardere middelen moeten grijpen.’ Ze stopte iets in zijn mond tegelijkertijd met wat ze zei. ‘Doorslikken!’ beval ze en gaf hem een slok water erachter aan.’
Hij proestte en stikte zowat in het water en dat ‘iets’.
De voetstappen weerklonken in de verte. Hij was weer alleen.

Peter keek naar de lucht boven hem. Het was een heldere nacht en de sterren waren goed te zien. Hij ontwaarde de grote beer en tot zover ging zijn kennis van sterrenbeelden. Hoe langer hij staarde hoe vager de sterren werden en ondanks dat hij vastgeketend op de grond lag in de buitenlucht op een plek waar hij het niet kende viel hij in slaap, een diepe slaap. Zijn eerdere droom kwam weer terug. Hij voelde weer hoe zijn lichaam van boven tot onder uit elkaar gescheurd werd. Dit keer werd hij alleen niet wakker. Terwijl hij trachtte het scheuren tegen te gaan hoorde hij een bulderend gelach om hem heen. Het klonk als het meisje en de man die eerder tegen hem gesproken had. Een derde gelach klonk in de verte. Ondanks dat het zover weg klonk had hij niet veel van dat geluid nodig om te herkennen wie het was. Het was zijn vriendin. Ze lachte van een afstand net zo hard mee met die andere twee.

Peter deed zijn ogen open en kneep ze gelijk tot spleetjes door het felle zonlicht wat erin scheen. Blijkbaar had hij toch nog de hele nacht geslapen op de harde grond. Het duurde even eer hij doorhad waar hij was. Pas op het moment dat hij probeerde op te staan drong de keiharde werkelijkheid weer tot hem door. Zijn rug voelde hij niet meer door de stijfheid en de pijn van het liggen op de stenen vloer. Wat voor stenen het waren wist hij niet, maar dat ze hard waren was een ding wat zeker was. Er was niemand om hem heen voor zover hij wist en plotseling voelde hij zich opeens heel eenzaam. Zo’n gevoel had hij nog nooit gehad. Hij moest gewoon iemand om zich heen hebben, wie dan ook.
Het was nu nog maar een nacht en hij werd nu al gek. Wild begon hij heen en weer te bewegen, te rukken aan de kettingen. Het mocht niet baten. Hoe meer kracht hij zetten of zich verzette tegen de kettingen die hem op een plek hielden, hoe strakker deze om zijn lichaam voor zijn gevoel kwamen te zitten. Lucht werd nog iets verder afgesneden en Peter kreeg moeite met ademhalen en draaide zijn hoofd opzij. Zo kwam er weer wat ruimte tussen de ketting zodat de schakels wat losser hingen.
Niet meer dan een meter van hem af stond een auto. Wat voor kon hij niet zien maar hij zag een van de wielen en een stukje carrosserie.
‘HELP ME!’ riep hij, maar uit de auto kwam geen reactie. Sterker nog; deze auto zal vast van de ontvoerders zelf zijn. Of ze er ook in zaten betwijfelde Peter. Er kwam namelijk helemaal geen geluid uit de auto vandaan. Nou was het ook ergens vroeg in de ochtend en wist hij niet hoe laat precies. Hoe lang zouden ze hem hier laten liggen? Tot hij overstag ging? Zou hij het volhouden? En zo ja, hoe lang? Moest hij dan toch maar toegeven nu? Al deze vragen bleven door zijn hoofd gaan. Zijn gedachten gingen terug naar de bus waar hij het aantrekkelijke meisje voor het eerst ontmoet had. En waar hij zelf het doodvonnis van zijn vriendin had getekend door te zeggen dat ze ‘het konden doen omdat hij toch niet het geld zou overmaken’. Een schuldgevoel betrok hem en zijn lichaam begon te trillen. Wat had hij gedaan? Zijn vriendin, zijn Lisa. Ze was dood en het was zijn schuld.
Langzaam draaide hij zijn hoofd weer. Voorzichtig zodat hij zichzelf niet zou kelen. De zon verdween langzaam door grijze wolken die zich vormden en een paar druppels vielen al uit de lucht. Peter sloot zijn ogen en opende zijn mond. De druppels werden harder en vermeerderden zich. In de verte klonk zacht gerommel. Een onweer was op zijn weg. Druppels vielen in zijn mond en hij voelde het verkoelende water via zijn tong zijn keel ingaan. Een tinteling ging door zijn lichaam toen zijn droge keel weer vochtig werd.
Peter opende zijn ogen weer en zag alleen maar stralen regen naar beneden komen. Zelfs de wolken die hij een paar minuten geleden nog zag waren niet meer te zien door de regen. Boven hem zag hij een paar schimmen, zo ook in zijn ooghoeken, maar dat kon volgens hem niets anders zijn dan zijn verbeelding. Tot hij voelde hoe de kettingen die zijn lichaam vast op de grond hielde los werden gemaakt. Zou het waar zijn? Zou hij gevonden zijn en worden bevrijd?
Niets was minder waar, want door verschillende mensen werd hij opgetild, een stuk meegedragen en hard ergens tegenaan gegooid. De temperatuur was hier een stuk aangenamer en het was droog. Een harde klap volgde en toen Peter zijn ogen opendeed was er niets anders dan complete duisternis om zich heen.

ik wil het verder lezen ..

Haha, ik zal binnenkort wat meer posten ervan

damn.. zit ik net in het verhaal, stopt het Je moet gauw wat meer posten!

Hoofdstuk 2

Een gang zonder ramen of deuren een geen enkel lichtje. Toch kon ze alles duidelijk zien. Voetje voor voetje liep ze voorzichtig door de gang heen. Ze voelde zich eenzaam en verlaten en toch had ze het idee dat iets of iemand haar volgde.
Waar ze was wist ze niet. Voor haar gevoel zat ze nog niet zo lang geleden thuis op de bank tv te kijken en opeens was ze hier. Ze had niemand gezien en niet eens de reis hier naar toe meegemaakt. Van het ene op het andere moment …hoewel?
Ze begon zich vaag weer iets te herinneren. Ze wist weer dat ze aan het inpakken was voor een reis. Waarheen wist ze niet meer; wat ze wel wist was dat het iets definitiefs was. Op een gegeven moment werd er geklopt en stond er een vage gestalte voor de deur. Ze herkende hem of haar niet en ondanks haar gevoel dat ze niet moest open doen werd ze toch door deze gedaante aangetrokken. Ze opende de deur en in een fractie van een seconde zat ze waar ze nu was.
Lisa vervolgde haar weg. De gang waar ze in liep leek oneindig. Haar handen gleden langs de stenen die vochtig en kil aanvoelden. Ze zagen eruit alsof ze in de kerkers van een middeleeuws kasteel was beland. Het enige wat ze miste waren kettingen aan de muur waar mensen in hingen en gemarteld werden.

Dat licht, waar komt dat licht vandaan?

Lisa keek om zich heen. En zag nergens een gloeilamp of een fakkel. Geen raam, geen deur, geen opening wat het licht zou doorlaten, helemaal niets. En toch kon ze zien alsof de gang volledig verlicht was. Ze snapte er niets van.

Dit moet een droom zijn. Dit kan gewoon niet echt gebeuren. Waar ben ik trouwens?

Met een schok stond ze stil. Ze was zo erg bezig met zich afvragen HOE ze hier was gekomen, dat ze vergat zich af te vragen WAAR ze was.

Ssshhhh

Een geluid alsof iemand haar aangaf stil te zijn klonk om haar heen. Het begon achter haar en bleef toen om haar heen cirkelen om niet veel later af te sterven.
‘Wie is daar?’ vroeg ze met een bibberige stem.
Ze hoorde niets meer, maar wist dat er iets bij haar in de buurt was. Een koude lucht ging langs haar gezicht en het kippenvel verscheen op haar armen. De koude lucht werd opeens warmer om bloedheet te worden.
Lisa begon te rennen. Wat was er aan de hand? Wie of wat was bezig haar helemaal gek te maken? Het rennen hielp niet. De hete lucht achtervolgde haar en brandde op haar huid. Het voelde alsof ze al een uur lang in de brandende zon van een of andere woestijn stond. Het begon nu zelfs branderig te ruiken en het duurde even voordat Lisa erachter kwam dat het haar eigen haar was wat verschroeide.
‘HELP!’ wilde ze schreeuwen, maar op het moment dat ze haar mond opende gleed de hete lucht naar binnen en een alles verzengende pijn ontstond rond haar tanden, haar gehemelte en breidde zich steeds verder uit haar keel in. Door de brute kracht werd haar hoofd naar achter geslagen en ademhalen werd onmogelijk.
Lisa liet zich vallen op haar knieën en wilde een vinger in haar keel steken om te braken. Misschien dat dat de manier was om de pijn te doen ophouden. Op het moment dat haar vinger in de buurt kwam van haar mond leek het alsof ze hem in een brandende kaars hield.
Zo opeens als het gekomen werd de lucht weer koud en ze voelde het uit haar mond vandaan komen. Het cirkelde nog even om haar heen en het was weg. Hoestend en kokhalzend hapte ze naar adem. Ondertussen kroop ze naar voren en botste met haar hoofd ergens tegenaan. Met moeite deed ze haar hoofd omhoog om te kijken wat het was. Een deur rees boven haar uit. Een deur die er een paar minuten geleden nog niet was.
Lisa zette haar handen tegen de deur en kroop zo omhoog tot ze wankel op haar benen stond. Na een paar stappen naar achter gezet te hebben zag ze dat de deur bestond uit zware balken en had een verroeste ring op heuphoogte hangen, waarschijnlijk om de deur te openen. Ze nam de ring in haar handen en voelde schilfers er vanaf komen. Met al haar kracht die ze nog in haar lichaam had trok ze aan de ring, maar er was geen beweging in de deur te krijgen. Tranen sprongen in haar ogen. Ze zat vast op een plek die ze niet kende en de enige deur die ze had gezien bleek op slot te zitten. Ze liet zich op de grond zakken, legde haar armen tegen de deur en haar hoofd er tegen aan. Hard begon ze te huilen. Ademhalen ging met horten en stoten en begon richting hyperventilatie te gaan en tranen rolden over haar wangen.
‘…’
Haar mond stond nog open, maar geluid kwam er niet uit.
‘…’
Helemaal niets. Dat ding wat haar mond was gegaan had haar stem verneukt. Tranen liepen nog meer haar ogen uit en ze bonkte met haar vuist op de deur. Dit kon niet, dit mocht niet.
Kom hier! riep ze kwaad zonder geluid tegen niemand.
‘Wie is daar?’ klonk opeens vanaf de andere kant van de deur.
Ze herkende de stem, maar door alles wat in het laatste uur was gebeurd kon ze hem niet thuisbrengen. Sowieso had ze het gevoel dat ze een deel van haar geheugen kwijt was. Niet alles wist ze zich meer te herinneren van haar leven voor ze hier was in de oneindige gang die niet meer oneindig was.
Ik ben hier riep ze naar de stem.
‘Hallo?’ zei de stem weer. ‘Is daar iemand?’
Lisa klopte weer op de deur. Het klonk voor haar gevoel heel zwak, maar de stem had het blijkbaar gehoord.
‘Ik hoor je kloppen. Kun je me zeggen wie je bent?’
Lisa klopte weer.
‘Nee, ga weg dan! Je bent een van hun hè? Je bent een van ze! Ga weg, ik wil niets met jullie te maken hebben. Laat me gaan!’
Lisa bonkte nu met beide handen op de deur.
Ik ben niet slecht, kon ze alleen denken. Asjeblieft, help me hieruit!
‘HOU OP!’schreeuwde de stem. ‘GA WEG, GA WEG, GA WEG! LAAT ME GEWOON MET RUST!’
Lisa liet haar hoofd tegen de deur aan rusten en zuchtte diep. Met haar nagels krabde ze langs de deur en voelde hoe ze stukjes hout losmaakte. Zo bleef ze doorgaan terwijl ze naar de grond staarde tot een splinter diep onder haar nagel vast bleef zitten. Ze wilde het uitschreeuwen van de pijn, maar meer dan een gierend geluid uit haar keel kon ze niet voortbrengen. Met haar duim en wijsvinger van haar andere hand trok ze de splinter onder haar nagel vandaan en zag een lijntje bloed verschijnen. Ze zoog het op, maar zag dat het bloed weer terugkwam.
Hmm, heeft geen nut. Dan maar laten bloeden.
Een voor haar nu bekende koude lucht begon weer duidelijk zijn aanwezigheid duidelijk te maken. Lisa stond in een keer op haar benen en sloeg om zich heen.
Nee, niet weer! HELP! Je hebt m’n stem al; wat wil je nog meer?!?
Ze rende de kant uit van waar ze was gekomen. Eén keer keek ze achterom en zag dat het licht verdween. Duisternis begon te overheersen. Ze zag geen hand meer voor ogen, maar bleef rennen. Het maakte haar allemaal niet meer uit. Haar hoop om gered te worden was allang vervlogen. Haar handen zwaaiden wild om zich heen en ze rende als een bezetene.
Pas toen ze het gevoel had dat de stemrovende lucht verdwenen was minderde ze vaart. En net op tijd bleek, want toen ze met haar handen voelend naar voren liep voelde ze net zulk hout als de deur aan de andere kant. Ze zocht met haar hand naar een klink en vond weer een ring aan de rechterkant. Met volle kracht trok ze eraan en een dof piepend geluid klonk. Er ontstond een klein beetje speling en Lisa zag een lichtpuntje in de duisternis. Ze kon eruit!
Nog een keer trok ze aan de deur en hij verschoof een paar centimeter. Een spleet met licht kwam tevoorschijn en Lisa reageerde euforisch. Nog een harde ruk aan de deur en hij sprong open. Even werd ze verblind door het felle licht, maar toen ze doorliep wenden haar ogen eraan. Ze kwam in een ruimte zonder dak. Ze keek recht naar een blauwe lucht waar de zon fel naar binnen scheen. Om haar heen stonden overal spiegels. Waar ze ook keek in alle soorten en maten. Ze zag zichzelf minstens duizend keer en stond met open mond te kijken.
Waar ben ik in Godsnaam terecht gekomen? Wat is dit voor gebouw?
Ze liep naar een spiegel die een paar meter boven haar uitstak. Haar handen verkenden het glas, de ouderwetse bronzen omlijsting. Een aantal tekens vormden een reliëf in de lijst. Ze kon niet opmaken in wat voor taal deze tekens waren geschreven. Haar blik gleed door de spiegelzaal. Op een kast stond een spiegel die haar opviel. Ze liep erheen en pakte het op. Het was een klein rond spiegeltje met een diameter van maximaal drie centimeter. Ze herkende het, want het was hetzelfde spiegeltje wat ze van haar overleden moeder had gekregen. Hoe kwam dat hier terecht?

‘Lisa, ik heb niet meer lang te leven, dus ik wil dat je dit van me aanneemt.’
‘Bent je ziek dan, mam?’ Lisa zat met tranen in haar oogjes samen met haar moeder aan de eetkamertafel. Haar beentjes bungelden net boven de grond. Een paar dagen eerder was ze zeven jaar geworden. Ze snapte het niet. Waarom zou haar moeder niet lang meer te leven hebben als ze niet ziek was? Ze vroeg het haar.
‘Ik weet het niet meisje. Ik heb dat gevoel al van kleins af aan dat ik niet oud zal worden en nu is de tijd bijna daar. Maar ik wil dat jij doorleeft. Dit spiegeltje zal later antwoord geven op al je vragen die je dan hebt.’

Haar moeder, die haar zo’n verdriet deed op die bewuste dag vlak na haar zevende verjaardag. Haar moeder, die twee dagen daarna spoorloos verdween. Haar moeder, die ook nooit meer is teruggevonden. Na een maand werden alle zoekacties stopgezet. Het had geen zin. Als ze haar nu niet vonden, dan vonden ze haar nooit zeiden de politiemannen.

Lisa keek naar het spiegeltje. Een klein druppeltje bloed zat op de rand en er was een miniscuul puntje uit gebroken. Het bloed was al opgedroogd en Lisa vroeg zich een moment af of dat bloed van haar moeder was. Hoe zou dit kleine ding antwoord geven op al haar vragen? Ze sloot haar linkeroog en keek met haar rechteroog in het spiegeltje.
Wat ze erin zag deed haar zo schrikken dat het op de grond viel. Met een ruk draaide ze haar hoofd om, maar er was niets. Voorzichtig pakte ze het spiegeltje weer op en keek nog eens. En toen weer achter haar. Het klopte niet.
Toch bleef Lisa op haar hoede en terwijl ze nog steeds in het spiegeltje keek liep ze naar een andere kant van de ruimte. Nog steeds kon ze niet geloven wat ze zag. In het spiegeltje zag ze een man, niet ver achter zich staan, maar die man stond er eigenlijk ook niet. Haar ogen gingen snel heen en weer in hun kassen. Ze zocht naar een uitgang, maar een andere uitgang dan waar ze vandaan kwam was er niet. Haar blik gleed langs de grote spiegel die ze net had staan verkennen. Er was iets veranderd, maar ze kon niet zien wat precies.
Opeens viel het haar op: de spiegel spiegelde niet meer! Hij was dof geworden, net als alle andere spiegels om haar heen. Vlug pakte keek ze naar het kleine spiegeltje, en zelfs die was dof.
De blauwe hemel die ze eerder boven zich zag verdween en werd gitzwart. Het enige wat in de ruimte overbleef was een kleine glinstering die van de doffe spiegels kwam. Of kwam het van de lijsten? Ze wist het niet. Er was in ieder geval door de kamer heen een aantal glinsteringen te zien die voor net genoeg licht zorden dat ze haar weg kon vinden door de spiegels.
Een harde explosie klonk en niet veel later voelde ze een hels stekende pijn in haar rug en nek. Ze viel voorover en ging met haar handen langs haar rug. Ze kon niet zien wat het was, maar ze wist dat het glasscherven waren die uit haar rug staken. Lisa kroop verder en hoorde een tweede explosie die even de ruimte verlichtte. Het kwam van voor haar vandaan en in een fractie van een seconde zag ze hoe nog meer glasscherven haar richting uit vlogen. Snel deed ze haar handen voor haar gezicht en voelde de glasscherven diep in haar armen gaan. Eén glasscherf wist precies door de ruimte tussen haar handen heen te komen en boorde zich diep in haar hoofd. Half was ze nog bij bewustzijn en de pijn werd opeens een stuk minder. Een voor haar gevoel minder harde explosie klonk nu achter haar en meer en meer glasscherven boorden zich in haar lichaam. Ze voelde hoe bloed van haar lichaam liep en ze probeerde zich vooruit te slepen. Maar iets hield haar tegen. Ze had nog net de kracht om naar boven te kijken en zag een gedaante.
‘Vaarwel Lisa,’ sprak de gedaante met een emotieloze stem.
Een laatste explosie volgde en alle spiegels ontploften. Alle scherven vormden zich bij elkaar en schoten in Lisa’s richting. Ze gingen dwars door haar lichaam en zelfs in haar lichaam schoten ze heen en weer. Ze werd van buiten naar binnen en weer terug opengereten. Lisa wist het allang niet meer. Ze hoorde de man niet lachen en ze voelde de gruwelijke pijn van glasscherven diep in haar lichaam niet meer. Ze viel voorover en een klein spiegeltje viel op de grond.

Ik voel de spanning gewoon.. Echt goed. *kijkt naar hoofdstuk 3 uit*

Hoofdstuk 3

‘Ik heb jullie door, ik heb jullie door. Ik weet wat jullie zijn en wat jullie doen. Jullie proberen me gek te krijgen, maar dat zal jullie niet lukken. Ik werk niet mee, ik werk niet mee. Jullie krijgen me nooit zover!’
Peter zat op zijn knieën en sprak tegen de muur voor hem.
‘HOREN JULLIE ME?’ schreeuwde hij en sloeg op de muur. ‘IK WERK NIET MEE!’
Hij liet zichzelf achterover vallen en zat wijdbeens op de koude vloer. Hij staarde wazig en gedachteloos naar zijn voeten. Zijn ademhaling ging onregelmatig en zijn blik ging schuw van de ene kant naar de andere kant van de kamer waar hij in zat. Hij had ze al een tijdje niet gezien. Maar voor je het wist kwamen ze weer tevoorschijn.
‘Scruffies, scruffies, scruffies.’
Peter kroop nu over de grond en probeerde onder de muur door te kijken wat niet lukte dus begon hij op de muur te kloppen. Tranen stonden in zijn ogen. ‘Scruffies? Waar zijn jullie nou? Zijn jullie boos?’
Hard begon hij te snikken.
‘Verman je, Peter!’ hoorde hij achter hem.
Peter draaide zich om en keek in de zwarte ogen van een man…een man die hij kende? Hij wist het niet. De man had een normale spijkerbroek aan, zwart overhemd en een zonnebril op. Dat is vreemd, dacht Peter nog. Waarom het vreemd was dacht hij verder niet meer aan. Wat hij wel wist was dat hij al een hele tijd geen scruffies meer had gezien.
Scruffies!
‘Scruffies,’ zei hij zachtjes terwijl hij overeind klom.
‘Wat zei je?’ vroeg de onbekende man.
Met een vlammende blik in zijn ogen keek Peter naar de man.
‘Scruffies! SCRUFFIES! Jij bent het hè? Jij hebt ze weggehaald. Je kunt ze verstoppen waar je ze wilt! Ik vind ze. En dan helpen ze me. Jaaa, dat had je niet verwacht hè? Dat de scruffies mij zouden helpen.’
‘Sc..scruffies? Man, waar heb je het over?’
‘Ja, ik heb ze gezien, en ze zeiden dat ze mij hieruit zouden helpen. Ga maar niet doen alsof je nergens van weet.’
‘Ik weet niet wat je geslikt hebt, maar scruffies?’
‘Scruffies ja, en als je niet zegt waar ze zijn zeg ik helemaal niets meer!’
Om te laten zien dat hij het meende ging hij met zijn armen over elkaar in kleermakerzit op de grond zitten met zijn wijsvinger voor zijn mond.
‘Ssssst.’ zei hij tegen de man met de zonnebril. Peter giechelde even.
De man draaide zich om zonder nog wat te zeggen en Peter zag hoe hij de lucht in sprong en wegvloog. Dan zou hij door het dak moeten zijn gegaan…
HET DAK
Het kwam als donderslag bij heldere hemel voor Peter.
‘Scruffies in het dak!’
‘Wat zijn scruffies in Godsnaam?’
Peter keek verbaasd weer naar de man met de zonnebril.
‘Jij vloog net weg. Hoe kom je weer zo snel terug?’
‘Ik ben nooit weggeweest. Ben niet van mijn plek af geweest. Maar ik weet wel dat we even moeten praten.’
Demonstratief ging Peter weer in kleermakerzit zitten en deed zijn wijsvinger voor zijn mond.
‘Ik zeg niets, ik zeg niets, ik zeg helemaal niets.’
De man stapte op hem af en trok hem met geweld overeind. Peter werd hard tegen de muur aan geduwd.
‘Je kan doorgaan op deze onzin, of misschien ben je echt achterlijk. Dat zal niet in je voordeel werken. Wij willen jouw geld. Dat kan goedschiks, of kwaadschiks. Dus ga je mee en geef je het ons? Of blijf je door ratelen over die truffels?’
‘Scruffies!’
‘Ja, wat jij wil. Ik geef je een dag. Dan moet je beslist hebben. Zo niet, dan merk je nog wel waar we allemaal toe in staat zijn.’
Peter lette niet op wat de man zei. Zijn ogen rolden in hun kassen. Opeens bleef hij strak kijken naar het hoofd van de man met de zonnebril.
‘Ssst, er zit een scruffie op je hoofd.’
De man zuchtte en met brute kracht gooide hij Peter op de grond.
‘Over een uur ben ik terug.’
Terwijl hij dat zei liep hij de ruimte uit en onbewust ging hij met zijn hand door zijn haar.

Peter trok zijn benen op en deed zijn handen tussen zijn benen tot hij in een foetushouding lag. Hij kneep zijn ogen dicht en voelde hoe tranen langs zijn wang liepen.
‘Wat is er met je aan de hand Petertje?’
Hij keek op en zag zijn moeder over hem heen kijken.
‘Ze pesten me, mama.’
‘Zo heb ik je toch niet opgevoed lieverd. Sta eens op en schud het vuil van je kleding. Je moet voor jezelf opkomen.’
‘Maar wat moet ik doen dan? Ze hebben m’n scruffies afgepakt. Ik wilde ermee spelen, maar het mocht niet.’
Tranen biggelden over zijn wangen en zijn moeder pakte een zakdoekje.
‘Ik zal je vertellen wat je moet doen,’ zei ze.
Haar gezicht veranderde. Haar lange blonde haar werd dunner en werd wit. Haar gezicht werd ouder, kreeg steeds meer rimpels en de ogen lagen steeds dieper in hun kassen. De blik in haar ogen ging van lief naar doods. Stukken vel vielen van haar gezicht. Haar handen waren niets anders meer dan een stel botten. Haar ogen krompen tot Peter alleen nog in twee zwarte gaten keek. Op haar kleding verschenen schimmels en zat onder de modder.
‘Je moet ze allemaal vermoorden!’ zei ze met een helse onmenselijke stem. ‘Iedereen die in je weg staat. Maar eerst zal ik jou doodmaken, lieverd! Eerst is het jouw beurt.’
Zijn moeder was compleet verdwenen en in plaats daar van stond er alleen nog een skelet met een paar repen vlees en stof.
‘Nee, mama. Ik wil niet!’
‘Je komt er niet onderuit, lieverd!’ ging de helse stem verder. ‘Kom bij mama!’
‘Nee!’ schreeuwde Peter en rukte zich los.
Hij rende weg van het afzichtelijke wezen wat zijn moeder was. Er zat één deur in de complete kamer waar hij zat. Deze zat op slot. Peter begon hard te duwen en te trekken. Maar het had geen zin. Toen hij achter zich keek zag hij het wezen op zich af komen.
‘Kom bij mama! Kom bij mama!’ is wat het achter elkaar zei.
‘Nee!’ schreeuwde Peter. ‘Scruffies, help me! Jullie zeiden dat jullie me zouden helpen. Scruffies? SCRUFFIES!’
Peter schoof langs de muren en wat over was van de handen van het wezen grepen naar hem. Peter was net op tijd weg en schoof langs de volgende muur. Het wezen kwam steeds dichterbij en geen uitweg was meer mogelijk.
Peter liet zichzelf zakken en trok zijn knieën op terwijl hij zijn vingers in zijn oren deed en zijn ogen dicht.
‘Petertje! Mama komt, Petertje!’
‘Laat het ophouden, laat het ophouden, laat het ophouden, laat het…’
Zijn hart sloeg een paar slagen over toen zijn schouders opeens werden vastgepakt en hij door elkaar werd geschud. Peter sloeg zijn armen zonder te kijken voor zich uit. Hij raakte iets of iemand. Dat kon hem niet schelen. Dat monsterlijke wezen zou hem niets aandoen!
‘Hou op, vecht er tegen!’ riep dat wat voor hem stond.
Zijn handen werden vastgepakt en hij kon niets meer.

hoofdstuk 4 ? (A)

MEER!!! Echt goed! Maar Lisa is toch niet echt dood hé!

haha, dat weet ik zelf nog niet eigenlijk..dat stuk moet nog geschreven worden

Hoofdstuk 4 heb ik thuis..en die is volgens mij wel al af...

Een kleine kale gebochelde man met een aktentas keek om zich heen en stapte toen een pakhuis in. Een roldeur viel gelijk naar beneden en twee mannen in een legeruniform kwamen op hem af. Zonder iets te zeggen begonnen ze hem te fouilleren en toen dat klaar was duwden ze hem naar voren. De man keek om zich heen en stond verbaasd van alle militairen die hier stonden. Rustig liep hij naar de trap. Daar werd hij weer staande gehouden. Een militair kwam met een klein houten mandje aangelopen.
‘Stop hier uw mobiele telefoon, sleutels, portemonnee, en andere spullen van metaal of die radiogolven hebben.’
De man zei niets en leegde zijn zakken. Hij legde zijn telefoon in het mandje, zijn PDA, zijn portemonnee en twee bossen sleutels. Eén aparte sleutel liet hij expres in zijn zak zitten.
‘Is dat alles? Ik vraag het geen tweede keer!’
De man knikte zonder de militair aan te kijken. De militair zelf zette het mandje met zijn spullen op de grond en bediende een laptop die op een metaaldetectiepoortje was aangesloten.
‘Hier doorheen lopen,’ beval de militair.
De man die eigenlijk niet gewend was dat hij gecommandeerd werd liep zwijgend door het poortje.Zoals hij al verwacht klonk een hard piepsignaal. Bovenaan het poortje was te zien dat er iets van metaal ter hoogte van zijn broekzakken zat.
‘Blijf staan en houdt uw handen in uw nek. Ik ga uw broekzakken leeghalen.’
De man deed wat hem gezegd werd. De militair voelde in zijn broekzakken en vond de sleutel.
‘Wat is dit?’
‘Wilt u dat teruggeven?’ vroeg de man aan de militair.
‘Alles van metaal moet u afgeven. Dat zijn mijn orders. Ook deze sleutel dus.’
‘Bel de Oogarts maar.’
De militair keek hem twijfelend aan. De man wist waar hij het over had. En hij wist ook dat iedereen die van de Oogarts had gehoord, daar ook zeer bang voor was. Zijn plan werkte, want de militair gaf de sleutel terug.
‘Doorlopen!’ zei de militair, iets minder commanderend dan eerst en de man liep door. De traptreden waren blijkbaar bedoeld voor langere mensen, want met zijn korte beentjes had hij moeite de treden te nemen. Nog eenmaal keek hij achterom, naar de militairen, het detectiepoortje en het rolluik naar zijn vrijheid. Er was geen weg meer terug. Hij zou voor het eerst oog in oog staan met Philip Geralds; een Amerikaan die tegenwoordig in Amsterdam bivakkeerde. Hij stond beter bekend als de Oogarts. Waarom precies wist het kleine mannetje niet. Maar het kon vast niets goeds betekenen. Er was vast een reden waarom iedereen bang voor hem was.
Onderhand stond hij bovenaan de trap en zag drie deuren. Eén links, één rechts en één rechtdoor. Hij wist dat hij de deur recht voor hem moest hebben. Zijn hart klopte in zijn keel toen hij aanklopte. De deur ging open en het gezicht van de man werd steeds witter. Hij wist niet wat hij moest verwachten of wat de Oogarts met hem van plan was.
De deur werd geopend door een lange blonde vrouw in een colbertje met een nette zwarte rok tot haar knie. Daaronder had ze laarzen die tot haar rok kwamen.
‘U bent?’ vroeg ze afstandelijk en zakelijk.
‘Ik kom voor de heer Geralds. Mijn naam is Fonteyn,’ sprak de man.
De blonde vrouw liep naar een bureautje gelijk naast de deur en dook in haar laptop
‘U heeft inderdaad over tien minuten een afspraak. Als u even plaats wilt nemen op een van die fauteuils daar, dan zal ik u zodirect komen halen.’
Fonteyn ging zitten in de fauteuil en pakte een krantje die op het glazen tafeltje die ernaast stond. Het was een krantje wat hij niet kende. Eén nieuwsbericht viel hem in het bijzonder op.

P. Fonteyn dood gevonden in badkuip

Van onze verslaggever – Amsterdam
In de Egelantierstraat in Amsterdam is een man dood in zijn badkuip gevonden door zijn zus. Deze is in shock opgenomen in het ziekenhuis. Ze heeft de politie gebeld en daarna niets meer gezegd. De man lag op zijn rug wijdbeens in het bad. De douchekop was in zijn maag geramd en zijn borstkas was opengesneden. Ook was zijn ribbenkast open gezaagd en zijn hart verdwenen.
De kraan stond aan en in de wasbak lag het hart van Fonteyn.
‘Zou het schoonspoelen geholpen hebben?’ was in bloed geschreven op de spiegel boven de wasbak. Het lichaam en het hart is meegenomen voor autopsie. De politie tast nog in het duister.

Met trillende handen las Fonteyn het nieuwsbericht. Ze gingen hem afschuwelijk toetakelen als hij nu niet wegging. Waarom had de Oogarts zo’n artikel geplaatst in het krantje? Of hield hij ervan dat zijn slachtoffers lijkwit van angst bij hem binnenkwamen om ze dan echt als lijk te laten wegvoeren. Hij moest weg; zijn leven was hem te lief. Dit was het niet waard om voor te sterven.
‘Aan de andere kant…,’ sprak hij onbewust hardop
Aan de andere kant kan ik uitleggen aan de Oogarts dat het niet mijn bedoeling is geweest om hem in het nauw te drijven. Dat ik werd gedwongen.
Dat leek hem het beste idee en rustig ging hij achterover zitten. Hij ademde diep in en observeerde de ruimte waar hij zat. Voor hem was de deur die hem naar binnen had geleid. Rechts van hem stond het bureau van de blonde dame. Zij was druk bezig op haar laptop en had niet door wat hij aan het doen was. Links van hem stond het glazen tafeltje. En als hij achterom keek zag hij nog een gang die eindigde in een deur. Voor veel mensen zou die deur ook het eind van hun leven betekenen. Fonteyn was nog niet van plan te sterven.
Hij pakte een sigaret uit zijn borstzakje van zijn overhemd en stak deze aan. Diep inhaleerde hij en blies de rook uit alsof het een opluchting was de rook in zijn longen te voelen.
De vrouw stond op.
‘Komt u mee? De heer Geralds kan u nu ontvangen.’
Fonteyn stond op en volgde de vrouw naar de deur die leidde naar de kamer van Geralds. Hij kon het niet laten om het bevallige figuur van de vrouw in zich op te nemen. Ze had een slanke taille en iets bredere heupen. Haar borstomvang was gemiddeld. Het was precies zoals hij ze wilde. Misschien dat hij nog later wat kon regelen.
De deur werd open gedaan en hij liep naar binnen. Op het moment dat de deur achter hem werd gesloten pakten twee mannen in pak hem vast en een jongeman in een spijkerbroek en een vaal t-shirt kwam op hem af. Het haar van de jongen zat warrig en hij had een vlassig snorretje.
Was dit de beruchte Philip Geralds? Dit jochie van een jaar of vijfentwintig? Er verscheen een glimlach op het gezicht van Fonteyn. Hij was zelf minstens twee keer zo oud.
‘Glimlachen doen we hier niet. Praten doen we hier niet, behalve als ik er om vraag. En roken doen we hier ook niet, behalve als ik zeg dat je mag roken!’
Als demonstratie van wat hij net gezegd had pakte hij de sigaret van Fonteyn af en stak deze tussen zijn eigen lippen. Hij nam een haal en blies de rook in het gezicht van Fonteyn.
‘Heb je je krantenbericht gelezen?’ vervolgde de jongen. ‘Dan weet je vast wat je te wachten staat, of je moet een heel goede reden hebben waarom we het geld van die Peter nog niet binnen hebben.’
Geralds keek hem recht in zijn ogen aan, terwijl hij wachtte op zijn antwoord.
‘Ik weet niet waarom,’ antwoordde Fonteyn.
‘Zal ik het je dan vertellen? Die man is gek geworden. Ik weet niet hoe, maar hij spoort niet. Hij is kierewiet. Hij heeft echt een klap van de molen gehad!’
‘Hoe weet je dat?’
‘Je?!?’
De twee mannen die hem vasthadden werkten hem naar de grond. De smerige sportschoenen van Geralds stonden vlak voor zijn neus.
‘Kus ze,’ sprak de man naast hem.
Fonteyn weigerde. Hij zei niets en bleef met zijn hoofd op dezelfde plek. Niemand zou hem dwingen de schoenen te kussen van die heikneuter.
‘Nee!’ zei hij ferm.
‘Als je het zo wilt,’ hoorde hij achter hem.
Iemand pakte hem bij beide oren beet en duwde zijn gezicht met grote kracht op de grond. Tranen schoten in zijn ogen toen zijn neus de grond raakte en hij hoorde en voelde iets kraken. Aan zijn oren werd hij weer pijnlijk overeind getrokken en het bloed stroomde zijn neus uit.
Geralds gaf hem een zakdoek.
‘Veeg dat af, want je maakt er hier een rotzooi van.’
Fonteyn hield de zakdoek onder zijn pijnlijke neus om het bloed op te vangen.
‘Je hebt m’n neus gebroken! Godverdomme!’
‘Ik hoop dat het nu duidelijk is, dat ik niet graag getutoyeerd word, meneer Fonteyn.’
Fonteyn murmelde iets onverstaanbaars en keek met een vuile blik richting Geralds. Zonder die lijfwachten van hem was dat jochie helemaal niets. Als het moment daar zou zijn, dat hij alleen was dan…
Geralds vervolgende rustig aan zijn gesprek.
‘Als die Peter binnen nu en een week zijn geld niet heeft overgemaakt naar onze rekening, zal ik dat persbericht naar de krant moeten sturen. Helaas voor jou zal deze dan wél op waarheid gebaseerd zijn.’
Een valse glimlach speelde om zijn lippen. Hij had hier zichtbaar plezier in.
‘Meneer Fonteyn,’ ging hij verder, terwijl hij op zijn horloge keek. ‘Nog een week. Krijg hem niet zover; waar je ook gaat, kijk over je schouder. Want mijn handlangers zijn overal. Ook waar je het niet verwacht.’
Na dat gezegd te hebben draaide hij zich om naar zijn bureau.
‘Je kunt hem vinden op het adres, wat mijn secretaresse je zal geven.’
Fonteyn draaide zich om en liep naar de deur. Een van de lijfwachten van Philip Geralds liep naast hem, alsof hij iets van hem verwachtte te doen. Fonteyn pakte de deurgreep en op dat moment leek alles in slow motion te gaan. De lijfwacht naast hem pakte zijn pistool en zette deze op de wijsvinger van zijn rechterhand en haalde de trekker over. Een vlammende pijn schoot door zijn arm heen vanaf waar zijn vinger gezeten had. Zijn vinger lag een meter of twee verderop. Fonteyn zakte op zijn knieën en keek naar zijn wijsvingerloze hand. ‘Waar was dat verdomme goed voor?’
‘Nu weet je tenminste dat ik het meen,’ hoorde hij Geralds achter hem zeggen. ‘Een fijne dag nog verder, meneer Fonteyn!’
De deur werd nu volledig geopend en hij voelde een harde trap tegen zijn rug. De deur werd met een harde klap dichtgesmeten, maar dat klonk lang niet zo hard als de oorverdovende knal wat uit het pistool kwam. Zijn vinger lag nog binnen.
Godverdomme, godverdomme. Ik zal hem…die gore klootzak!
Fonteyn stond op en draaide zich om naar de deur.
‘Ik zou het niet doen als ik u was, meneer.’
Een vrouwenstem klonk achter hem, terwijl een hand zachtjes rustte op zijn schouder, maar genoeg om hem tegen te houden.
‘Niet doen?’ vroeg Fonteyn verbouwereerd. ‘Moet ik hem dan ongestraft zijn gang laten gaan? Die klerelijer heeft verdomme m’n vinger eraf laten schieten. Hij…’
‘Als u nu naar binnengaat, dan kan ik net zo goed meteen een begrafenisondernemer bellen. Een stap over zijn drempel, en ze doorzeven u.’
Hij realiseerde dat ze gelijk had en voelde de adrenaline een beetje wegzakken. Ondertussen bleef het bloed tussen zijn vingers door lopen.
‘Ik heb hier een verband voor u. Verbind hiermee uw hand en doe wat meneer Geralds u heeft opgedragen. Hij is de kwaadste niet. Hij kan er alleen niet tegen onrecht.’
Ze kwam een stuk minder afstandelijk over, dan toen hij net binnenkwam. Toch kwam het niet over als medeleven. Meer als een extra waarschuwing.
Fonteyn lachte in zichzelf. Niet tegen onrecht. Die flikker heeft onrecht uitgevonden.
Hij pakte het verband aan van de secretaresse en nadat hij zijn hand slordig had verbonden, ook het kaartje met het adres.

Loods 14
Westerlaan 114

Daar was hij wel eens vaker geweest. Hij zou die middag nog langsgaan en er voor zorgen dat die Peter zijn geld zou overmaken. Het maakte hem niet uit dat die gast gek geworden was. Eerst thuis even wat overredingsmateriaal ophalen en dan Peter zijn geld afhandig maken. Dat was waar Fonteyn goed in was.
De militairen gaven hem zijn spullen terug en Fonteyn zat weer in de auto, terug naar huis. Zijn neus gebroken, en één wijsvinger minder dan op de heenweg.
Zijn huis was niet ver, en hij hoefde maar heel even naar binnen om daarna weer zijn reis te vervolgen. Het materiaal wat hij nodig had, paste in de kofferbak. Hij zou nu alleen niet aangehouden moeten worden, anders was hij de pineut.
Er prikte iets vanuit zijn broekzak in zijn dijbeen.
Het sleuteltje! Schoot hem opeens te binnen.
Het werd tijd om eerst een omweg te maken. Iemand zat hem op te wachten. Iemand die hem erg goed kon helpen op dit moment. En diegene wist wat er met hem ging gebeuren als hij niet zou helpen.
Fonteyn zag bij het eerstvolgende stoplicht kans om te keren en was weer op weg.

Zo spannend! Meer! Meer! Meer!

Zeker weten meer!

Beetje eng,maar wel spannend.

Hoofdstuk 5

Een lamp hing aan het plafond. Het was niet meer dan een kabel met een gloeilamp eraan. Precies eronder stond een stoel. Ze herkende de stoel, hoewel ze niet gelijk wist waarvan. Het was een donkere en zware eikenhouten stoel. De rugleuning bestond uit drie delen. Lisa zat te graven in haar verleden, maar ze kon er niet op komen. Voor zover ze wist had zijzelf of haar ouders nooit zulk soort stoelen gehad. Toch kwam hij haar bekend voor.
Ze liep er omheen en keek er aandachtig naar. De omgeving herkende ze ook niet. Het was een compleet lege kamer en de vloer, de muren en het plafond bestonden uit dezelfde soort stenen; ongeveer veertig bij twintig centimeter en donkergrijs. Een aantal zwart of wit aangeslagen tegels daargelaten.
Het kostte haar moeite om te bedenken wat er was gebeurd. Het laatste wat ze zich herinnerde was glas wat haar kant uitkwam en daarna wist ze niets meer. Wat ze nog wel wist was de pijn. De spiegels doorboorden haar en ze voelde het. Ze wist absoluut zeker dat het geen droom was geweest.
Voor een vierde keer liep ze om de stoel heen en keek ernaar. Ze liet haar vingers erover heen glijden. Het zag er niet alleen bekend uit, het voelde ook bekend. Nog steeds wist ze niet waarvan.
Misschien moet ik er op gaan zitten ging door haar gedachten.
Ze voegde daad bij woord en liet zichzelf op de eikenhouten stoel zakken. Op het moment dat ze de stoel raakte gebeurde er iets met haar. Ze werd zich ergens heel erg bewust van; haar sterfelijkheid.
Ze legde haar handen en onderarmen aan beide kanten op de leuningen en ging tegen de rugleuning aan zitten.
Angstig keek ze om haar heen. Ondanks dat ze wist dat ze fysiek alleen was in de ruimte waarin ze zich bevond, voelde ze een aanwezigheid. Haar hoop dat alles wat hiervoor was gebeurd een droom was geweest vervloog. Een koude wind ging langs haar gezicht. Ze durde zich niet meer te bewegen. Alleen haar ogen gingen nog schichtig heen en weer. Ze zag niets en op dit moment wilde ze niets liever dan van deze stoel af te komen.
Haar hoofd sloeg achterover en haar ogen draaiden weg toen de herinnering haar te binnen schoot.
‘Ga zitten, Lisa!’ sprak haar moeder gebiedend.
Lisa keek naar de stoel en deze stond haar niet aan. Haar moeder had haar meegenomen naar zolder. Een plek waar ze nooit mocht komen, maar nu had haar moeder verteld dat ze oud genoeg was om er heen te gaan, mits het samen met haar was. Ze was dan ook al tien jaar oud.
Ze had heel voorzichtig achter haar moeder aangelopen. Na tien jaar verbod, was het dan ook natuurlijk heel spannend om in het verboden gebied te mogen komen. Ze juichte diep van binnen, niet wetende wat haar te wachten stond.
‘Staat de herinnering je niet aan, Lisa? Je kijkt zo moeilijk.’
Een zware stem klonk achter haar en rukte haar uit haar gedachten. Voor een tweede maal wilde ze zich omdraaien. Het lukte haar niet.
‘Ga zitten, Lisa!’sprak haar moeder gebiedend.
Lisa keek om zich heen en het voelde alsof ze dit net ook al mee had gemaakt. Maar dat kon niet. Het was de eerste keer dat ze naar de zolder mocht. Ze gehoorzaamde haar moeder en ging zitten, haar armen op de leuningen. Ze snapte niet wat er zo bijzonder was aan een oude eikenhouten stoel.
‘Je vraagt je vast af: waarom laat mama me op een oude antieke stoel zitten, of niet?’
Lisa knikte.
‘Je zult er snel genoeg achterkomen, lieverd.’
Haar moeder kreeg een blik in haar ogen die Lisa niet kon thuisbrengen. Ze kon zich niet herinneren dat iemand zo’n blik kreeg. Het deed haar geen goed. Eigenlijk werd ze er bang van.
‘Laat het maar allemaal over je heen komen, Lisa. Het komt dan allemaal goed.’
Lisa knikte zachtjes. Ze wist totaal niet wat ze moest verwachten.
Haar moeder deed een paar stappen achteruit en toen begon het. Oh, wat had ze een spijt dat ze ooit op die stoel was gaan zitten.

Ze sprong op van de stoel en sprak: ‘Nee! Niet nog eens. Ik heb dit nu één keer meegemaakt. Alsjeblieft niet nog een keer!’
Lisa voelde tranen in haar ogen komen. Ze wist weer precies waar de stoel voor diende. Hoe had ze het ook kunnen vergeten. Terwijl ze om haar heen keek, gingen haar gedachten weer terug naar toen…

Het begon met een koude wind langs haar gezicht. Dat deed haar nog niet zoveel; misschien tochtte het wel op zolder. Ze wist het niet, want ze was er nog nooit geweest. Haar moeder hield haar normaliter ook angstvallig hier weg.
De wind werd kouder en al snel voelde deze ijzig. Lisa begon te klappertanden en de tranen die in haar ogen stonden van angst voelde ze bevriezen. Ze wilde haar armen om haar lichaam slaan, maar het leek alsof deze vastgenageld waren aan de leuningen van de stoel.
‘Blijf rustig, schatje,’ sprak haar moeder kalm. ‘Het is zo over.’
Kalm blijven? Kalm blijven? ging door Lisa’s hoofd. Hoe kan ze het hebben over kalm blijven?
De wind voelde nu aan als een ijzige sneeuwstorm. Lisa sloot haar ogen en voelde door de rugleuning iets duwen tegen haar ruggengraat. Ze probeerde haar hoofd om te draaien, maar dat lukte niet. Een ijzige koude gleed over haar onderrug onder haar T-shirt. Het leek alsof iemand haar met ijskoude handen vastpakte. Ze huiverde. Haar klappertanden werd met de minuut heviger.
‘Nog even, en het is zover,’ sprak haar moeder rustig.
Toen ging het heel snel. In een flits zag ze iets blauws haar richting uitkomen. Ze probeerde weg te duiken, maar het was te laat. Het drong haar lichaam binnen en verspreidde een ijskou over haar hele lichaam. Het begon in haar buik en vervolgde zijn weg naar boven. Haar armen voelden verlamd. Ze kon zich niet meer bewegen, alsof ze in bevroren water had gezeten. Haar keel voelde droog aan. Ze moest wat drinken, maar ze kon geen woord uitbrengen.
‘Wie ben je?’ riep Lisa nu wanhopig. ‘Waarom moet je mij hebben? Ik heb je niets misdaan, laat me met rust!’
Er kwam geen antwoord, behalve dat de lamp – haar enige lichtpunt – knapte en ze in volledige duisternis was gehuld.
‘SCRUFFIES!’ hoorde ze toen ze uiteindelijk met haar handen voor haar uit de muur aanraakte. Het kwam van de andere kant van de muur vandaan en daarna was het doodstil. Ze moest het zich verbeeld hebben. Het leek wel op Peter, maar dat kon niet…toch?
‘Peter?’ zei ze weifelend, haar handen de muur betastend.
Er kwam geen antwoord meer. Wat haar opviel en haar een soort positieve kracht gaf, was dat ze haar stem weer terughad. Of had ze het gedroomd? Ze wist het niet meer. Het had allemaal zo levensecht gevoeld.
Ze zag geen hand voor ogen en schuifelde langs de muur.
Wat zi]n scruffies in Godsnaam, dacht ze.
Op hetzelfde moment zag ze wat oplichten in de duisternis, niet ver bij haar vandaan. Hoogstens een meter of vier.
Het was net zo snel weg als dat het verscheen, dus Lisa dacht dat haar verbeelding haar weer parten speelde. Toen, iets verder weg zag ze het weer, alleen kon ze nog niet thuisbrengen wat het precies was. Het zag er even uit als een klein harig beestje, en hoewel ze wist dat ze het echt had gezien, was ze nog niet zeker van haar zaak. In het donker liep ze de kant op vanwaar het lichtschijnsel gekomen was.
Het duurde een hele tijd voordat het weer tevoorschijn kwam, hoewel het ook een minuut of twee geduurd kon hebben. Voor haar gevoel wachtte ze zeker een kwartier voordat ze het weer zag.
Ze wist het nu zeker. Het was een klein harig beestje, niet groter dan een cavia. Alleen zag het er heel anders uit. In de flits dat het zichtbaar was zag ze kleine zwarte kraaloogjes en verder liep het op vier pootjes, meer contouren waren er niet. Ze wist zeker dat dat niet door de donkerte kwam. Er waren gewoon niet meer contouren om te herkennen. Het zag er gewoon zo uit; twee kraaloogjes op een harig lichaam en vier pootjes. Geen neus, geen bek of mond, geen staart. Meer kon ze er niet van maken.
‘SCRUFFIES!’ zei ze hardop tegen zichzelf.
Op het moment dat ze het gezegd had gloeide langs de muren kleine bolletjes op. Ze had het zich toch niet verbeeld.
De wezentjes kwamen haar richting op, en ondanks dat ze nog nooit zoiets gezien had, kreeg ze er geen slecht gevoel over. Ze bleef dan ook staan waar ze stond en liet gebeuren wat er gebeuren stond. Meer kon ze ook niet doen, want ze waren met teveel. Het waren minstens dertig lichtjes die haar kant uitkwamen.
Elk wezentje was verschillend, hoewel ze allemaal op elkaar leken. De ene was meer grijs getint, de ander meer richting zwart. Weer een ander had een oranjerode vacht. Voor de rest waren ze allemaal precies gelijk.
Ze stonden nu nog geen meter van haar vandaan en keken allemaal naar boven, richting haar gezicht. Alle kraaloogjes waren haar kant uit gericht, alsof ze wat van haar wilden. Ze kon alleen nog niet uitmaken wat.
Langzaam liepen ze achteruit en het leek wel of ze wilden dat Lisa hen volgde.
Ze knipperde even met haar ogen en op het moment dat ze besloot achter de vreemde wezentjes aan te gaan, was er niets anders dan donkerte om haar heen. Ze waren verdwenen.
Een zacht gesnik kwam van de andere kant van de muur, maar het kon ook haar verbeelding zijn die haar parten speelde. Ze wist niet meer wat de realiteit was of fictief. Alles wat ze hoopte was dat ze snel wakker zou worden uit deze nachtmerrie, want ze vond het niet leuk meer.
Tranen stonden in haar ogen, ze gilde zonder dat ze het zelf doorhad. Ze liep en ondertussen kwam er een oorverdovend geluid uit haar keel. Ze wist niet eens zeker of het wel haar eigen stemgeluid was die dat produceerde. Op dit moment was niets zeker, behalve dat ze snel hier weg moest, met Peter.
Ze zuchtte.
‘Peter, waar ben je?’

Ik vind haar zielig.. haal je haar er snel uit?

Ben heel benieuwd naar je volgende hoofdstuk

Haha..ik zal kijken wat ik kan doen

Nee! Erin laten! Ik vind dat Peter haar moet komen redden in zijn krankzinnigheid.
Meer!

Jaaaa, ik bedoel niet dat ze eruit moet.. ze moet idd bevrijd worden! Ze moet eruit.. snap je ??????

Ja, maar ik vind wel op originele manier. Of dat de scruffies een gat gaan knagen tot bij Peter!

Ja tuurlijk maar dat lukt hem wel.

Hoofdstuk 6
‘Peter!’
‘Je kan m’n naam weten, maar ik weet dat je bij ze hoort!’
‘Peter, je weet wie ik ben. Kom op, verman je!’
‘Ik ken je niet, ik ken je niet, ik ken je niet, hahahahaha.’
De man schudde hem nog meer door elkaar. Hij had een bekend gezicht, maar het had wat Peter betrof iedereen kunnen zijn.
‘PETER!’
Peter keek nu met een verbaasde blik naar de man. De stem had onecht geklonken, te zwaar, te doods. Misschien dat hij het toch meende?
‘Ja, meneer?’
Hij voelde zijn voeten opeens in het luchtledige hangen. Peter keek naar beneden en toen naar de man.
‘Ik vlieg, jaaahaaa, ik vlieg!’
Peter begon luidkeels te zingen en voelde hoe hij met grote kracht tegen een muur werd gegooid.
‘Houston, we have a problem. We zijn neergestort.’
Hij keek naar de man en zei: ‘Kunt u in plaats van daar te staan niet even kijken of er overlevenden zijn na deze crash? Ik ben even buiten werking.’
‘Als ik met je klaar ben, dan ben je buiten werking.’
Op het moment dat de man dreigend op hem af kwam lopen, draaide Peter zijn hoofd weg, alsof het hem niet interesseerde. Zijn aandacht werd door iets anders opgeslokt.
Een grijzige kat liep langs de muur. Hij zag hem lopen in de schemering van het flauwe lichtschijnsel, wat de ruimte nauwelijks verlichtte.
‘Poesje, kom eens?’
Een arm ging om zijn nek, en hij voelde hoe iemand zijn luchtpijp dichtkneep. Peter reageerde er niet op. Zijn blik en zijn gedachten waren alleen gericht op de kat die nu zijn richting op liep. De kat had gele ogen en staarde hem recht in zijn ogen aan.
‘Braaf…poe…sje…bra…af…’
De woorden kwamen telkens moeilijker uit zijn mond vandaan, door de druk die de man achter hem uitoefende op zijn luchtpijp.
‘Laat…los…scruf…’
‘De scruffies zullen je niet helpen, Peter. Weet je waarom niet? Omdat ze niet bestaan, daarom gaan ze je niet helpen!’
Trrr…trrr
De greep verslapte toen de telefoon van de man ging.
‘Ja? Wat? Nee, ik…ok…wat u wilt, meneer.’
De arm liet Peter nu helemaal los en de man draaide zich om.
‘Gaat u nu al weg, meneer? Het werd net gezellig.’
De man gaf geen antwoord en liep door, tot hij verdween in het niets.
‘Meneer, het is nu niet de tijd om te verdwijnen. We moeten doorgaan waar we mee bezig waren. Kom eens terug?’
Er kwam geen antwoord meer. Er heerste niets anders dan duisternis, op het lichtje na wat nu heen en weer ging boven zijn hoofd.
‘Miauw.’
De kat trok weer zijn aandacht, en hij was de man vergeten.
De kat gaf een kopje tegen zijn been en mauwde nog een keer.
‘Ahh, poesiepoes.’
Peter bleef de kat met zijn ogen volgen en ging op zijn hurken zitten. Hij stak zijn hand uit naar de kat en schreeuwde het uit van de pijn toen de kat hem hard in zijn middelvinger beet.
Hij danste in het rond terwijl de kat nog steeds aan zijn vinger hing.
‘Laat los…laat los!’
Tranen stonden hem nader dan het lachen.
De kat beet door en vloog met grote snelheid tegen de muur.
Vol afschuw keek Peter eerst naar zijn halve vinger, en toen naar de kat die het kootje met bot en al rustig zat weg te kauwen.
Het bloed stroomde over Peter zijn hand en zijn witte shirt kleurde al snel donker.
‘Au, nee, stoute poes! Au, au, au!’
Peter viel op zijn knieën en pakte zijn gewonde hand vast met zijn andere hand en keek weer naar de kat. Deze zat hem met een vreemde blik aan te kijken en was schijnbaar klaar met het verorberen van zijn vingerkootje. De kat wilde meer…
‘Braaf poesje, zei ik toch al!’ riep Peter naar de kat en hij schuifelde zachtjes naar achter. De kat kwam dichterbij en mauwde weer, alleen klonk het niet meer zo lief als dat het eerder deed.
‘Man klonk doods, kat klinkt doods. Mama ook doods. Iedereen dood? Ik hou niet van dood. Ik wil geen dood! Ik wil levend.’
De kat staarde hem aan met de felgele ogen. De vacht was gekreukeld. De staart miste en de ribbenkast plus een deel van de ruggengraat was te zien op de plekken waar de vacht was weggevallen. De poten bestonden alleen uit bot. Een van de ogen kromp in elkaar en werd zwart. De oren krompen. Met de seconde leek de kat verder uit elkaar te vallen.
‘RUAUW’
Het klonk niet meer, geen kat. En anders een kat rechtstreeks uit de hel.
‘RUAUWWWW’
De kat liep sneller. Het was nu niet veel meer dan een geraamte. Peter kon alleen een zwart hart zien kloppen in de borstkas.
‘Neeeeee. Ik wil niet! Ik wil niet, ik wil niet! Scruffies, help me!’
Peter bedekte zijn ogen met zijn handen. Hij kroop tegen de muur en het enige wat hij nog zag tussen zijn vingers was een wit fel licht, wat de volledige ruimte verlichtte en daarna was er niets meer. Het was donker. Het gloeilampje had het begeven en toen zijn ogen gewend waren aan het donker was er ook geen kat meer om zich zorgen over te maken.
‘Ik had een slechte droom. Het was een nachtmerrie, ik had een slechte droom.’
Peter begon te schaterlachen.
‘De kat is weg, de kat is weg. De scruffies hebben me weer geholpen. De kat is weg.’
Hij begon in het rond te dansen. Gooide zijn benen naar voren en zijn armen zwaaiden in de lucht. Hij had totaal geen idee waar hij heen ging. Het was helemaal donker, maar toch raakte hij niets. Op sommige momenten had hij het idee dat iemand hem tegenhield. Heel zachtjes, maar hij voelde het. Niet dat hij er aandacht aan besteedde, hij danste alleen maar in het rond. Hij spreidde zijn armen en gooide zijn hoofd naar achter.
‘Hahaha, ik en de scruffies. Een beter team kan niet!’
‘Is dat zo, mooie jongen?’ klonk vanuit de duisternis vandaan. Een vrouwenstem.
Peter kneep zijn ogen tot spleetjes, maar zag niemand. Hij vertrouwde het niet.
‘Ik mag niet praten met vreemde mensen, zegt mama altijd.’
‘Oh, maar dan stel ik mij even voor. Dan ben ik niet meer vreemd, toch?’
Daar moest hij even over nadenken. Het klonk allemaal heel logisch, dus ze zou wel gelijk hebben.
‘Ja…’
‘Ik ben…Josephine. En ik heb je al een tijdje geobserveerd.’
‘Ik weet niet wat op-serveren is.’
‘Peter toch. Je bent toch zo slim? Dan moet je weten wat observeren is. Ik heb je al een tijdje bekeken. Ik weet precies wat er met je aan de hand is. Voel je je niet vreemd?’
‘Vreemd? Nee. Ik voel mij normaal, mevrouw. Maar dank u voor uw bezorgdheid.’
‘Laten we samen verder dansen, Peter. Tot het einde der tijden. Laat ons dansen. We hoeven nergens heen. Alleen maar dansen, dansen, dansen.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik moet wel ergens heen.’
‘Waarheen dan, Peter?’
‘Weet ik niet, maar ik weet wel dat hetgeen wat ik zoek, mij ook zoekt. En ik weet dat het belangrijk voor mij is. Dus sorry, mevrouw. Ik zal niet met u dansen. Niet nu, maar misschien in de toekomst, als ik heb gevonden wat van mij verwacht wordt dat ik zoek.’
Een koude windvlaag ging langs hem.
‘Ik accepteer dit niet!’
Hij hoorde het van alle kanten komen.
‘Jij zult met mij dansen, of je wil of niet. Dansen, dansen, dansen. Kom hier, Peter!’
Opeens ving hij een glimp op van de vrouw die tegen hem aanpraatte. Hij wenste dat hij het nooit gezien had. Het was erger dan de kat, erger dan zijn moeder.
Ze had twee lange pijlen door haar hoofd, gekruist. Rond één oog was het vel weggevallen. Een oogbal ging snel heen en weer in zijn kas. Het andere oog was rood doorlopen en bleef staren naar rechts.
De jurk was bloedrood gekleurd, en Peter had het idee dat deze vroeger wit was. Peter durfde niet verder omlaag te kijken, omdat hij bang was dat de dingen die onder haar jurk vandaan kwamen, haar ingewanden waren.
Zo snel als ze in zijn zicht was, zo snel was ze ook weer weg.
Peter voelde een ruk aan zijn arm en werd meegesleurd. Het voelde alsof zijn hoofd in tweeën scheurde toen hij de eerste keer een van de muren raakte. De tweede keer wist hij zeker dat hij zijn schedel hoorde kraken.
‘De scruffies pakken je!’ wist hij er nog uit te krijgen.
‘NEE!’ klonk een helse stem. Haar mond bewoog, maar het geluid leek ergens anders vandaan te komen.
‘Scruffies zitten in je gedachten, tussen je oren. Niemand komt je helpen!’
Nog een harde klap; nu zijn schouders en bovenrug die de klap van de muur incasseerden. Hij kreeg even geen adem meer en begon te hoesten.
‘Hoest het er maar uit, Peter. We blijven dansen tot het einde der tijden.’
Zwakjes schudde hij zijn hoofd.
‘Wat? Niet? Ja, eigenlijk heb je gelijk. Ik blijf doordansen. Na een tijdje heb ik alleen nog jouw slappe dode lichaam in mijn handen. Lijkt je dat geen leuke gedachte, Peter?’
Nog een harde klap en voor een tweede keer werd de lucht uit zijn longen geperst. De figuur die het deed werd vager en zijn zicht werd helderder.
Is het niet echt?

Ik griezel..Spannend vervolg